Hoewel wij er niet veel van gemerkt hebben, heeft het de voorbije twee dagen in Godz Matuljek enorm veel geregend.
De bergtoppen zaten verstopt achter dikke, grijze wolken en het was berekoud.
Deze morgen echter konden we Špik in al haar glorie bewonderen toen we onze gordijnen openschoven.
Gelukkig, want we hebben nog twee flinke wandeltochten gepland in deze omgeving.
We controleren de weersvoorspellingen en beslissen onze crème de la crème uitstap tot morgen te bewaren. We hebben heel helder weer nodig voor dát toetje!
Vandaag lopen we in het spoor van de Soča.

Over deze wandeling hebben we gelezen in de Cicerone gids waar ik eerder naar verwees.
We moeten de Vršič pass helemaal over tot aan haarspeldbocht 49. Van daaruit kunnen we de Soča rivier volgen tot in Bovec.
Dit zou een tamelijk gemakkelijke wandeling moeten worden.
We rijden vlot over de pass, 24 haarspeldbochten naar omhoog, 25 terug naar beneden.
Eerder had ik al verteld dat deze bochten elk hun nummer kregen. We komen aan bocht 49 en rijden van de baan af, richting Izviru Soče of de bron van de Soča rivier waar we onze auto parkeren dicht bij waar de Soča Trail start.
Oops...daar maken we een grote fout die ons later op de dag nog zuur zal opbreken...

De wandeling gaat relatief vlot vooruit. Door de vele regen, is de omgeving enigzins verandert. Overal zie je kleine watervalletjes en er stroomt weer water door de eerder uitgedroogde rivierbeddingen. De Soča is zeer levendig en op sommige plekken wild door de grote toevoer van water de voorbije dagen.
Het is een rivier die over haar volle 138km een prachtige smaragdgroene kleur heeft.
Op het wandelpad moet je af en toe opletten waar je stapt want hier en daar is het modderig.
De zon piept af en toe van achter de wolken en de temperatuur is ideaal voor een boswandeling.
Hier en daar wijken we even van het pad af om mooie natuurfenomenen te gaan bewonderen of om een geocache op te pikken.

Na de picnic houdt de zon het voor gezien en maakt plaats voor een flinke dosis regen. Wat een spelbreker!
We twijfelen even wat we zullen doen. Richting Bovec ziet het er minder bewolkt uit.
Verder trekken dan maar. En inderdaad. Even later stopt het met regenen.
Gezwind lopen we verder maar kort nadien gaan de hemelsluizen helemaal open.
We kunnen nu niet anders dan verder gaan. Er is wel een probleem. Met dit weer krijgen we geen ontvangst op onze wandelgps en we weten absoluut niet waar we zijn. Verkeerd lopen kan niet, je volgt gewoon de aangeduide wandeling verder, maar hoever we moeten? Dat is een groot raadsel.
Ondertussen is het niet meer leuk. Wat een wandeling moest zijn in een feeërieke omgeving is een soort dodentocht geworden door het slijk.
Het is levensgevaarlijk om langs deze smalle paadjes over de gladde wortels van de bomen te moeten stappen of af te dalen langs de rotspaden.
We voelen ons ook ongeveer als drie verzopen katten.

Eindelijk komen we weer bij de weg aan. Het lot is ons toch nog gunstig gezind want net daar is een bushalte! En net nu breekt de zon weer door de wolken.
MAAR we hebben er niet bij stilgestaan dat we absoluut niet weten waar de bus zijn haltes heeft. En er is zeker geen halte in de omgeving van haarspeldbocht 49... Als de bus 20 minuten later stopt om ons op te laden, probeer ik de Sloveense chauffeur - die geen woord Engels praat - duidelijk te maken dat we er terug uit willen bij de halte het dichts bij ons vertrekpunt, bocht 49. Volgens de chauffeur moeten we er dan uit aan Vrišič. Aiai!
Maar dat betekent dat we nog 25 haarspeldbochten en zo'n 13km terug zullen moeten keren om tot bij de auto te geraken.

Op de terugrit begin ik mij toch al wat zorgen te maken. Het is al 18u en als we nog zo'n 14km (de auto staat op een km van de weg) moeten wandelen, geraken wij er nooit voor het donker wordt.
Op de terugweg, een eind voorbij haarspelbocht 50 al, zien we een bushalte. We vragen de chauffeur ons hier af te zetten. Vanaf hier kan het zeker niet verder zijn dan vanaf Vrišič.
We stappen de pass op maar die laatste loodjes wegen zwaar. We zijn doornat, hebben koud en we zijn kapot. En toch moeten we die wand, met een helling van 14%, op.
40 minuten later komen we EINDELIJK bij de auto aan. We hebben er een wandeling van zo'n acht uren opzitten.
Gelukkig kunnen we nog op tijd in het hotel geraken om een stevige maaltijd te verorberen!

Geschreven door TrueHikers