Na een nacht waarbij we verschillende keren gewekt werden: om 6 uur door de muezzin van de moskee naast de camping. Maar je hoort het van alle kanten, want het is niet de enige moskee in de buurt. Daarna om 7 uur door de honden op de camping. Maar verder prima geslapen.

Vandaag staat een dagje Safi op de agenda. Tegen 11.00 begonnen we aan de wandeling bergafwaarts en na een half uurtje kwamen we aan in de Medina. Een schitterend geheel van kleine straatjes met allerlei winkeltjes. De hoofdstraat van de Medina (van poort tot poort) was zelfs geheel overdekt met kleden tegen de zon. En hier waren met name kledingwinkeltjes en sieraden. Maar in de straatjes daarachter vonden we de groente en fruitverkopers. Op een gegeven moment liepen we er weer uit en stonden op een plein met allemaal aardewerk.

Want Safi is bekend om zijn aardewerk. Er is ook een heuvel waar het keramiek allemaal nog met de hand gemaakt wordt. Wij liepen die richting in, na een berg tajines bewonderd te hebben en uitleg gekregen te hebben hoe je ze moet gebruiken. Want iedereen is hier zo aardig en wil je alles vertellen. Even verder vonden we een huisje waar iemand vazen zat te kleuren. Foto’s maken 20 dirham (2 euro dus), dus dat doen we maar niet. Bij het huisje stond iemand die ons onmiddellijk alles liet zien en ons op sleeptouw nam over de Colline de Poiteries (de pottenbakkersheuvel). In allerlei kleine huisjes met weinig licht waren mensen bezig met het keramiek en onze begeleider liet ons het hele productieproces zien. Van de klei, het maken van de vaas, de 1e beschildering, het glazuren, het bakken, de beschildering weer naar voren halen en afmaken. In de huisjes stonden grote (tegenwoordig gasgestookte) ovens waar het wel 1000 graden wordt. En overal waren (vooral) mannen bezig met het aanbrengen van beschilderingen. En zo uit de hand met kwastjes en stiften. En tussen de huisjes stonden nog de echte handgestookte ovens waarvan er enkelen nog in gebruik waren. Het was hartstikke interessant om zo te zien hoe al dat aardewerk gemaakt wordt. En overal stonden grote bakken met potjes, vazen etc van beschilderd aardewerk.
Onze begeleider loodste ons als laatste naar een winkeltje waar het aardewerk uit de ovens en huizen die hij had laten zien, verkocht werd. Echt Safi aardewerk. Toen we vroegen hoe een schaal kostte, was het antwoord: wat heb je er voor over! En omdat we dat niet echt konden zeggen, liepen we door om ergens meer prijsinformatie op te diepen.

Via allerlei stalletjes kwamen we in een straat met restaurants en we herkenden de naam van een restaurant uit de reisgids van Globetrotter: Chez Hosni. Een minuscuul, klein restaurantje met vijf tafeltjes. Er stonden diverse tajines klaar, met vis (hele vissen dus) en kip en vlees. Die waren allemaal al besteld en stonden gewoon te pruttelen. Wij vroegen om een tajine kefta (gehaktballetjes) en die kon hij wel maken. Dus aan tafel. We waren de eerste gasten. Het was nog rustig en hij vroeg of we wilden kijken hoe de tajine gemaakt werd en toen de dames uitgebreid stonden te kijken werd ze gevraagd om zelf de gehaktballetjes te rollen. Wat een eer!

Voor mensen die niet weten wat een tajine is, hier een kleine uitleg. Een tajine is aardewerkenschaal (niet bewerkt en niet geglazuurd, hoewel het ook kan met een geglazuurde versie), die hier op een groot gasstel werd geplaatst (soms staan ze ook op een houtskool vuur of in een oven). Daarin gaan de kruiden, de tomatenpulp (voor onze kefte dan), eventuele groente, en het vlees. En dan gaat er een puntvormige deksel op (zie de foto’s). En dan ruim een half uur tot een uur op het hoge vuur. Zo wordt alles prima gaar. En op onze kefte wordt dan ook nog een ei meegebakken.

Ondertussen was het tentje helemaal volgelopen met Marokkanen die een tajine besteld hadden. Vaak een groepje mannen die samen een tajine delen. Veelal met vis. Ze eten dan allemaal met hun handen vanuit de grote tajine (eventueel met een stukje brood). De vis dan wel het vlees is zo gaar dat het onmiddellijk van de graten of de botten afkomt. De graten laten ze gewoon op het tafeltje liggen. Voor ons was de tajine een feest toen hij op tafel stond. Heerlijke saus met hele hete gehaktballetjes, en dat deppen met brood. Deze was werkelijk verrukkelijk en te meer omdat de dames de ballen hadden gerold. Ondertussen vroeg Hosni ons of we zin hadden in zijn wereldberoemde toetje, iets met sinaasappels en kaneel in de tajine. Natuurlijk zeiden we ja. En na verloop begon het heerlijk te ruiken in het hutje. En even later stond er een grote terrine op onze tafel (met bordjes die Henriette kan gebruiken voor haar mandala ideeën) met daarin sinaasappels, appels, bananen, rozijnen en dat alles gekruid met verse kaneelstokjes. Het smaakte werkelijk verrukkelijk. Toen wij uiteindelijk als laatsten het restaurant verlieten en wilden betalen, vroeg Hosni ons wat we over hadden voor zijn toetje. We betaalden 400 dirham voor de 2 tajines (of te wel we aten voor nog geen 10 euro pp een heerlijke hoofdmaaltijd en toetje en wat water). Het was werkelijk een belevenis. En mochten tot slot alle vier nog een aardewerken beker uitzoeken!

Na al dit eten liepen we even terug naar de medina om wat groente en fruit te scoren. En vervolgens terug naar de winkel met het keramiek. We hadden ondertussen op het pleintje voor de medina gevraagd wat een schaal kostte (50 dirham), dus we wisten een richtprijs. Maar in de winkel bleken de schalen veel duurder. We zouden volgens de verkopen korting krijgen (factory price) omdat we in de fabriek (nou ja al die huisjes op de heuvel noemde hij een fabriek) waren geweest. Hij begon met 380 dirham, zakte al snel naar 200, maar toen Henriette aangaf er eigenlijk niet meer dan 100 dirham voor te willen betalen, zakte hij nog verder en kwamen we uit op 120 dirham. En dat voor een echte Safi schaal, waar geen gif in verwerkt is en geheel handmatig gemaakt en beschilderd (want dat proces hebben we gezien).

Tevreden met onze schitterende dag in Safi beklommen we de berg naar de camping weer. Dat viel wel zwaar, en op de camping bleek het nog steeds heel hard te waaien. Dus het werd koffie/thee en even later een borrel voor de neus van onze camper, want daar zat je een beetje uit de wind. We worden wel rusteloos van al die wind. Dus maar naar binnen voor een spelletje Tokken (1-1) en een broodje. En tijdens het schrijven van dit blog, kwam Stef nog even binnen. Zijn mail werkte niet op de router en hij kon het verslag van zijn reis niet versturen. Na even aan/uit kwam het helemaal in orde.

Morgen gaan we weer verder, naar Essaouira. Dat wordt spannend, want we weten niet of de camping bij het stadje nog open is. En anders rijden we nog een stukje verder.

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis