Help! De bergen zijn verdwenen en het smeult nog na...
De bergtoppen zitten verborgen achter een dik wolkendek, boehoe :-(
Een bezoek aan Ljublijana, hoofdstad van Slovenië, stond al op de planning. Goeie timing!
In de bergen zou je geen hand voor je ogen zien.

Vanaf onze uitvalsbasis ligt Ljublijana 86km ver. Voor alle zekerheid nemen we onze regenjas mee. Je weet maar nooit.
Hoe dichter we ons doel naderen, hoe beter het weer én de temperatuur worden. Deze laatste steeg al van 17 naar 25°C.

Net als tijdens ons vorig bezoek aan Ljublijana in 2012, parkeren we onze auto bij het station. Deze goedkope parking ontdekten we bij toeval toen we met de dakkoffer op de auto nergens in de stad een ondergrondse binnen geraakten. Een gouden tip als je de stad ooit eens bezoekt. Voor 4 euro mag je 12u blijven.
Die extra kilometer naar het centrum is het vermelden niet waard ;-)

De hemel is niet helemaal open, maar de kleur van de bewolking is veranderd van grijs-blauw naar wit en het is aangenaam warm.
We wagen het erop en laten onze regenjassen toch maar in de koffer liggen.

In het centrum is het aangenaam kuieren langs kraampjes met handgemaakte sieraden, mondgeblazen en handgeschilderd glaswerk, honing, houten speelgoed, verse kruiden, bloemen,... Er is teveel om op te noemen.
Op de lokale markt kopen we een tak lekker zoete zongerijpte druiven en een bakje verse frambozen.
We wandelen het Prešerenplein op. Dit plein is genoemd naar France Prešeren, de nationale dichter tijdens de 19de eeuw en schrijver van het Sloveense volkslied.
De vele toeristen en de straatmuzikanten zorgen voor een gezellige sfeer.
Via Tromostovje, of de drie bruggen, geraak je in de binnenstad. Ooit was er slechts één houten voetgangersbrug. Later werd aan weerszijden een brug bijgebouwd om de eerste te ontlasten. Tegenwoordig zijn de bruggen in steen heropgebouwd en kreeg het kunstwerk zijn naam.

Langs het water komen we bij Mesarski most of de slagersbrug. Aan de stalen kabels langs beide zijden van de brug maken geliefden een hangslot vast om zo hun eeuwige liefde voor elkaar te betuigen. Dit is een fenomeen naar analogie van de Parijse Pont des Arts.
Benieuwd of het slotje, dat twee jaar geleden door onze Lara werd vastgemaakt, er nog hangt. Na enig zoekwerk denken we het gevonden te hebben. Corrosie heeft het wat aangetast. Een vergelijking van de foto's van toen en nu zal uitsluitsel moeten geven. Hoe dan ook, die liefde van toen is er nog steeds. :-)

De binnenstad is autovrij. In de straten vind je tal van kleine winkeltjes en gezellige terrasjes. En ondertussen is de zon door het wolkendek gebroken!
Op goed geluk kiezen we een terrasje uit en bestellen een burrito. Een mus komt op de leuning van de stoel naast die van Margo zitten.
Is dat niet een schattig vogeltje? Hij kijkt zo hongerig! Mag hij een stukje? Margo kan hem zo uit haar hand voederen. Haar dag kan al niet meer stuk.

Na deze verrukkelijke snack gaan we op schattenjacht. Ja, ook hier heeft men de geocachemicrobe te pakken.
Rudi haalt zijn achterstand in. Ik zal me schrap moeten zetten...Mijn aandacht mag niet meer verslappen. ik MOET winnen, ha!
Na drie logs - loggen doe je als je een geocache gevonden hebt - houden we het hier voor gezien.
We likken nog een ijsje en dan is het tijd om huiswaarts te keren.
86km verder is het weer nog even somber als bij ons vertrek. De planning van Rudi was weer subliem!

Geschreven door TrueHikers