Vandaag staat een bezoek aan de Düden Waterfalls op het programma.
We nemen bus LC07 richting Antalya en dank zij onze geocache gps weten we exact waar we het beste kunnen uitstappen.
Vlakbij de bushalte zien we een bord met de te volgen richting.
Het park lijkt verlaten. Verderop zien we restanten van wat wellicht ooit een drukbezochte cafetaria was.
Nochtans lijkt het park zelf mooi onderhouden. Het gras is groen en er bloeien veel bloemen.
In de verte horen we het kletterende water al. Hier en daar lopen toch wat mensen.
Twee kamelen worden naar een tentje geleid. Ook vandaag zullen ze aan veel toeristen een onvergetelijk ritje bezorgen.
En dan zien we de watervallen. Hoeveel je er ook al hebt gezien, het blijft steeds weer een spektaculair zicht!
Het water dendert vanaf een hoogte van 40m in de zee.
In de omgeving van de watervallen liggen plezierbootjes. Betalende toeristen kunnen vanaf we boot een duik in het water nemen.
Het zicht van daar af moet nog indrukwekkender zijn!

Als we onze ogen voldoende de kost gegeven hebben, beslissen we naar het hotel terug te keren.
We willen graag ook de oude stad bezoeken maar zitten hier op zo'n 7 km er vandaan.
In normale omstandigheden zouden wij deze wandeling niet schuwen maar het is tegen het middaguur en de zon brandt.
Bovendien weten we niet welke bus we kunnen nemen.
Terug in het hotel vragen we de nodige info aan de receptie.
Je meent het! Gewoon ook lijn LC07?
Ok dan, na het middageten gaan we terug.

Ook deze keer helpt onze gps ons aan de meest strategische halte.
We stappen uit vlak bij de Hadrianus poort. Dat is zo goed als het enige overblijfsel van wat ooit de omwalling rond het oude Antalya was.
Via deze poort kunnen we de oude stad binnen gaan.
Het lijkt alsof we in een andere wereld terecht gekomen zijn.
We zagen nog niet veel anders dan lange rijen vormloze torenflatgebouwen maar hier lopen we door gezellige smalle steegjes vol restaurantjes en souvenirwinkeltjes. Wat verder komen we in een groot park met palmbomen en mooi aangelegde bloemenperkjes.
Voor het eerst tijdens deze reis krijgen we de roep van de Iman te horen. Het is gebedstijd.
Ook hier zitten op zondag groepjes mensen samen te praten, zowel jong als oud.
Als ze Rudi zien lopen met zijn fototoestel wordt hij door twee groepjes gevraagd een foto van ze te nemen. Grappig!
Er lopen ook veel katten rond in het park. Op zich is dat niet zo vreemd.
Wat wel opvalt is, zoals ze ook in ons hotel hebben, dat er een tamelijk groot bouwwerk voor deze katten neergeplant staat in dit park waar eten, drinken staat en slaaphokjes in ingericht zijn. Regelmatig komt een dierenarts langs voor deze dieren. En ja, ze zien er heel gezond uit.
Het wordt tijd om terug te keren. Als we de bushalte vinden, is alles ok...

Geschreven door TrueHikers