Triest nieuws van het thuisfront vanmorgen. Onze poes Tahou, die zo'n elf jaar geleden door ons werd geadopteerd, is vorige nacht gestorven. Onlangs had ze een zware operatie ondergaan. Wat een preventieve ingreep moest zijn, bleek een ingrijpend geval van de ziekte met grote K... De complicaties nadien werden haar jammer genoeg fataal. We hebben haar toch 11 mooie jaren vol liefde kunnen geven. 't Was dan ook zo'n schatje! We zullen haar heel hard missen :-(

Hoe spijtig dit ook is, natuurlijk zetten we ons plan voor vandaag door.
Rudi vond een uitgestippelde wandeling op het eiland Ugljan. De views vanaf de top schijnen van hoogstaande kwaliteit te zijn en deze kans willen we niet missen.
We vertrekken per veerboot vanuit de haven van Zadar. 25 minuutjes later landen we op Preko vanaf waar we onze wandeling zullen starten.
Het is al heet dus het belooft een serieuze inspanning te worden. Vooral omdat het niveau van mijn conditie nog niet ver boven nul staat.

Omdat de hellingsgraad van ons parcours toch iets meer dan 'vals plat' zal zijn, namen we onze wandelstokken mee.
Tot recent waren we nog leken wat betreft de manier waarop met deze stokken het best wordt gewandeld, maar onderzoek ten voordele van Rudi's pelgrimstocht heeft ons veel geleerd. Deze wandelstokken blijken gedurende de wandeling een echte meerwaarde te zijn.

Het begin van onze wandeling loopt langs de haven van Ugljan. Maar algauw - aan het gebouw met het anker op heeft Griet verteld - gaan we de hoogte in.
Over korte afstand moeten we een paar honderd meter klimmen. De weg naar de top blijkt echter niet overal van de meest geplaveide aard.
Rudi las de te volgen route in in Maps.me zodat we gemakkelijk de juiste paadjes kunnen terugvinden. Gelukkig! Want waar we van de asfaltweg af moeten, zouden we zo voorbij gelopen zijn.
We starten de klim via een pad dat bestaat uit met grassen overgroeide brokstukken steen. Op zich valt dit alles nog wel mee maar de schroeiende hitte maakt de uitdaging net iets zwaarder. Na enkele kilometers onderweg nemen we een schaduwpauze onder een hutje dat vroeger dienst deed als rustplaats voor boeren die van hun veld afdaalden.
Herman, die meereist in de rugzak van Rudi - anders zou hij de boel nogal ophouden - mag er even uit voor hij mij straks weer aanmoedigt om door te bijten.
De zes maanden rust eisten hun tol en deze klim blijkt toch wel een serieuze beproeving te zijn! Hoewel, het ergste moet nog komen, zo blijkt later!

Als we bijna boven zijn, beslissen we een shortcut te nemen en een serieuze hoek af te steken richting ruïne op de top.
Het is maar 200m ver maar het hele eind loopt steil omhoog.
De voldoening is groot als we de restanten van de Venetiaanse burcht uit de 13de eeuw bereiken. Door openingen van de hoogste kamer van deze ruïne, waar ooit militaire wachten indringers via zee spotten, kunnen we genieten van het adembenemende zicht op Zadar en de vele eilanden er rond. In de verte torenen de Dinarische Alpen als melkschuim boven het landschap uit.
In deze historische kamer - nu leeg met de muren volgespoten met graffiti en bekrast met namen van vele bezoekers - genieten we van een heerlijke picknick. De plaatselijke huiskat geniet mee van de restjes die hij toegegooid krijgt.

Vanaf de ruïne willen we het pad volgen langs de flank en rond de berg waarlangs nog meer viewpoints zouden zijn.
We vinden een soort pad maar twijfelen of we juist lopen want dit is niet wandelen, dit is echt klauteren. Toch wel. De gekende rode cirkels met witte bollen van de GR-routes geven ons hiervan bevestiging.
Niet normaal! Als acrobaten balanceren we over door erosie zwaar uitgesleten rotsformaties. Ons evenwicht en onze durf worden danig op de proef gesteld.
Op een bepaalde plaats werd een kabel bevestigd om je zo veilig als mogelijk langs een stuk flank te leiden dat onder ons steil naar beneden de dieperik in gaat en het loopvlak maar een voet breed is. Foto's hiervan hebben we spijtig genoeg niet. Uiterste concentratie was hier absoluut noodzakelijk. De adrenaline gierde door mijn lijf.
De hitte en mijn gebrek aan conditie maken dit zelfs een beetje gevaarlijk. Chapeau voor Rudi die hier vlotjes overheen geraakt! Respect, echtgenoot van me!

Zonder grote verwondingen maar met toch wel de bibber op mijn lijf raken we voorbij dit gevaarlijke deel. Uiteindelijk was het de inspanning meer dan waard want vanaf nergens anders zie je de beelden die wij hier zagen. Helaas, om dezelfde voorgaande reden geen foto's beschikbaar. We raden deze route echter wel aan aan de dappersten onder jullie!
De laatste klim terug naar de ruïne loopt via een veel beter begaanbaar pad maar voor mij wordt het fysiek wel heel zwaar nu.
Stevig stapschoeisel dat voetzolen en enkels beschermd tegen blessures blijft een must.

Eindelijk boven wil ik zo snel als mogelijk terug naar beneden en het liefst langs de ordinaire asfaltweg.
Ik ben echt helemaal OP, mijn grens is bereikt vandaag en ik kan helemaal geen verrassingen meer aan.
Gelukkig heeft mijn ultra fitte echtgenoot hier alle begrip voor! We willen tenslotte geen onnodige risico's nemen.

Geschreven door TrueHikers