We stonden vanmorgen vroeg op, want om negen uur zou de taxi voor de deur staan voor een safari-tocht door de Sahara. De eigenaar van de camping – die dit voor ons geregeld had – kwam even vertellen dat zijn zoons ook meegingen. Ze hadden vakantie en verveelden zich (en pa wilde wel een dagje van ze af!). En klokslag negen uur liepen we naar de taxi (in plaats van een jeep, was het een Mazda Prado 4x4, met extra luchtkoeling – zo’n pijp langs het raam). De chauffeur, in traditionele Toeareg klederdracht liet de jongens helemaal achterin zitten, en daar gingen we op weg.

Eerst richting een meer (ja je leest het goed, een meer met water in de woestijn) waar we flamingo’s zouden kunnen zien. Zodra we het dorp uit waren, schoot de auto van de weg en gingen we kriskras door het landschap. Nu nog zeer steenachtig woestijn gebied. We waren goed en wel op weg toen Stef (die trouwens in het Marokkaans Mustapha heet) erachter kwam dat hij zijn fototoestel vergeten was. Moest te snel naar de taxi, gelukkig had Bea nog haar kleine toestel mee. Plotseling zagen we een groot meer. Dat zou je in de woestijn niet verwachten, maar er zijn plekken waar soms een meer ontstaat als het goed geregend heeft. Dus hier ook en het zat vol met flamingo’s. Toen ik wilde gaan fotograferen, deed mijn toestel het weer eens niet. Er zit zand in de zoomlens en dan stopt hij ermee. Gelukkig na het geven van enkele flinke klappen op het toestel en wat getik tegen de zoomlens, kwam de boel weer los. Inzoomen gaat soms nog wat moeilijk, maar gelukkig kon ik toch nog wat mooie foto’s van de vliegende flamingo’s maken.

Daarna weer in de auto en op weg naar een dorpje waar we getrakteerd werden op muntthee en een muziekoptreden. In dit dorpje woont een familie, oorspronkelijk uit Senegal en dus heel donker gekleurd, maar die ook hun muziekcultuur hebben meegenomen en nu inzetten voor de toeristen. Het klonk erg Afrikaans, met trommels en castagnetten die we ook in Agadir hadden gezien. Even later kwam er ook nog een groep Marokkaanse toeristen (ja, die heb je ook) bij en die begonnen direct te dansen. Wat zijn wij Hollanders dan stijf, komen niet verder dan klappen na een liedje. Maar wij moesten ook meedoen met het dansen. Het werd een gezellige boel.

Onze volgende bestemming was een heuvel waar je fossielen kon vinden. De chauffeur (die niet erg goed Frans sprak), liet even zien dat je met zo’n 4x4 prima over duinen kunt rijden. Doen wij met de camper niet na. We vonden (met behulp van de chauffeur) een paar mooie stenen met fossielen. De volgende stop (en ondertussen reden we dus door een woeste vlakte van steenachtig woestijngebied met constant zicht op de duinen van Erg Chebbi) was een plek waar in het verleden edelstenen gedolven werden. We vonden wat stenen die glinsteren en een stuk kwarts. Bij iedere stop zitten altijd wel mensen die op een kleedje sieraden en fossielen (maar dan in mooi geslepen stenen) verkopen.

Onze volgende halte zou een picknick zijn bij de Bedoeïenen. Daarvoor moesten we een flink eind rijden, door de zwarte woestijn. Dat is een gebied waar de vlakte merendeels bestaat uit zwart grint/stenen, maar ook steeds duiken weer zandhopen op. En soms is er dan weer een stukje begroeid met gras. Vaak zie je dan ook een geiten of ezel kudde. Er stond een windje en als we uitstapten was het echt niet heel warm, dus voor de woestijn een koele dag, maar voor ons ideaal. Na diverse nomadenkampen gepasseerd te zijn en een blik te hebben geslagen op de grens met Algerije, kwamen we aan bij een Bedoeïenentent en een huisje dat deels uit lemen muren en deels uit kleden en riet bestaat. We moesten nog even wachten want de vorige bezoekers waren er nog. Even later werden we binnen uitgenodigd voor een Marokkaanse pizza. Dat is een Marokkaans (groot rond) brood, waarin een vulling zit van (nu tenminste) ei, tomaten, uien, pepertje, olie en kruiden. Ze pakken plakken deeg, smeren een plak in met de vulling en leggen de andere deegplak erop. En dan wordt het brood gebakken in een houtoven. Nu zat er een vrouw in een hokje (rechts op de foto) het deeg te bereiden en de broden/pizza te bakken in een oventje.
Net toen we aan de pizza zaten (met natuurlijk muntthee), hoorden we stemmen buiten. Het bleek een grote groep Nederlanders te zijn van de NKC (Nederlandse Camper club). Ik voelde me net een aapje in een kooi, want ze maakten foto’s en keken door een raam. Nog even een praatje met ze gemaakt (klaagden wat over de slechte sanitaire en elektra voorzieningen op de campings, dan hebben wij het toch erg getroffen). We kregen bananen en mandarijntjes toe. Na de picknick weer verder langs het duingebied. Uiteindelijk maakten we dus een rit helemaal om het duingebied heen. De laatste stop was een plek waar het vliegtuigje dat gebruikt is in de film Le Petit Prince, nog staat. Groot deel van dat verhaal is hier verfilmd. Nog wat mooie plaatjes schieten van de schitterende duinen en wat cross country door de duinen en we waren weer thuis.

Toen Bea en ik gingen betalen, kregen we korting op de safari tocht omdat de jongens mee waren. Terwijl we niets van ze gemerkt hebben, soms stapten ze ook even uit voor een foto, maar ze spraken heel weinig tot geen Frans, dus konden we ook niet echt met ze communiceren. We kregen te horen dat ze het heel erg leuk hadden gehad en volgend jaar weer met ons zo’n tocht willen maken. De prijs van de camping is trouwens ook ongehoord laag, namelijk 50 dirham per nacht (dus nog geen 5 euro), terwijl alles het doet en schoon is. Wel primitief en gering (slechts 1 gewone wc, 1 sta wc en 2 douches), maar we hebben het wel minder gehad, en alleen het uitzicht vanaf de camping is dit al meer dan waard. En dan nog even over de muur kijken naar de duinen, want dit is onze laatste dag in de Sahara. Wat hebben wij hier genoten.

De groep Fransen die bij ons op de camping staan, gingen aan het eind van de dag nog op de kamelen de duinen in. Als je bovenop zo’n duin staat heb je een mooi uitzicht op de ondergaande zon in de woestijn achter het dorpje. Wij lieten het bij een omelet als laatste maaltijd in de woestijn. Morgen gaan we weer op pad en gaan we de Hoge Atlas in, dus op naar de bergen!

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis