We vertrokken op tijd uit Ait Ben Haddou voor onze reis door de Atlas richting Marrakesh. Het begin van de route was prima en we konden flink opschieten. Maar toen begon de weg te stijgen en werd de weg steeds minder. De weg is helemaal stuk gereden, dus veel kuilen en hobbels, vooral in de bochten en de weg is een en al bocht. Na een goed uurtje schudden in de camper waren we hard toe aan koffie. We reden langs een rivier en de bedding van de rivier wordt gebruikt voor landbouw. De oases zijn soms heel smal, maar soms ook heel breed. We kwamen door een dorpje waar we wilden stoppen, zag er leuk uit, maar heel druk met marktkooplui en geen enkele plek om de campers neer te zetten. Het plaatsje verderop waar we stopten, had een bakker voor brood voor onze lunch en een restaurantje voor de koffie en thee.

Na de stop ging de weg flink omhoog want we moeten een pas over. Het eerste deel was nog slecht, maar toen het echt begon te klimmen was de weg opnieuw aangelegd en uitgezonderd enkele stukken waar ze nog moesten asfalteren, was de weg prima. Op de top stopten we en ondergingen de kermis van de souvenirverkopers. Onderweg hadden we al diverse keren iemand gezien die een bolvormige steen omhoog hield, die was in 2 stukken gehakt en aan de binnenkant zag je schitterende donkerrode gesteente. Het leek wel geverfd. Hier op de top lagen de tafels er vol mee en mannen klampten ons aan om te laten zien wat er in de bolletjes zat (paarse amethist, rood, groen, met en zonder piriet etc.). Het was een gekkenhuis. We liepen nog wel een winkeltje binnen want Henriëtte wilde nog 1 schaal kopen. De man vroeg 200 dirham, maar onze keiharde onderhandelaarster wilde niet verder gaan dan 80. En daarvoor kreeg ze hem uiteindelijk ook. Je vraagt je af wat ze eigenlijk verdienen. De man was ook wel onder de indruk en bood 15.000 kamelen voor Henriëtte (en ook voor Bea). En enige tijd geleden begrepen wij dat een kameel 3000 euro kost. Dus dan weet je de waarde van mijn maatje.

Na de tocht daalden we via een schitterende snelweg af naar beneden. Maar eenmaal beneden bleek dat ze overal nog met de weg bezig waren en dan was er nog geen asfalt. Dus weer hobbelen en enorm stuiven van het stof. Het is een schitterend landschap waar we doorheen reden, maar het rijden kostte zoveel moeite dat de chauffeurs weinig van de omgeving konden genieten en de bijrijders hadden veel last van het schommelen en schudden. Tegen half twee besloten we maar ergens langs de kant van de weg bij een restaurantje wat te eten. Want we zagen nergens een leuke picknickplek. En we waren het schudden helemaal zat, en ook de auto's konden wel wat rust gebruiken, want die doen toch het meeste werk en dat doen ze prima. We aten een heerlijke omelet fromage met frietjes en jus d’ orange.

En weer verder naar beneden en waren blij toen we op een snelweg vlakbij Marrakesh kwamen. Andries nam daarna de lead en hij en de TomTom leidden ons door de drukte van Marrakesh naar de Marjane. En dat was best wel weer even wennen aan al die drukte en de hoeveelheid mensen en de enorme hoeveelheid brommertjes die overal zitten (links en rechts van je camper). Daar hadden we in het zuiden minder last van. De boodschappenkar werd in de Marjane vol geladen met boodschappen voor de komende dagen (vlees, groente etc.). De auto werd volgeladen met benzine en op naar de camping. Rond half zes kwamen we daar aan. Het is hier in Marrakesh bloedheet (toen we op de camping aankwamen was het in de camper 40 graden) en nu het bijna 22.00 uur is, zitten we nog heerlijk buiten en komt deze blog ook buiten tot stand. Na het installeren heerlijk douchen (we hebben hier superluxe sanitair, zelfs met een regendouche). En luieren. En morgen doen we lekker een dagje helemaal niets.

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis