Strandsletjes zijn niet ons favoriet schoeisel. Na één dagje rust is Rudi weer helemaal opgefleurd dus we kunnen er weer tegenaan Rika :-)

Het Skadar meer, of ook het meer van Shkodër genoemd, is het grootste meer van de Balkan en het tweede grootste van Europa. Het ligt voor tweederde in Montenegro en eenderde in Albanië. Het is absoluut verboden de grens van Albanië over te varen (hier staan gevangenisstraffen en zware geldboetes op) maar we zijn dat helemaal niet van plan. Plaats genoeg aan de Montenegrijnse kant die zo’n 400 km2 groot is.
Dit deel van het meer is een beschermd nationaal park en één van Europa’s meest toonaangevende vogelgebieden (opgenomen in het IBA, Important Bird Area).
Op dit moment zijn er meer dan 270 geregistreerde vogelsoorten.
Een goede reden dus om er eens een kijkje te gaan nemen.

Vroege vogels als we zijn, hebben we om 7u al afgesproken met Vladimir, onze gids op het meer. De stad Virpazar, entree van het meer, slaapt nog als wij arriveren. Net dat maakt onze boottocht zo bijzonder. Alles is nog stil. Meer kans om unieke vogels te spotten!
In zijn typisch houten bootje met rond rieten dak - een ‘cun’, uitgesproken als choon - zal Vladimir ons naar de allermooiste plekjes varen.
Langzaam drijven we de rivier op tussen de vele waterlelies en waterhoornkastanjes. Het zijn er zoveel dat het net drijvende weilanden zijn! Sprookjesachtig mooi! Vladimir wijst ons vogelsoorten die we nog nooit hebben gezien.
Een stuk verder langs de rivier leggen we aan voor een zwempauze. Locals hebben kleine aanlegplaatsen gecreëerd om er tijdens weekends te picnicken en te zwemmen. We springen van een duikplank en slingeren als Tarzan (misschien iets minder gracieus dan...) in het water. Zaaalig!

Verderop gaan we het grote meer op. Hier en daar halen vissers hun netten boven.
‘s Avonds tussen 5 en 8 hangen ze hun netten uit en om 3u ‘s morgens beginnen ze met binnenhalen. Tegen 9u moeten ze van het meer af zijn. Ze vissen in typische lage bootjes om het bovenhalen zo makkelijk mogelijk te maken. De hoeveelheid en de soorten vis die ze mogen vangen is aan regels gebonden en afhankelijk van het seizoen.

Meer dan enkele vissers zijn er (nog) niet op het meer. Het is omringt door hoge bergen. Imposant! Alweer een streling voor het oog!
Tijdens de terugvaart maakt Vladimir een waterlelieketting voor Margo en voor mij. Rudi krijgt een robin hoed ( Robin Hood? Snap j’em?) van lis en een waterlelieblad. Hij vangt voor ons ook enkele vruchten van de waterhoornkastanje. Het lijken net kleine duiveltjes!
We hoopten nog één van de laatste pelikanen van Europa te zien maar helaas.

Vijf uur duurde onze rondvaart op het meer van Shkodër maar die tijd ging zo snel voorbij! Het was hemels genieten van de stilte en de mooie natuur! Wat is onze aarde een prachtige planeet!

Geschreven door TrueHikers