Met onze gehuurde Seat Leon - wat een trekpaardje! - trekken we richting Otok Pag of eiland Pag.
Pag is enkel bereikbaar via een brug die de naam 'Paski Most' draagt.
Deze brug is 301 meter lang, 9 meter breed en de 201 meter lange boog rijst tot 35 meter boven de zeestraat Ljubačka vrata.
Paski Most, die eind 1968 geopend werd, zorgde ervoor dat het eiland als schiereiland kon functioneren.
De ingenieuze constructie moet soms zeer sterke windstoten verduren.
De Bura, de felste, vaak snijdend koude valwind aan de oostelijke kust van de Adriatische Zee , kan hier plots en direct met zeer grote kracht opkomen en zorgde vorige lente nog voor windstoten tot 198 km/u! We maakten de Bura al eerder mee tijdens een tocht per kajak en ik kan je verzekeren, de superlatieven waarmee deze wind vaak beschreven wordt, zijn terecht!
De wijziging van het landschap vanaf de brug is fascinerend. De oase van groen gaat plots over naar kaal, wit gekleurde rotspartijen waarop begroeiing ontbreekt.
Kom je op Pag dan lijkt het wel alsof je op de maan terecht gekomen bent.
Door de Bura wordt veel zout zeewater over het eiland geblazen. Er bevinden zich op Pag veel zoutvlaktes, waar het speciale Pag zout wordt gewonnen. De vele schapen die op het eiland leven, krijgen dit zout binnen door het eten van het zoute gras. Dit geeft het lamsvlees en de schapenkaas de bijzondere zoute Pag smaak waar het bekend om staat. Ook de schapenkazen krijgen hierdoor een zeer aparte smaak.
Straks gaan we nog wat van deze kazen kopen maar eerst gaan we, op aanraden van Griet, nog een stuk verder het eiland bezoeken, daar waar we nog nooit eerder kwamen.

Ondertussen is de temperatuur tot 35°C gestegen maar de hitte voelt eerder aan als 70°C.
We beslissen om even halt te houden in het stadje Pag voor wat verfrissende drank en een snelle hap.

Onderweg naar onze uiteindelijke bestemming Metajna parkeren we langs de kant van de weg waar een kleine hut schaduw biedt aan schapen die, zoals overal op het eiland, grazen op met stenen muurtjes omheinde stukken grond. Deze muurtjes verhinderen het weglopen van de dieren en bieden hen terzelfdertijd bescherming tegen de Bura.
Rudi stapt uit en wil zijn fototoestel nemen voor het nodige beeldmateriaal maar onze camera met tas is uit de wagen verdwenen...
Hij begrijpt er niets van. We overlopen alle stops die we maakten en trachten te herinneren waar we het toestel voor het laatst gebruikten.
Onze enige stops tot nu toe waren de brug en Pag. Hij is er 100% van overtuigd dat hij zijn toestel bij de brug terug in de koffer legde en hij zou er zijn kind op verwedden dat hij het niet meenam bij onze lunchstop in Pag. Het kan dus bijna niet anders dan iemand heeft de tas gestolen!
Gedaan met de pret! Het vakantiegevoel slaat plots helemaal om! De zin om verder te rijden naar Metajna is volledig over.
Ik stel voor om toch maar naar de vorige stopplaatsen terug te keren maar gezien we al een heel eind verder en twee uur later zijn, acht hij de kans zeer klein dat we het materiaal terug zullen krijgen.
Het is heel stil in de wagen op de terugweg... We zullen natuurlijk onze geplande uitstappen wel verder zetten - vanaf morgen dan toch - maar het verzamelen van beeldmateriaal is gedaan.
Net voor het binnenrijden van Pag vraagt Rudi mij of ik misschien toch eens naar de bar wil gaan waar we iets dronken. Tuurlijk dadde! Dat was ik sowieso van plan!
You never know!
Ik kom nog maar net het terras opgelopen en de vriendelijke dame die ons eerder bediende, ziet mij, lacht en knikt naar me.
Ik begreep wat zij me wilde zeggen! Wat een opluchting!
Rudi had de tas wel degelijk meegenomen en - buiten zijn gewoonte - onder zijn stoel gezet. Nu stond zijn materiaal veilig achter de toog te wachten op zijn eigenaar!
Zijn gezicht, als hij mij MET tas terug ziet komen, is goud waard! Plots wordt alles weer honderdduizendmiljoen keer mooier!

Het vervolg van onze trip kan niet meer stuk! We rijden naar het einde van een uitloper van het eiland en passeren langs de vele kustplaatsjes waar het uitzicht om het mooist is. Ogen tekort kom je hier om dit alles in ons op te kunnen nemen! Het is bijna onmogelijk om dit natuurschoon voor jullie op de gevoelige plaat te krijgen op een manier die jullie een idee kan geven hoe mooi het eigenlijk wel is!
Onze dag is volledig geslaagd wanneer we de kaasfabriek Sirana Gligora verlaten met een voorraad heerlijke kazen!

Geschreven door TrueHikers