Voordat we de kust verlieten wilden we nog een keer een wandeling langs de zee maken. We zijn naar Gullvik gereden, hebben daar even rondgewandeld en onze broodje op het strand gegeten. Toen zijn we naar Solleftea gereden, want daar was een boekhandel en wij wilden een meer gedetailleerde kaart hebben van Zweden. Daarna vonden we een prachtig plekje Graninge aan het meer 10 kilometer verder. Van hieruit wilden we starten met de tocht naar de wildernisroute, maar we moesten eerst wel zeker zijn dat we genoeg gas hadden voor onderweg, voor koken en verwarming. Helaas zijn de gasvulstations dun bezaaid en de dichtsbijzijnde was 100 kilometer terug in Sundsvall. Wij wilden het risico toch niet nemen om onderweg zonder te komen zitten, dus hebben wij een toeristische route gepland terug naar Sundsvall. De eerste stop was in de buurt van Graninge, dit was een dode waterval. Eind 1800 had een ingenieur bedacht dat het voor het transport van hout door het water handiger zou zijn om een omleiding te maken, om de waterval te omzeilen. Na veel protest van de omgeving in verband met hun inkomsten van de visvangst is deze er toch gekomen, maar bij een hoge waterstand is in een nacht in 4 uur tijd het hele meer inclusief waterval leeggelopen, mede door sabotage door de plaatselijke bevolking. Dit was een grote vloedgolf die veel bomen en huizen heeft meegesleurd. Je ziet dus nu wat je normaal niet ziet, en er heeft zich een rijke flora en fauna ontwikkeld. Het gebied is ontsloten met allerlei houten paden en bruggetjes om dit van dichtbij te kijken.
Daarna zijn we doorgereden naar een Thais paviljoen ter ere van een Siamese koning die honderd jaar terug op bezoek was geweest. Na deze visite was er een weg naar hem vernoemd en toen is er na honderd jaar besloten hier een paviljoen te bouwen. Dit schijnt het enige paviljoen in zijn soort te zijn buiten Thailand.
Daarna zijn we doorgereden naar Sundsvall om te tanken, en het was toen nog zo vroeg dat we besloten via een andere weg terug te rijden. Bij Viksjo was een waterval te zien, waar we even via een pad ernaast naar boven zijn geklommen en in het dorp zagen we een klein kerkje met kerkhuisjes. In Zweden is het een poos verplicht geweest om naar de kerk te gaan en die kerkhuisjes werden gebruikt voor overnachting voor mensen die van ver moesten komen. Wel grappig dat ze allemaal een ander formaat hebben. Uiteindelijk kwamen we weer langs onze leuke overnachtingsplaats in Graninge en hebben nog maar een keer gebruik gemaakt van deze mooie plek.
De volgende dag dus eindelijk door naar de Wildernisroute die begint in Stromsund. Hier hebben we eerst even een flinke hoeveelheid proviand ingeslagen en water getapt en geloosd. Wij wilden hier niet overnachten, dus zijn doorgereden naar Alanas, zo'n 40 kilometer verder. Hier stonden nog restanten van een verdedigingswerk uit de tweede wereldoorlog. Het grappige plaatsje Alanas lag op een schiereiland in een meer. Even verder was een gratis natuurcamping waar we hebben overnacht.
De volgende dag door met de route. Wij wilden naar de Hallingsafallet een prachtige waterval die in een diepe kloof uitkomt. We moesten een onverharde weg volgen over zo'n 30 kilometer, maar het was de moeite waard. Daarna zijn we doorgereden naar Gaddede en hebben bij het toeristenbureau gevraagd naar wandelroutes in de omgeving. Tijdens het uitzetten van de route hadden we gezegd om nog een rondje om een meer bij Gaddede te rijden om een oud kerkje te zien en nog een waterval. Helaas hadden we het verkeerde meer op onze route gekozen en vlak bij Gaddede stuitten we op de douane van Noorwegen, waar we ons coronapaspoort moesten laten zien. Aangezien dit tijdens onze reis nog niet eerder was voor gekomen en de app op de telefoon niet werkte, in verband met slecht bereik, moesten we diep graven om de geprinte versie te voorschijn te toveren. Gelukkig was verder alles goed en konden we doorrijden. Het was een heel bocht in Noorwegen voor we eindelijk de goede weg hadden gevonden naar het meer. We hebben eerst maar een overnachting gedaan en besloten de volgende dag een van de wandelingen te maken, een berg op, met een kloof die waarschijnlijk vroeger een smokkelroute is geweest tussen Zweden en Noorwegen. Een legende zegt echter dat een reus na de laatste ijstijd een stuk van de berg heeft opgepakt en 10 kilometer verderop heeft neergegooid. Het was wel een wandeling over hele sompige paden, wat het wel moeilijker maakte, maar met een prachtig uitzicht. We zijn daarna langs het meer teruggereden zoals gepland en hebben een prachtig houten kerkje uit 1799 bekeken. Gelukkig was het open en konden we ook even binnen kijken. Daarna zijn we nog gestopt bij de Junsterfossen een waterval waar een krachtwerkstation bij was. Uiteindelijk kwamen we weer bij Gaddede uit en vonden alweer een droomplekje aan een meer. Hier in de buurt konden we de volgende dag de Kalberget beklimmen, waar vandaan we een 360 graden uitzicht over de omgeving hadden. Het is opvallend hoe rustig het is, we komen amper andere wandelaars tegen.
De dag hierna verder naar het noorden. De eerste stop was Ankarede, een traditioneel dorp van de Sami. Hier staat een oude kapel, met daar in de buurt een aantal oorspronkelijke hutten. Deze worden jaarlijks nog gebruikt tijdens de midzomernacht bijeenkomst en tijdens gezamenlijke vergaderingen van het Samivolk. Van hieruit liep de derde wandeling van ons lijstje naar een waterval. Na de lunch hebben we een camping opgezocht om weer onze watervoorraad aan te vullen en te lozen. Ook konden we daar even een was draaien, waardoor we de volgende dag weer compleet verder konden. Boven Stora Blasjon ligt een natuurreservaat met een Karsten landschap, vol met grotten, dolines en zinkgaten. Dit was de laatste van de wandelingen die we hadden meegekregen. Wel een lange wandeling van 12 kilometer, maar zeker de moeite waard. We kwamen hier onder ander een rivier tegen die onder de grond verdwijnt. Ook waren er veel trappen geplaatst om boven te komen, omdat er gevaar is dat er daken van ondergrondse grotten in zakken, wat al regelmatig gebeurd is. Een bijzondere ervaring. Na de wandeling zijn we doorgereden naar de Gaustafallet. Bij deze waterval is een van de scenes uit de film van Ronja de Roversdochter opgenomen. Daarna zijn we doorgereden naar een stopplaats in het eerste gedeelte van Lapland. Wat een prachtige omgeving. Hier hebben we geslapen. De volgende dag zijn we door gereden naar de Stekenjokk , het hoogste punt tijdens de Wildernisroute. Hier hebben we een rustdag, na zoveel dagen wandelen. Het is hier erg winderig, en de zon en donkere wolken wisselen elkaar af, waardoor je zicht op het meer en de bergen iedere keer anders is. Hier hebben we de eerste rendieren gespot, ze lopen hier vijftig meter voor onze camper langs.

Nog even voor de liefhebbers. Van onze vorige reizen zijn er ook filmpjes geplaatst op You Tube. Je kunt ze vinden door te zoeken op Jaap en Trijntje on tour.

Geschreven door Jaap-Trijntje-camper-Europa