Maar dat is natuurlijk overdreven als je weet dat we vandaag naar de wereldtentoonstelling op een eiland van Osaka zijn geweest. Het was best een zware dag. Rond half acht vertrokken we uit ons hotel met metro en tram naar Yumeshima, een gloednieuw metrostation dat speciaal voor Expo 2025 is gebouwd, net als het eiland trouwens. Onze vooraf bestelde tickets waren voorzien voor toegang om 10.00 uur, met de opening van de paviljoenen. En we waren niet alleen, zelden hebben we zoveel volk bij elkaar gezien op een gigantisch plein, voetje voor voetje aanschuiven om door de rugzakkencontrole te geraken. Onderweg stonden ijverige Japanners door enorme toeters allerlei instructies te roepen maar we begrepen er geen snars van. Engels was aan hen niet besteed. Gelukkig stonden we in de juiste rij en zijn we wonderwel om 10 uur binnengeraakt.

Expo 2025 is overweldigend, met 164 landen die er zich van hun beste kant willen laten zien. Alleen al langs de paviljoenen wandelen en de architectuur ervan bewonderen, was al een amusement. Hoewel we hier toch een kanttekening bij willen maken: de meeste bouwwerken zijn opgetrokken uit licht materiaal dat nadien snel weer afgebroken kan worden. Voor een evenement dat zich wil onderscheiden in duurzaamheid, is dat toch een rare manier van werken. Uiteraard zochten we eerst naar het Belgisch paviljoen dat een prima standplaats gekregen heeft, naast de wandelweg waar bezoekers het eerst langsgaan. Er was al veel belangstelling, dus moesten we in de rij gaan staan. Na drie kwartier kregen we als beloning voor ons geduld - oh heerlijk - een speculooskoekje van Lotus. België presenteerde zich met projecties en spiegels als land dat zich verdienstelijk maakt in medische innovatie en het ontwikkelen en beschikbaar stellen van vaccins. Ook bij Saudi-Arabië zijn we langs geweest en ook zij puurden hun kennis uit digitale snufjes. We denken dat het zo in de meeste paviljoenen aan toe gaat: om ter meest digitaal spektakel brengen. Wat een verademing om in de Common 1 terecht te komen waar kleinere landen die zich geen eigen paviljoen kunnen veroorloven zich presenteren op een authentieke manier. Houtsculpturen, cacaoplantages, traditionele klederdracht, religie en rituelen… Vooral Afrikaanse landen hebben alles wat voor hen belangrijk is naar Japan gesleept. Het is maar een greep uit de paviljoenen die we bezocht hebben, al lieten we ons vaak afschrikken door de lange wachtrijen in de blakende zon. Expo 2025 leek wat over-ge-organiseerd zodat op den duur niks meer werkte. Rond 15 uur hielden we het voor vandaag voor bekeken, moe van de drukte en het lawaai. Het gigantische toegangsplein was intussen leeg maar de strijdvaardige Japanners bleven hun bevelen door de toeters roepen. ‘Is hun natuur’, zei Kris. ‘Als ze een opdracht krijgen, blijven ze die uitvoeren tot iemand hen komt zeggen dat het niet meer nodig is.’

Morgen gaan we nog een dagje terug, met veel wijsheid in onze rugzak om dat bezoek aan te pakken. We hopen dan ook wat mooiere foto’s te kunnen maken want dat kwam er vandaag niet echt van. We beginnen in elk geval met een lange wandeling over de passerelle waar we het hele expo-park kunnen overzien. Voor dit houten staketsel zijn 1 miljoen dennenbomen gesneuveld. Ook dat geeft te denken…

Suzanne & Kris

Geschreven door YesweScan