Na een heerlijke nacht stonden we weer op de gewone tijd op. Onze buren (S en B) waren al lang op, want hun wekker was plotseling op Nederlandse tijd gesprongen. Na het ontbijt nog even een kopje koffie en de fietsen gepakt. Het was wel zonnig, maar nog wel een beetje fris.
We waren goed en wel op weg, toen de eerste (en mooiste, toegankelijke) Kashba opdoemde: kashba d'Amridil. We parkeerden onze fietsen onder de palmen en liepen naar de ingang. Voor 20 dirham mochten we naar binnen. Het is een gerestaureerde kashba (ernaast zit een hotel, die mede voor de financiering van de restauratie heeft gezorgd) en ingericht als museum. Het is werkelijk een belevenis om te zien hoe deze mensen leefden in dit soort gebouwen. Het zijn allemaal kleine kamertjes en we zagen de keuken, woonvertrekken en slaapkamers. En boven kom je uit op een terras met een schitterend uitzicht. Het is wel kruip-door-sluip-door, want het waren blijkbaar kleine mensjes gezien de hoogte van de doorgangen. We zagen ook mensen op de torens naast ons staan, dus wij op zoek naar een doorgang, maar dat bleek niet mogelijk. We moesten buitenom en kwamen bij een andere ingang. Bleek dus ook een ander deel van de kashba en we moesten opnieuw 20 dirham per persoon betalen. Dit was een kashba die bestond uit 4 grote torens waarin de vertrekken waren. Via diverse trappen en mooie houten deuren, kwamen we op het terras alwaar we een uitzicht hadden op de camping. Na het bezoek de fietsen weer gepakt en op weg.

We maakten een rondrit door de oase (hier loopt/liep een rivier die voor het water zorgde en daaromheen is een enorme palmentuin ontstaan/aangelegd. En daartussen hebben mensen allerlei akkertjes gemaakt die via kanaaltjes worden bevloeid. De weg was echter abominabel, en niet echt voor ons soort fietsen. Maar al hobbelend reden we door, want het was een schitterende rit. En tussen de palmen en akkertjes doemden iedere keer weer andere kashba’s op. Het merendeel is niet meer bewoond, maar enkelen nog wel. Ze zijn volledig van leem gemaakt en dat betekent dat de tijd (en weer) zijn invloed heeft en als ze verlaten worden, dan verbrokkelen ze en gaan ze weer op in de natuur. Na verloop van tijd reden we de vallei uit en kwamen op een heuvel. Daar hadden we een schitterend uitzicht over de groene vallei. Toen we verder reden, kwamen we weer in de droge woestijngebied terecht. En dan zie je links de groene vallei en rechts de dorre, steenachtige grond van de woestijn. Andries zag onderweg nog een hagedis-achtig beest, dus stoppen en fotograferen.

Even later reden we weer langs de camping op weg naar het asfalt dat ons naar Skoura zou brengen. Het stadje stelt eigenlijk niet zoveel voor. Het bestaat uit 2 hoofdstraten in een V vorm met daartussen en langs diverse huizen en bedrijfjes. Het was vrijdag, dus het merendeel was gesloten. We aten in een restaurantje, dat in de Trotter stond. 2x Tajine boeuf Skouri (kruidige tajine) en brochette boeuf en brochette poulet. Het duurde wel even voor we eten kregen en toen kwam het ook nog eens niet gelijk. Henriëtte en Stef hadden hun tajine bijna op toen de brochettte van Andries en Bea kwam. De brochette poulet van Bea bleek niet gaar, dus die moest terug. De stukjes vlees kwamen ze later nog een keer brengen, was iets beter maar de helft was nog niet gaar. En de bijbehorende frietjes waren bleek en slap. Dus niet zo’n goede ervaring. We namen nog een koffie/thee toe. De prijs was natuurlijk weer heel laag, aten we daar voor 290 dirham (nog geen 29 euro voor 4 personen). Na de maaltijd liepen we nog even de straat op en neer, Er waren nog een paar stalletjes met troep en fruit, maar voor het overige was bijna alles gesloten. We bezoeken toch wel vaak een stad(je) op vrijdag en dan zie je dat veel dicht is, zeker rond het middaggebed. Na wat brood en yoghurt gekocht te hebben, genoten we nog van een heerlijke Magnum. Weer op de fiets en tegen 16.00 uur en met 17 km hobbelen in de benen, waren we weer bij de camping.

Lekker aan de thee en uitrusten. Fietsen weer op de camper en na de borrel een eenvoudige broodmaaltijd met tonijnsalade en een gebakken ei voor Andries (lust geen tonijnsalade). Kopje koffie/thee toe en weer aan het blogwerk.
Morgen gaan we weer verder op de route der Kashba’s.

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis