Lieve volgers,
Daar zijn we weer. Met heftige fietstochten, mooie belevenissen, flinke onweersbuien en lekker luieren in de zon. En zaterdag begonnen we met het laatste. Na de douche en ontbijt heerlijk in de zon zitten lezen. Het was een mooie dag en als het te warm was maar even een plons in de rivier. We aten 's avonds mie met ballen in rode saus. En net toen we klaar waren met de afwas begon het te regenen. Dus dat werd een avondje binnen lezen.
De volgende ochtend was het weer schitterend weer. En op het programma stond een bezoek aan een partizanen kamp in de heuvels. Dus na het ontbijt (voor mij yoghurt met muesli en gedroogde vruchten zoals iedere ochtend en voor Henriette een appel. Ze kan niet zo goed fietsen na een volledig ontbijt) fietsen gepakt en op weg. We hadden Katja nog even om raad gevraagd over de route en zij gaf aan dat de kortste weg wel te doen was met onze e-bikes, maarr wel heel steil met stukken met 14%. Het alternatief was echter een bosweg die eerst ook heel steil begon met op de kaart diverse haarspeldbochten. Dus maar gekozen voor de korte steile weg. En dat hebben wij en onze batterijen geweten. De weg was 6km met een gemiddeld stijgingspercentage van 7% (volgens Strava) en dus stukken met 12 tot 14%. Zelfs met de motor in standje vijf en de versnelling in zijn 1, was het toch hard werken. Henriette riep op een gegeven moment, dit nooit meer! Maar met enkele keren stoppen kwamen we boven. We hadden ruim 400 meter geklommen in de 6km. Er was alleen een gesloten berghut en verder niemand. We rustten een poosje uit en gingen toen al wandelend op weg naar Baze20. Allebei op onze sandalen, maar er was gelukkig een goed pad. Na verloop van tijd kwamen we bij het kamp. Diep verscholen in diverse zinkgaten stonden diverse huisjes waar verschillende partizanengroepen verscholen hadden gezeten. Met huisjes voor de staf, maar ook voor propaganda etc. Het was nu een soort open lucht museum met enige borden in het Engels en verder sloveens. Het valt ons trouwens zo wie zo op dat we overal aangesproken worden in het Engels. Dat leeft hier meer dan het Duits blijkbaar. Na de rondgang langs de diverse huisjes van het kamp liepen we door naar bunker44. Dit bleek na een lastig pad een gat in de grond te zijn. We zijn er maar niet ingegaan. En dus liepen we terug naar de fietsen. Dat bleek nog een hele wandeling, want het pad ging via een enorme bocht en dus moesten we ook regelmatig op de kaart kijken of we wel goed gingen. En het is hier dus nergens vlak. Bij de fietsen aangekomen aten we een banaan. Volgens de info zou er verder ook nog een ziekenhuis van de partizanen zijn. We besloten de fietsen te pakken en die richting op te fietsen. De weg werd ondertussen dus een grind/bosweg. Met zo nu en dan wel veel los grind. We zagen een bord naar het ziekenhuis, dus parkeerden we de fietsen tegen een paar bomen. Helmen in de fietstas, rugzak op en wij op pad. Na verloop van tijd midden in het bos een bordje info. Er waren in die tijd wel 24 ziekenhuizen van de partizanen in dat gebied. Kun je gewoon niet voorstellen. Het ziekenhuis dat wij wilden bezoeken - Jelendol - zou nog intact zijn omdat het nooit ontdekt was. Er stond dat een goed aangegeven route ernaartoe voerde. Dus wij op weg. Op een gegeven moment stonden we op een open terrein met diverse zijwegen, maar geen aanwijzing naar Jelendol. Wel naar een pad naar beneden, maar daar was alleen het fundament van iets en verder niets. Op de grond stond nog wel een rode ster met een pijl. Dus die maar volgen een heuvel op. Maar na een paar honderd meter leidde ook dat tot niets, behalve een ontmoeting met 2 reeën. Dus wij maar weer terug. Toen we thuis nog eens goed op Google Maps keken, bleken we ervlakbij te zijn geweest, alleen was de benaming van het ziekenhuis anders. Helaas, en daar hadden we geen internet. En had Andries zijn telefoon met een gedownloade kaart in zijn fietstas laten zitten. Bij de fietsen de helmen weer op en via een mooie bosweg terug. En moesten dus de 400 meter weer dalen. We namen nu de alternatieve route. Dit was echter een echt bospad, bestaande uit 2 steenachtige sporen, waar soms hele stukken rots naar boven kwam. En dus flink hellend, waardoor je kramp in je vingers kreeg van het remmen. En het laatste stuk was dus heel steil met los grind en haarspeldbochten. Maar we haalden het zonder ook maar 1x te vallen. Bij de gewone weg aangekomen fietsten we relax naar Dolenski Toplice voor een welverdiend biertje en Henriette een sparkling citron. We besloten een tosti te nemen om bij te komen. Trots dat we zo'n heftige tocht volbracht hadden. We doen het toch maar. De volledige route vind je op Strava (alleen zonder de wandeling naar het ziekenhuis omdat de telefoon nog bij de fiets was gebleven), totaal 35km en wat voor km, meer dan 700 hoogtemeters! Na de tosti stapten we weer op de fiets, hadden gehoord dat een dorpje verderop een feest zou zijn, was maar 3km. Maar we waren amper Dolenski uit of het begon te regenen. Snel de regenjassen aan. We besloten heel snel om om te draaien en terug te gaan naar het terras om daar wat te eten. Alleen viel het water in bakken naar beneden, dus als twee verzopen katten kwamen we aan. Er was nog een plek onder de luifel. We bestelden een wijntje en een pizza met nachocheese. Heerlijk. En omdat het weer droog was, rustig naar de camper gefietst om uit te buiken en bij te komen van deze heftige dag.
Maandag dus maar rustig aan gedaan. Lekker aankeuvelen bij de camper. Henriette ging een middagje werken aan het boek. Via een Teams sessie met Bianca. Andries fietste naar de Mercator voor de broodnodige boodschappen. Na het eten en de afwas een spelletje patience. Helaas 2x winst voor Henriette. Laat op de avonds begon het weer wat te regenen. Maar toen was het ook al bedtijd. Tandenpoetsen doen we hier maar in de camper, want naar de doucheruimte is donker en een hele klim.
Ðinsdagochtend scheen een flauw zonnetje door de wolken. Andries besloot tot een ritje op zijn racefiets. Ik had een fietsroute uitgezocht met niet teveel klimwerk, maar dat pakte anders uit. Ik miste de juiste afslag en na op de kaart gekeken te hebben, besloot ik tot een andere route. Maar die zat dus vol met flinke hellingen die zo steil waren dat ik lopend naar boven moest. En vervolgens hield het asfalt op. Via een onverharde weg met veel los grind en zand en uitgesleten sporen van auto's fietste ik naar Magli Rigle, een gehucht in de heuvels. Ik was de steile hellingen, bospaden, etc., zat en besloot de weg naar beneden te pakkenen via de gewone weg naar Doletski te rijden. Daar een kopje koffie gedronken en Henriette geappt dat alles onder controle was en reed met een omweg via Straza weer terug naar de camping. Het was best warm geworden, dus snel uit de kleren en een duik in de rivier. Dat deden we samen later nog een keer voor een foto. En onze duitse buurman bood aan om ons er samen op te zetten. De rest van de dag lekker luieren in de zon en bij de borrel even de tour zien finishen. We aten een heerlijke kiptajine. Met dank aan onze Marokko reis en de elektrische pan.
Gisteren, woensdag dus, besloten we tot een bezoekje aan Novo Mesto. Een stadje op 12 km van hier. Het zou aan de eind van de middag gaan regenen en onweren, dus op tijd op pad. Via een mooie tocht kwamen we bij het stadje aan. Het is een oud stadje dat ligt in een 180 graden bocht van de Krka. We fietsten over de brug naar het centrale plein voor een kopje koffie en orengina. Daarna omhoog naar de st Nicolaaskerk. Waarom liggen die kerken toch altijd op een heuvel? Was een mooie kerk met schilderij van Tintoretto op het altaar. Daarna weer naar beneden, naar een mooie kloosterkerk. Terug op het plein een terras gezocht voor een broodje. Dat is hier wel een probleempje, veel terrassen om wat te drinken, maar geen broodjes. Gelukkig hadden ze wel een tosti. Toen we naar de fietsen liepen zag plotseling de lucht pikzwart. We hoopten de Spar droog te bereiken. Dat lukte. Maar toen we buiten kwamen waaide het heel hard en weldra vielen de eerste dikke druppels en vlogen de lichtflitsen door de lucht. We besloten een uurtje bij de Spar onder een afdak op een bankje de bui af te wachten. En maar goed ook, want het ging hevig te keer. Met enorme donderslagen. Na een goed uurtje leek het ergste voorbij en wij de regenjassen aan en op pad. Halverwege begon het droog te worden. Bij de camping stond Katja ons al op te wachten, ze had alle stoelen platgelegd want er was er 1 omgevallen en ook de waterfles was van tafel gewaaid. Wat een service! Onze kleren te drogen gehangen en wij lekker in de zon, want die scheen ondertussen weer gewoon. Weer even lekker bijkomen van het hevige onweer. Na de borrel aan de voorbereiding van de bbq. Ons laatste zelfgemaakte etentje hier in Slovenië. Na de afwas en de koffie aan dit blog. Was wat veel, dus om 12.00 gestopt. Henriette bleef nog een poosje lezen, want haar boek was te spannend en bijna uit.
Nu vanochtend (donderdag dus) is het bewolkt. Henriette heeft toch maar 2 wasmachines gedraaid en nu maar hopen dat die was wil drogen zonder de zon. Ik schreef het blog af en ga het zo versturen. Vanmiddag de camper weer reisklaar maken, want morgen vertrekken we naar Verona, op naar Aida.

Liefs Henriette en Andries

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis