Tijdens ons kennismakingsgesprek hadden we Griet verteld over onze plannen tijdens ons verblijf in Kroatië. We hadden onder andere verteld dat we graag een tocht langs de Krupa zouden maken. Blijkbaar waren hiervoor nog kandidaten en Griet stelde maandag aan iedereen voor om samen te gaan.
In de keuken op het bord noteerde ze alle namen van de gasten die graag mee willen, 15 in totaal.

Na een stevig ontbijt - enkel ons eerste ontbijt was wat flauwtjes, ondertussen moesten we onze mening herzien - worden de wagens gevuld en vertrekken we naar Nadvoda.
Wij rijden voorop met Anri als co-piloot. Na een half uurtje rijden, slaan we af naar het Velebit gebergte. Vanaf daar is het krinkeldewinkel verder rijden. Anri weet ons te vertellen waar, lang geleden, de films van Winnetou zijn opgenomen en toont ons ook de locatie van het Indianendorp.
Net voor ons startpunt, stoppen we bij een constructie die als woning blijkt gebruikt te worden door een Servische geitenboer. Anri koopt er een bol verse, dagvers zelfs, voor straks.

Bij het startpunt worden nog eerst de traditionele groepsfoto's genomen en dan dalen we af in het gebergte helemaal naar beneden naar de Kuda brug. Meerdere keren denk,ik bij mezelf hoe gelukkig we mogen zijn dat we deze helling niet weer op moeten, zeker bij deze hitte. Onze wandelschoenen komen zeer goed van pas. Enkele onervaren mede-klimmers zullen wellicht pijnlijke voeten hebben straks als ik zo hun schoeisel bekijk...
We komen beneden aan bij de Kuda brug, Kudin most in Kroaats. Deze is gebouwd rond de 18 de eeuw en de legende verteld dat een jonge man, Kuda, deze brug heeft gebouwd omdat hij dichtbij zijn vriendin wou zijn die aan de overkant van de rivier woonde. De brug is nog in relatief goede staat en goed over te steken.
Aan de overkant staat een hutje waar we picknicken. Iedereen heeft wat voedsel bij en Griet en Anri trakteren ons met de geitenkaas die Anri kocht, en met tomaatjes uit eigen tuin.
De verdere tocht gebeurd langs de rivier maar de route zelf ligt dik bezaaid met rotsblokken. Één iemand moet spijtig genoeg opgeven en zal straks met Anri terug naar boven gaan. Het terrein is te ruw en ze vertrouwt zichzelf niet.

Verder langs de route moeten we plots een stuk rivier oversteken. Hiervoor werd langs de rotswand een kabel gespannen en dienen stalen haken als voetsteuntjes.
Waaw! Dit blijkt geen kattepis! Rudi steekt als eerste over als fotograaf van dienst en Margo wil als tweede volgen maar de eerste helft van de oversteek blijkt zo hachelijk dat ze het nog even uitziet. Hoewel enkelen toch met schrik zaten, slaagt iedereen er in op droog de overkant te bereiken. Er was wat aanmoediging nodig en applaus werd gegeven bij elke succesvolle oversteek.
Wat een adrenalinestoot!
Bijna drie uur lang klimmen we verder de rotsblokken over. Het is schroeiend heet en we zijn blij dat we twee van onze camelbags meenamen. 5l water blijkt uiteindelijk maar net genoeg!
Iedereen loopt wel wat kleine snijwondjes op van de soms scherpe randen van de rotsen of wat blauwe plekken, doornen van struiken die blijven steken,...maar al bij al valt alles heel goed mee.

Plots uit het niets verschijnt opnieuw de bewoonde wereld. Iedereen is toch wel opgelucht dat we het einde haalden zonder veel kleerscheuren. Anri zit ons al op te wachten met extra water en heerlijk koel fruit.
De stappers zijn heel tevreden. Enkele onder ons hebben toch wel wat eigen grenzen verlegd vandaag.
Het was gewoon de max! Echt wel spek voor onze bek!
Met onze prestatie hebben we wel een pivo verdiend!

Geschreven door TrueHikers