Vandaag brengen we een bezoekje aan het nationaal park 'Packlenica'. In dit park zijn wel 1001 hike- en klimroutes beschikbaar, mooi aangeduid met de wel gekende rood met witte bollen en strepen.
Onderweg vanaf onze parkeerplaats naar de afslag van onze route, zien we al menig klimmers klaar om te klimmen of ondertussen al in volle actie.
Wij kozen ervoor om tot de top van Anića kuk te klimmen. 712m boven de zeespiegel steekt hij uit. Het belooft een pittig daguitstapje worden!

Het weer valt reuze mee! De zon schijnt maar de wind waait (soms krachtig) en zorgt voor aangename verkoeling tijdens onze inspanning.
Het klimmen is zwaar. De weg start met asfalt maar gaat algauw over naar rotsige ondergrond tussen de bomen. Af en toe worden we getrakteerd met een fantastische view op het dal en/of het gebergte dat we aan het beklimmen zijn. Vanaf een bepaalde hoogte kijken we zelfs over de bergtoppen naar de zee.
Hoe hoger we geraken hoe spectaculairder het zicht natuurlijk wordt.
Het lukt het wolkendek niet om vanaf de andere kant van de bergen over de toppen te geraken, en het blijft op de toppen hangen als de slagroom op een cappuccino.

Zodra we boven de begroeiing komen, verandert de ondergrond van rotsblokken naar kale rotsen.
Het laatste stuk klimwerk wordt een echte uitdaging! Het is zoeken langs waar je het beste obstakel per obstakel overwint en jezelf de hoogte in krijgt.
Soms lijkt het uitzichtloos maar dan zie je toch die ene richel waar je je voet kan laten steunen om je op te duwen.
100% concentratie vereist! Maar wat een zalig intensieve klimpartij!
En dan bereiken we eindelijk de top! 712 m hoog met een fantastisch zicht over het gebergte, het dal, de oceaan en een deel van de eilanden!
Het kostte wat inspanning maar OO! Wat was het het waard!

Onze energie is nu zo goed als opgebruikt. Voorzienig als we zijn, brachten we ons krachtvoer mee om het net op deze top te verorberen.
We zullen het nodig hebben, want we planden de afdaling helemaal langs de andere kant van de bergrug.

De afdaling vanaf de top langs de rotsen valt heel wat beter mee dan we vreesden.
Hier en daar wordt het wel eens poep zitten om tot bij de richel onder ons te geraken maar al bij al dalen we soepel naar beneden.
Tenminste als je ons niet vergelijkt met enkele jonge gasten die ons passeren naar en van de top met een snelheid en een souplesse van berggeiten in hun natuurlijk habitat...

Bij de splitsing kiezen we voor de afdaling richting het stadje Seline. Hoewel de afdaling meestal vlotter gaat dan het klimmen, blijkt het toch ook eentje om U tegen te zeggen. De ondergrond varieert van zeer grove gravel naar kleine rotsblokken - die ze wel eens beter mochten sorteren zodat je niet regelmatig je voeten omslaat - en naar grote rotsstukken. De grootste zijn het makkelijkst om op af te dalen. Je kan ze gebruiken als een soort traptredes.
Waar het de kleinere variant is, wordt het uitkijken waar je je voeten zet en balanceren om je evenwicht niet te verliezen. Want de rotsranden zijn zeer scherp en ernaartoe grijpen om niet te vallen, kan wel eens wonden veroorzaken.
Onderweg naar beneden maar nog steeds hoog in de bergen landen we op een grote vlakte waar Mirila staan. Het zijn een soort grafstenen ter nagedachtenis van de overledenen en je vindt ze hier en daar verspreid in het Velebit gebergte. Deze soort monumenten zijn trouwens beschermd Kroatisch cultureel erfgoed.
We vinden hier een wegwijzer richting Seline. Seline, 2h staat er op. Wellicht zullen wij er, aan ons tempo, een ietsiepietsie langer overdoen.

Zonder al te veel schrammen raken we veilig en wel terug bij de auto. Uiteindelijk duurde ons avontuurtje klimmen en klauteren net geen 8u30 (zonder lunchpauze) over een afstand van 14,10 km.
Het was soms moeilijk en zwaar maar het was DE MAX!

Geschreven door TrueHikers