Het is wat later als we wakker worden. We hadden wat rust nodig na ons avontuur gisteren.
Stralend weer is het vandaag. Ideaal voor onze wilde plannen voor deze laatste dag in Slovenië. De weergoden zijn ons gunstig gezind.
Na een uitgebreid ontbijt vertrekken we naar Kransjka Gora. We slaan mondvoorraad in voor onderweg en lopen richting bushalte.
Het is de bedoeling om per bus de Vršič pas op te rijden, want die hebben we één van de vorige dagen al beklommen, en dan naar Slemenova Špica, de top van de Slemenova, te trekken. Daar zou één van de adembenemendste zichten van Slovenië zijn.
De bus vertrekt pas om 11u15. Spijtig! Een beetje laat maar daar is niets aan te veranderen. We hebben te lang in ons bed blijven liggen...
Er is nog tijd voor een lekker bakkie koffie.

Om 11u30 komt de bus eindelijk aan. De rit tussen Kranska Gora, over de Vršič pas naar Bovec en terug duurt zeker twee uur. Als je dan ook rekening houdt met de vertraging omwille van moeilijke haarspeldbochten, mogen we blij zijn dat de bus hier al is om 11u30.
Een half uur later bereiken we Vršič. Hier zitten we op een hoogte van 1611m. 't Is wat frisjes, maar we zijn erop gekleed.
Eerst even genieten van het zicht vanaf de Koča (blokhut) aan de rand van de bergwand, een fotosessie, en daar gaan we dan.

Al vanaf de eerste seconden is het klimmen geblazen. Hoewel het maar een graad of 7 of 8 is, wordt de trui gauw te warm om dragen.
Een half uurtje later kunnen we wat op adem komen. We zijn op een hoogte van 1799m gekomen, ter hoogte van het zadel van Vratica.
Dit is een prachtige omgeving tussen dwergsparren en lariksen beneden de rotsen van Mojstrovka.
We lopen verder langs het Sleme pad dat eerst lichtjes daalt om ons daarna in een bocht te leiden naar een balkon met prachtig zicht op de Mala Pišnica vallei, Ciprnik, de Karavanke en, in de verte, de bergen van Oostenrijk.

Ongeveer 500m verder lopen we over de top van een grote puingeul die steil naar beneden valt aan onze rechterzijde. Het is opletten geblazen bij elke stap die je zet! Vandaaruit zien we al de top van Slemenova špica. We krijgen al kriebel in de buik nu we zo dichtbij zijn!
Het pad wordt rotsiger en klimt steil omhoog. Wij willen ook die richting uit dus spannen we onze spieren en beklimmen we de wand. Een sessie step-aerobic is een peuleschil in vergelijking met wat we hier moeten presteren!
Rudi bereikt, zoals gewoonlijk, als eerste de top. Ooh, wat benijd ik hem. Hij zwaait met zijn wandelstok. Het euforisch gevoel zal groot zijn...
Maar het lukt Margo en mij ook op boven te komen, langzamer maar even zeker.
Bovengekomen willen we eerst WATER! Op elke trip die we doen, nemen wij onze Camelbag mee. Daar kan twee liter water in die je op de rug draagt.
Voldoende water is levensnoodzakelijk op deze tochten!

We zijn terechtgekomen in een kleine weide met kleine waterpartijen. Het is een prachtige plek omringd door imposante bergzichten.
We keren hier later terug op te picnicen maar nu willen we eerst ons absolute doel bereiken.
Nog een stukje omhoog en 10 minuten later, staan we helemaal boven. De taluds verdwijnen langs alle kanten om ons een adembenemend uitzicht te geven op de stad Tamar, helemaal beneden, en op het noordwesten van de Julische Alpen op een hoogte van 1940m. WAAW, WAAW, WAAW!
Alle geleverde inspanningen zijn op slag vergeten bij het aanzicht van dit indrukwekkend natuurschouwspel!
Het is jammer om deze wonderbaarlijke plek te moeten verlaten, maar na het genieten van dit alles en het nemen van ontelbare foto's is het tijd om de afdaling in te zetten.

Na het verorberen van een welverdiend middagmaal, vertrekken we richting Kransjka Gora. We willen te voet all the way down.
Volgens onze Cicerone gids loopt een mooie wandeling langs de flanken van de berg die we net beklommen, tot helemaal beneden in de vallei.
Deze gaat over een hoogteverschil van een 1300m.
We nemen de afslag Tamar die ons in de juiste richting moet leiden.
Nog steiler dan de heentocht, zo lijkt het, zakken we naar beneden. Ik ben maar wát blij dat we langs deze kant niet naar boven kwamen!
Het is een relatief gevaarlijke afdaling langs een rotsig pad langs steile flanken. Op basketsloefkes zou ik dit echt niet wagen!

Na een inspannende afdaling tot op een hoogte van 1400m, komen we bij een stukje vlak pad. De ruwe rotsen hebben plaats gemaakt voor groen zodat het een stuk makkelijker stappen is. Het vlakke is echter van korte duur. We gaan weer steil naar beneden op met gevallen bladeren bedekte grond tot we komen aan een helling van grote witte rotsblokken die we blijkbaar over moeten steken. Aan het ander eind van deze rotsvlakte zien we in de verte een ijsvlakte
Hier klopt iets niet...

Rudi geraakt iets vlotter over deze woestenij en als Margo en ik over ongeveer de helft hebben geklauterd, roept hij ons te stoppen en terug te keren. WAT???
Als hij terug tot bij ons raakt, vertelt hij ons dat het pad waarschijnlijk onder de ijsvlakte verborgen ligt. Langs of over deze ijsvlakte is levensgevaarlijk want hij kon vlakbij een opening zien die een spelonk blootgaf. Als één van ons daarin zou glijden, wordt die nooit meer terug gevonden.
Er zit niets anders op dat het hele eind terug naar boven te klimmen...WAT???

Tja, liever blode Jan dan dode Jan. We moeten Margo wel even motiveren en duidelijk maken waarom het zo nodig is om onszelf dit aan te doen.
Verstand op nul, 100% concentratie en let's do this. Het vergt het uiterste van onze krachten, onze spieren staan op springen, maar op één of andere manier slagen we er in om de top opnieuw te bereiken.
Het is 18u15 en we staan op 1800m hoogte. De bus op Vrišič mogen we vergeten. Dat betekent dat we het hele eind naar Kranska Gora alsnog te voet mogen afleggen. Drie kwartier later komen we bij Vrišič aan. Het is 19u, de zon begint te dalen en de 24 haarspeldbochten lachen treiterig in ons gezicht.
Zolang het licht het toelaat, kunnen we de bochten afsteken door het bos.
Als we afgedaald zijn tot bij bocht 5 is het 20u20 en te donker om verder door het bos te lopen.
Margo stelt voor om te liften en waarom niet. Zo laat op de avond zijn nog weinig auto's op de pas maar we hebben geluk en ik steek mijn duim op.
Een minibusje stopt naast ons en ik leg uit dat we met ons drieën heel graag mee willen naar Kransjka Gora.
Het is een Slowaaks koppel die op weg naar huis is, niet weet waar Kransjka Gora is, maar ons graag wil meenemen waar we ook maar naartoe willen.
Dat is geluk hebben!

De rit naar Kransjka Gora duurt nog zo'n 20 minuten. Jane en Ramon brengen ons tot op zo'n 100m van waar onze auto geparkeerd staat en nadat we nog eens onze dankbaarheid geuit hebben, nemen we afscheid. Het is 20u50.

Het restaurant in het hotel is open tot 20u30. Daar eten mogen we dus vergeten. En we zien er ook niet uit om op restaurant te gaan maar weer hebben we geluk.
Er heerst nog een gezellige drukte in het stadje en alle winkels, inclusief de warme bakker, zijn nog open.
We kopen ons elk een heerlijke gevulde bladerdeegkoek om weer op krachten te komen.

We hebben het gehaald! De tol was hoog maar wat we vandaag mochten aanschouwen, maakt alles goed!

Geschreven door TrueHikers