Het wordt een vast ritueel 's morgens om een poging te wagen in Perge te geraken...een dwang, een obsessie,...het syndroom van Perge werd het genoemd.
Misschien rijden in Olüdeniz en in Side dolmuş dat het een lieve lust is, maar zoals ik al eerder zei : we zitten hier in the middle of nowhere.
Tot grote blijdschap van Margo - of heb ik die uitdrukking op haar gezicht verkeerd begrepen? - staan we vol goeie moed om 7u op.
Met volle buik staan we enige tijd later op de dolmuş van onze keuze te wachten. Sowieso moeten we straks nog overstappen en Rudi schreef de naam van de tussenhalte op een briefje.
We staan er nog niet zo lang als LC73 komt aangereden. Rudi toont de chauffeur zijn gekrabbel en die knikt zowaar bevestigend!
So far so good!
Een dolmuş, voor wie dit niet zou weten, is een kleine bus met een vast traject maar zonder vaste halte. Langs het hele traject toetert de chauffeur telkens hij mensen ziet waarvan hij denkt dat ze misschien wel een stukje mee zouden willen rijden. Om het even waar houdt hij halt om je in te laten stappen. Handig toch?
Zodra wij bij de plaats gekomen zijn waarvan de naam op ons briefje gekrabbeld staat, laat hij het ons weten. Enfin, ik verstond niets van het gebrabbel. Rudi wel. Dat is voldoende.
We kopen voor elk een flesje water want het is al heet en we moeten nog even wachten op de aansluitende bus.
Bussen komen, bussen gaan, mensen komen, mensen gaan, maar Rudi, Margo en ik blijven daar staan...
Net als we het opgeven en aanstalten maken om terug te keren, roept de man die ons het water verkocht, waar we eigenlijk naartoe willen.
Ik zeg 'Aksu'.
Hij denkt na en doet een uitgebreide uiteenzetting waar ik geen bal van begrijp maar Rudi heeft er toch het één en ander kunnen uit opmaken, iets met Kipa en drie en een richting naar rechts of iets dergelijks...
Maar het mag niet baten. Ook op onze nieuwe locatie komt bus noch dolmuş voorbij die ons naar Aksu kan of wil brengen.
' 't Is genoeg! Ik ben het beu! Aksu en Perge kunnen de pot op!' zegt Rudi.
Spijtig!
Op aanraden van grote broer Eddy keren we dan maar terug naar het hotel voor een uitgebreid aperitiefmoment. 't Is toch all-inn! En ondertussen ook een vast ritueel...

Op de tweede dag van ons verblijf hier kochten we een luchtmatras. Tot vandaag hebben alleen Margo en Rudi ermee op het water gedobberd.
De reden waarom ik nog niet is simpel. Ik wordt er echt misselijk op...
Vreselijk toch? Ik! Voor wie een attractie in een pretpark niet gek en snel genoeg kan gaan! Ik! Die - zo'n 30 jaar geleden wel - samen met mijn broer 7 keer na elkaar over kop ging in Bellewaerde omdat er door het slechte weer geen wachtrij bij de Boemerang stond en ook nog een achtste keer zou zijn gegaan als mijn broer het niet voor gezien had gehouden! Ja, IK word misselijk op een onnozele luchtmatras zodra ik neerlig en me op de golven laat meedrijven. Op slag!
Maar vandaag niet! Want...ik nam mijn voorzorgen... een pilletje tegen reisziekte! Ha! Goed idee toch? Rudi's idee :)
En zo kwam het dat ik voor het eerst op de luchtmatras rondjes lag te draaien als een kip aan 't spit zonder zeeziek te worden!

Geschreven door TrueHikers