Daar zijn we weer, net iets minder vermoeid dan de afgelopen dagen.
De avond van tevoren zaten er grote filet mignons in het diner, dus de start bij Termales del Ruiz was beslist goed. Onze kamer was piepklein, donker en zonder enig comfort. Rond het bed was er nog geen 50cm om te lopen en nergens was ook maar iets te vinden om camera’s neer te leggen. Koffers uitpakken lukte alleen op het bed, dus deze moesten ook onmiddellijk weer ingepakt en aan de kant gezet worden. Al heel vroeg in de morgen ging de wekker. Slapen in een bed dat net te kort was met lakens en dekens die net te kort waren, in een te koude kamer viel tegen. Slaapdronken, hingen we de camera’s en kijkers om onze nek en liepen naar de receptie om met de eerste wandeling net buiten de lodge te beginnen. In eerste instantie was er geen vogel te bekennen en daarna bleken het allemaal hele kleine extreem snelle vogeltjes te zijn. Fotograferen bleek dus ook gelijk een nachtmerrie. Maar gids Felipe deed zijn best en plaatste zijn speakertje overal langs het rots/gravelpad om vogels te lokken met de app e-bird. Op gegeven moment zagen we toch kolibries (alle bruine en grijsbruine lichtgroene kleine vogeltjes sloegen wij over. Was Felipe niet helemaal enthousiast over. Wij zochten alleen helder gekleurde vogels die dicht bij zaten en als fotomodel wilden fungeren.) en het leek warempel de buffy helmetcrest te zijn. Dus, de dag kon gelijk niet meer stuk. Voor ons dan, omdat de foto gelukt leek te zijn.

Na het ontbijt stapten we het busje in om op tijd aan te komen bij een ingang van het Nationaal Park Los Nevados onder aan de vulkaan Nevados del Ruiz. De lavabanen van de uitbarsting in 1985 waren nog duidelijk zichtbaar in het indrukwekkende landschap.
Rondom strekte de Páramo zicht uit. De páramo is een landschap zonder grotere bomen met grassen en vreemde planten, zie foto. De grond en de mossen in de páramo slaan enorme hoeveelheden water op, de basis voor een groot aantal rivieren en uiterst belangrijk voor de watervoorziening van Colombia. Op de páramo groeiden ook allerlei kleine (dwerg) struikjes en planten. Bij de ingang van het park op 4500 m hoogte werd het busje geparkeerd en stond de koffie gelijk voor ons klaar. Samen met een club HongKong Chinezen staarden we naar de gele struiken waar de buffy helmetcrest werd gezien. Het vogeltje liet niet lang op zich wachten en we hadden warempel nog een Buffy helmetcrest op grote hoogte te pakken.

Na de buffy helmetcrest fotografie stapten we ons busje weer in om naar de Laguna Negra te rijden. Hier sloeg de vermoeidheid stevig toe en het lukte bijna niet meer om nog enthousiast te reageren op vogels die door Felipe werden aangewezen. Net voor de lunch in een ‘eettentje’ langs de weg spotte Felipe een snipe, volgens ons een snip. Hij ging van enthousiasme helemaal door het lint terwijl wij naar binnen liepen voor onze aardappelsopa met koriander en pollo con arroz. Het was weer goed te eten. Onderweg terug naar de lodge kon Felipe het niet laten. Hij bleef maar wijzen op allerlei kbv’tjes (kleine bruine vogeltjes). Terwijl de club van vermoeidheid letterlijk begon om te vallen.

Terug in de lodge knapten we toch sneller op dan verwacht. En dus liepen we weer naar buiten met camera om toch nog een paar kolibries te scoren. En daar kwamen we opnieuw een club Chinezen tegen die met enorme lenzen de Chinese Sunbeam probeerden te fotograferen. In geen enkele gids konden we deze kolibrie vinden, maar een van de Chineze jongens die goed Engels sprak legde ons uit dat het ging om de bruine kolibrie die als je in de juiste hoek met de zon stond fluorescerend schitterde. En dat klopte. Dus joegen wij met onze camera’s ook op de Chinese Sunbeam. En succesvol ook. Op een gegeven moment kregen we in de gaten dat alle kolibriefeeders verwijderd waren. Dat werd opgemerkt door de begeleider van de Chinese fotografen, die ons gelijk uitnodigde om mee te doen met de Chinese groep. Ze bouwden met statieven, bloemen en mini feeders een hele stellage om kolibries te lokken. En daar bleek het prachtig om vliegende kolibries te fotograferen, of te proberen te fotograferen. Uiteindelijk ging het niet slecht. Met honderden kolibriefoto’s waar de feeder nog van af geknipt moet gaan worden kwamen wij weer op de kamer toen het te donker was om nog te fotograferen.

Het diner daarna kreeg ik nog binnen, maar het schrijven van de blog lukte absoluut niet meer door de vermoeidheid.

Geschreven door Peters.blog