Hoi!

We hebben weer wat avonturen beleefd vandaag. Een enerverend dagje was het.
Vanochtend hebben we in het heerlijke bed een beetje uitgeslapen en om half 10 gingen we ontbijten: bananen pannnenkoeken. Dat kan je hier echt overal krijgen! Ze moeten natuurlijk van die bananen af. Maar wel lekker.
Er is iets raars aan de hand: de tijd op mijn telefoon geeft 08:30 aan i.p.v. 09:30. Zitten we net op de grens met een tijdzone? Luuks telefoon geeft 09:30 aan, maar op de tv bij de receptie staat weer 08.30. Gister ook al, ik keek op mijn telefoon en het was 15:00. Een tijdje later keek ik weer en was het 14:18. Strange! Ik krijg een Bermuda triangle feeling haha (ik hou van dat soort mysteries). We zijn er nog niet achter waardoor dit nou komt.

Na het ontbijt willen we tickets kopen voor de boot. Het stormt nog steeds. We willen met de Scoot boot, dit is een goede maatschappij en heeft een fastboat. Dan duurt het tochtje maar 5 min. Als we bij het kantoortje aankomen is er niemand. We bellen op: kunnen we tickets kopen? Nee dat kan niet, de boot gaat niet want het is te slecht weer. Hij kan niet komen vanuit Bali. Oké, kut. Lichte stress. Het hotel is al geboekt en we hebben het wel weer gezien op Gili Air, dus het liefst willen we wel vandaag naar Lombok. We lopen naar de haven. Vanuit hier vertrekken ook de public boten, er is een fastboat en een slowboat. We doen navraag en deze boten gaan nog wel. Na drie keer 'is it safe to go?' te hebben gevraagd, kopen we tickets. De zee ziet er nog best oké uit. De tickets zijn inclusief een taxirit naar het hotel in Lombok. De boot gaat om 11:30, dus we moeten nog opschieten. We checken snel uit bij het Gili Air Lagoon resort. Jammer, wat een lieve mensen! En DAT BED. We hebben besloten dat tenminste één goal voor ons huis later is om ook zo'n super kingsize bed te hebben. <3

Tijd om aan boord te gaan. We moeten via een steiger en een stel losse vlotten op de boot stappen. De golven slaan tegen de steiger en de vlotten gaan van links naar rechts. Het lijkt wel een hindernissenparcours (voor de kenners: wipe out). Lekker, met die mega backpacks. Er is stress en chaos. Mensen durven er niet over en tassen dreigen van de steiger te rollen. Heel voorzichtig lopen we naar de boot, ze helpen ons met de tassen. Pfjoe, gelukt. Het varen zelf gaat op zich prima. Een paar minuten later komen we aan. Daar hebben we weer hetzelfde verhaal. Gelukkig worden we weer geholpen. Iemand pakt onze tas over en loopt mee naar de taxi. Super aardig. We stappen in, maar de sfeer slaat om. De net zo behulpzame jongens willen geld zien voor de paar meter die ze met onze tassen hebben gelopen. 100k (=€6). Dit slaat natuurlijk nergens op, een fooitje oké maar dit bedrag betaal je voor een taxirit van een half uur. Ik geef 60k, wat eigenlijk ook al veel is. Daarna stappen we snel in en geven ze een soort "bekijk het maar" houding. Ze lopen boos weg. Nou hallo Lombok, dit is niet echt een warm welkom. Er zitten twee mannen in de taxi. Sorry hoor, zegt de één, ze zijn van een ander bedrijf. We rijden weg, maar stoppen 500m verder bij een kantoortje. Ik krijg de indruk dat ik mijn ticket moet laten zien of iets moet tekenen of wat dan ook dus ik ga naar binnen en Luuk blijft bij de spullen. Er zijn twee mannen in het kantoortje. Ik geef het ticket. "Nathalie, where are you going? Sit down". Ik krijg een onbestendig gevoel. Wat moet ik in dit rare kantoortje alleen met twee mannen. "How long are you staying?" "Do you have transport?" Ik hang een lulverhaal op dat we het nog niet weten. Daarna vraag ik of die auto nou onze taxi is en of we naar het hotel gaan. Haal je vriend maar even, zegt 'ie. Ik peer 'm en stap in de taxi. Luuk gaat naar binnen en ze hangen weer hetzelfde verhaal op. Even later komt 'ie terug. Ze probeerden transport of wat dan ook te verkopen. Helaas, niet gelukt. Maar dat dit allemaal vooropgezet spel was, vanaf het ticket kopen bij het kantoor van de public (!) boat in Gili Air tot en met dit kantoortje, is wel duidelijk. De taxichauffeur zegt nog; ga niet met ze in zee, hij vindt het ook geen leuke gasten. Hij blijkt zelf ook opgelicht, want hij krijgt maar 100k voor de rit naar Senggigi (40 min.) terwijl wij 250k voor de rit betaalt hebben bij het ticketoffice. Sneu. Als je al die vriendelijkheid gewend bent van Bali is dit wel even omschakelen.

We komen aan bij het hotel en chillen daar even. Een prima hotel iets voorbij Senggigi. We huren een scooter en gaan lunchen bij Banana Tree. Daarna even wat snacks kopen bij de Cocomart. Zo grappig om te zien wat voor andere producten zij hier hebben. Willen wij overal bronzing aan toevoegen, hebben zij juist whitening. Hoe witter hoe beter. Daarna rijden we langs Senggigi Beach en de Pura Batu Bolong tempel. Een van de weinig boeddhistische tempels op Lombok. Moskeeën zie je hier wel veel. En dat gezang is ook nog steeds aanwezig. We rijden door naar Mataram. Een groter plaatsje. We komen door armoedige wijken en vieze stranden. Iedereen zegt wel heel vriendelijk gedag. Vooral kinderen vinden het heel leuk. Het is zo apart om zo'n andere wereld te zien. Op een gegeven moment stoppen we even om de GoPro te pakken in een straat met allemaal gekleurde huisjes. Mijn oog valt op een affiche. Het is een Nederlands affiche van Blueband! Hoe oud zou dit wel niet zien? Komt vast nog uit de tijd dat Nederland nog invloed had in Indonesië. Zo apart. Voelt echt als geschiedenis.

Soms stoppen we om ergens te kijken. Af en toe heb ik echt zo'n 'realisation' moment: Wow, ik sta hier aan de andere kant van de wereld naar Indonesische houten bootjes te kijken op een zwart strand, naast een soort sloppenwijk waar mensen zo anders leven dan wij, terwijl het islamitische gezang van alle kanten komt. En jij staat daar als toerist. Het is niet zo goed uit te leggen, maar soms lijk je dingen ineens 200% mee te maken, alsof je er een vergrootglas op legt.

Je krijgt best een houten reet van zo'n scooter, dus na een flinke tour rijden we terug. We zitten bij het hotel onze dagen in Lombok te plannen. Voor morgen hebben we een tour door het noorden gepland. We gaan watervallen bekijken, de voet van de heilige vulkaan de Rinjani en een traditioneel dorpje. We worden om 05:00 opgehaald! Spannend. We zijn heel benieuwd en hopelijk is het morgen beter weer.

Voor het avondeten gaan we natuurlijk naar The Cowshed, het restaurant wat de Australiër op Gili Meno ons aanraadde. Het is maar 1km van ons hotels. We rijden erheen op de scooter. Het voelt zo grappig, in je zomerkleren op de scooter terwijl je langs de palmbomen rijdt en de warme wind door je haar gaat (ik had wel
een helm op, het klonk gewoon leuk). We integreren wel echt in het Indo leven haha. Ik neem een broodje Rendang (nom) en Luuk mixed grill (ook nom).

Zo meteen gaan we de tassen inpakken voor morgen, een nachtje extra bijboeken in het hotel en vroeg slapen! Eindelijk een excuus om vroeg naar bed te gaan, haha.

Tot morgen 🏝

Geschreven door Travellingtheworldtogether