Even nadat we de camping verlieten reden we Agedir binnen. Een zeer toeristische en westerse stad leek het. Grote hotels en op het strand een reuzenrad. Weldra zagen we een benzinepomp om te tanken, en daarachter was een Marjane (soort hypermarche) en de dames gingen naar binnen om wat verse sinaasappelsap in te slaan. Nadat Stef en ik getankt hadden stonden we te wachten bij de Marjane, maar al wie er kwamen, geen dames. Dus wij ook maar naar binnen. Het was een gigantische winkel en Henriëtte en Bea hadden besloten direct maar flink in te slaan en de vriezers weer te vullen.

Na een uurtje reden we verder richting Sidi R’bat. Daar zou een vogelreservaat zijn. De tomtom leidde eerst in Agedir van de N1 af en dwars door een buitenwijk van Agedir. Nou dat was geen luxe toeristisch stukje, maar het echte – vaak arme en chaotische – Marokko. Stef en Bea die achter ons reden, begrepen niets van onze route en wij zelf ook niet. Maar uiteindelijk kwamen we weer op de N1 uit. Die bracht ons richting Sidi R’bat en even later ging de weg richting zee. Bij het dorpje hield het asfalt op, maar een bord gaf aan dat er verderop een Auberge (dus waarschijnlijk een parkeerplek) zou zijn. Dus wij het dorpje in over de onverharde weg. Bij de Auberge was een groot parkeerterrein waar ook nog 2 campers stonden. Bij de Auberge aan de koffie en vragen waar het reservaat was. Nou daar waren we al, dus na de koffie aan de wandel richting het strand en de delta van de rivier. Aldaar zagen we een grote groep zwarte vogels. Ibissen, maar we hoopten ook op de kale Ibis. Maar bij nadere bestudering van de foto’s zaten die er volgens mij niet bij. Foto’s zijn helaas ook niet helemaal scherp omdat ze met de telelens genomen zijn.

Na een uurtje wandelen – en teruggestuurd te zijn toen we naar de bedding van de rivier liepen, want dat was verboden gebied – en geen roze flamingo’s gezien te hebben, kwamen we terug bij de camper voor een heerlijk broodje in de schaduw. Want het is wel een hete dag. Zo warm zelfs dat het erg heiig is. Toen weer richting de hoofdweg. Bij het uitrijden van de parkeerplaats bleek dat niet alle kastjes goed dicht zaten, dus de borden vlogen door de camper en een la schoot open. Henriëtte wilde de boel redden, maar stootte hard haar teen. Bleek later flink gekneusd te zijn.

Op de hoofdweg aangekomen, bleek dit een heerlijke 4-baans weg, alleen kaarsrecht met soms een glooiing erin. We reden dwars door een leeg, rood uitziende woestijngebied. Maar het schoot wel op. Dus binnen een uur kwamen we aan bij Tiznit. Reden over een smalle weg langs de muur van de medina. En kwamen bij camping Tinbat aan. Een camping met grind op het terrein – hoeven we niet bang te zijn voor nog meer zand – en een luxe sanitair. Nadat we ons geïnstalleerd hadden, gingen de dames de campers zandvrij maken en de mannen deden een klein wasje. Daarna was het tijd voor de borrel om te vieren dat we al op de 15e camping van de reis zijn (en dat na 23 reisdagen).

Na het eten en de afwas probeerden we of we de Luizenmoeder kunnen kijken. En ja wel hoor, prima internet hier (dachten we, maar het bleek dat de iPad nog ingeschakeld stond op de Huawei, onze eigen router dus!) en kregen weer een schitterende aflevering te zien. Toch wel bijzonder hoor dat je op ruim 4000 km van huis gewoon op een camping in Marokko in de open lucht naar de Luizenmoeder kunt kijken.
Morgen blijven we hier, voor een dagje Tiznit, stad van de zilversmeden. En dat is dichtbij want de poort van de medina is 100 meter van de camping.

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis