Na lange reis met 4x4’s en heel voorzichtige chauffeur en een busje met minder voorzichtige chauffeur (mijn cameratas zeilde vanuit de bus over het asfalt, geen fooi dus vandaag) aangekomen in Cartagena. Bij gebrek aan dieren fotografeerde Lizethe onderweg maar vreemde verkeersborden met dieren. Nog niet duidelijk of die collectie inmiddels compleet is.
Aan het eind van de middag kwamen we aan in Cartagena, druk, heet stoffig, stinkend. Maar ja dat hoort er bij in de laatste momenten voor de terugvlucht.

Van tevoren had Lizethe gelezen over een park midden in Cartagena waar in beslag genomen dieren vrij gelaten waren en lustig verder leefden maar er eigenlijk helemaal niet thuis hoorden. Mogelijk smokkel vanuit de Amazone? Dus daar moesten we gelijk naar toe. Parque Centenario, bleek druk en ook weer warm. Het zat er vol zwervers, bedelaars en verkopers met hun hele business (Fruit, sigaren, water, sieraden, etc, etc) in een klein driewielig karretje of in een grote tas. Zodra je het park binnen kwam werd je aangeklampt omdat er een luiaard of aapjes heel dichtbij zaten. Overal waar dieren zaten had zich een groep zwervers en toeristen met hun luidruchtige gidsen verzameld. En wij zagen ze ook, de luiaards, de aapjes, de papegaaien en de parkieten. Het was kortom de ideale plek voor de laatste vakantiefoto’s! Na al die fotografiesuccessen smaakte de caipirinha ‘‘s avonds op een van de vele pleintjes van Cartagena uitstekend.

In het kleine maar mooi ingerichte goud museum bekeken we beeldjes van de inheemse cultuur in de regio rond Cartagena, de Zenu.
Omdat het in de musea lekker koel was bezochten we ook het historisch museum, tegenover het goudmuseum. Daar werd een verhaal getoond van de inquisitie. Duidelijk werd zeker hoe de rooms katholieke kerk tekeer was gegaan in de veroverde gebieden. Geen wonder dat er bijna geen inheemse inwoners meer over zijn in Colombia.

Met de Nederlandse Heidi wandelden we nogmaals drie uur door Cartagena. Voor haar was het de eerste wandeling als gids dus ze had de geschiedenis de avond van tevoren nog even goed doorgenomen. Ze nam ons mee naar het vroegere Santa Claraklooster, nu een enorm hotel. De kloosterlingen mochten in het verleden blijkbaar geen enkele contact met de buitenwereld hebben en Heidi wees ons op de roosters waarachter ze zaten op het koor, de crypte etc. Machtig mooi gebouw in Spaans Moorse stijl. Na de wandeling waren we aan ons eind. Dat kon alleen opgelost worden met veel drinken en goed eten. Dus kwamen we weer terecht op ons Caipirinha terras, waar allerlei acts de hele avond door voor de kerk hun kunstjes opvoerden. De tonijnsyeak was de beste die ik ooit heb gehad. Hij mag absoluut op de lijst van beste gerechten op reis. We aten en dronken met vieren voor meer dan een half miljoen pesos. Dat klonk als heel duur, maar het was uiteindelijk maar net iets meer dan 30 euro’s per persoon.

Cartagena is een oude stad met stadsmuren en fantastische gebouwen uit Spaanse tijd. Het moderne deel met enorme flats was van grote afstand ook indrukwekkend, maar voor ons verder oninteressant. Overdag is Cartagena broeierig heet, pas in de namiddag wordt de stad wakker. En in de avond is de drukte enorm. Het gaat er dan vooral om gezien te worden. Denk ik, want zo zag het er wel uit. Prachtig. Haha. Tot een uur of 3 of 4 dreunde ‘s nachts de muziek door in ons hotel Don Pedro de Heredia, een echt stadshaven met kleine benauwde vochtige kamers, maar wel met airco. Alle deuren waren nauwelijks te sluiten en alle kasteeltjes en laatjes hingen scheef, maar dat hoort zo in Colombia.

Nog een kwartiertje en dan de vlucht naar Amsterdam.

Geschreven door Peters.blog