Alweer ons laatste bezoekje aan de Marokkaanse cultuur. We stonden op bij een zeer lage temperatuur (koude wind op de berg) en bewolkt. We treffen het de laatste week niet, maar het is vandaag in ieder geval droog. Tegen een uur of elf liepen we de weg af naar de medina van Chefchaouen. Zodra we de medina binnenliepen door de poort werd onmiddellijk duidelijk waarom dit zoveel toeristen trekt. Het is een stadje dat gebouwd is tegen een berghelling en in de medina vindt je dan ook niet alleen smalle straatjes, maar soms ook steile straatjes. En daarbij komt nog dat het allemaal blauw is. Een lust voor een fotograaf (hoewel er iets meer kleur in de straatjes had gemogen, een leuke geranium of zo). En ieder straatje is weer anders. Maar ook vol met souvenirwinkeltjes tussen de oude ambachtswinkeltjes met meubelmakers, weefgetouwen (er wordt hier heel veel kleden en kleding geweven), etc. Omdat het zo koud is, lopen de mannen hier in wollen kaftans, mooie mantels.

We kwamen uit op een pleintje voor een kopje koffie/thee. En de dames scoorden een paar stukken sinaasappelcake. Het smaakte heerlijk. Leuk om op zo’n terras te zitten en mensen te kijken. Zowel de toeristen als de Marokkanen zijn het bekijken waard. En dan tussendoor stiekem foto’s maken van enkele mannen. Soms het toestel op tafel en dan alleen de sluiter indrukken en maar hopen dat het goed gaat. Mijn fototoestel is trouwens al een poosje niet in orde, heeft de zandstormen en het stof in de woestijn niet goed overleefd. De zoomfunctie werkt niet goed meer. En dat betekent dat ik geen mooie koppen meer close-up kan nemen en als ik ze dan iets uitvergroot op de laptop dan worden ze al gauw wat korrelig. Jammer, maar het is niet anders en je krijgt toch wel een beeld van het geheel. Wel grappig is dat Henriette naar de wc wilde in het restaurant, maar terugkwam want de deur kon niet op slot. (Gelukkig ging Bea er even voor staan.) Nou is dat hier niet zo vreemd, want op de camping sluit bijna geen enkele deur van een toilet (en er zijn veel toiletten), en ook later in een restaurant nog een keer. Lijkt wel of het aan de stad ligt, hoewel we dit in Marokko wel vaker meegemaakt hebben.

Na nog een rondje door de straatjes dwalen en winkeltjes kijken kwamen we weer op het pleintje uit voor een lunch. We vonden een leuk tentje waar ook een heater stond, want de zon komt er zo nu en dan wel door, maar als hij even weg is, dan is het meteen fris. We bestelden Marokkaanse soep (harissa soep met bonen). Smaakte prima hoe wel ik het wel wat pittiger verwacht had. Daarna hadden we een tajine kefte en Stef boeuf. We namen kefte omdat we geen botjes wilden, maar toen bleek dat in de tajine van Stef geen botten voorkwamen, alleen erg veel uien.

Na een kopje koffie liepen we terug richting de camping. Een man die ons op de heenweg de weg gewezen had, had ook verteld dat er een korter pad naar de camping was en hoe we dat konden vinden. Dat pad liep erg steil omhoog over een oud kerkhof. De graven worden hier niet echt onderhouden en lagen her en der verspreid over de helling. We hadden wel een mooi uitzicht over het stadje.

Terug bij de camper maar binnen aan de thee, want het is niet warmer dan 15 graden buiten. Nog een paar potjes Tokken (2-1 voor de dames, waren er erg blij mee). Een broodje en dan dit laatste verslag uit Marokko schrijven. Morgen gaan we vroeg op pad om de boot van 12.00 uur te halen om weer over te steken naar Spanje en Marokko te verlaten. Het was een schitterende reis en we hebben enorm genoten van de Marokkaanse cultuur. De koningssteden, de duizenden mooie mozaïeken in allerlei gebouwen, de schitterende medina’s, de landelijke soukhs (markten), de zeer afwisselende cultuur van bergen, woestijn, de zandduinen,kloven, wadi’s, oases, Kashba’s, maar vooral de vreselijk aardige en behulpzame mensen. Je hoefde maar wat te vragen en ze regelden het voor je. En wat we gaan missen zijn de zwaaiende kinderen langs de weg. Vaak hebben we ons het koninklijk paar gevoeld, zoals we werden begroet door kinderen maar ook door mannen en vrouwen, etc. We gaan het missen zoals we ook de muezzin (de oproep tot gebed) gaan missen. En tot slot (we zijn tenslotte Nederlanders) gaan we het goedkope leven (koffie, uit eten, campings, groente en fruit, etc.) missen.

Anke nog bedankt, want door jou router konden velen dagelijks van dit blog genieten en Stef iedere ochtend zijn krantje lezen). Er komen nog meer afleveringen, alleen wanneer dat blijft een verrassing.

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis