Het blijft door zijn hoofd spoken! Waar is Perge?!
Als ik om 7u wakker wordt - deze keer hebben we geen wekker gezet - zie ik Rudi in de zetel zitten, bezig op de tablet.
Ik zie het in zijn ogen...hij wil nog een poging wagen...een laatste...
Kan ook niet anders, want morgen keren we terug naar huis.
Na google maps te bestuderen en logisch te redeneren, denkt hij gevonden te hebben waar we ons strategisch kunnen opstellen om toch de juiste bus of dolmuş te strikken.
Ik ben blij met nog een poging. Alles beter dan een hele dag louter zon/zee/strand voor mij!
We beslissen te voet te gaan naar waar de grote wegen elkaar kruisen. Daar zouden we aansluiting moeten vinden.
Het is zo'n 7 km stappen maar vandaag is het drukkend heet en de wandeling is zwaar.
Af en toe zijn we blij om even halt te houden in de schaduw. Hadden we maar water meegenomen...
Nat van zweet arriveren we waar we willen zijn. Gelukkig vinden we een kleine lokale handelaar die gekoeld water verkoopt.
Met water en wat energievoer nemen even rust op het geïmproviseerd terras voor de winkel.
'Merahba' (hallo) zegt Rudi tegen een voorbij wandelende Turk die ons heel nieuwsgierig aankijkt.
De man stopt, kijkt even twijfelend en begint dan toch een gesprekje.
In het Duits vraagt hij of wij hier ergens werken.
Neen, we zijn hier op vakantie.
Op vakantie? Hier?
Ik vertel hem dat we de weg naar Aksu zoeken. Hij denkt na en zegt dan dat het moeilijk is om van hieruit in Aksu te geraken.
Waarom we naar Aksu willen? Om Perge te bezoeken.
Perge? Denkt weer even na... aah, jullie willen waarschijnlijk die oude gebouwen bezoeken?
Ja, dat is het!
Vele Turken spreken toch een aardig mondje Duits hoor!
Hij legt uit dat we langs een andere baan dolmuş 511 moeten nemen en zo'n 5km verder, in een kleine stad waarvan hij de naam niet zeker weet, moeten overstappen op een andere bus die richting Alanya rijdt. Langs die route zouden we in Aksu moeten komen. Van hieruit is een verbinding naar Aksu niet simpel.
Duh!
Als hij na een korte babbel terug vertrekt naar zijn stalletje aan het kruispunt waar hij van die lekkere zongerijpte watermeloen verkoopt, bedanken we hem vriendelijk.
Na onderling overleg zijn we het er over eens dat we, als we onze pogingen staken, onszelf niets te verwijten hebben.
Bij Perge geraken is één ding maar we moeten ook nog een weg terug vinden en dat lijkt verre van eenvoudig.
Zonder wroeging gaan we onze resterende tijd spenderen aan zon/zee/strand.

Geschreven door TrueHikers