Naar Andasibe
1 uur boot, daarna 1/2 uur hobbelen in 4x4 tenslotte nog 4 uur hobbelen en slalommen in busje.
Toestand van de wegen was opnieuw erbarmelijk, maar dat wisten we inmiddels.erbarmelijk, maar ik maakte van de reis niet veel bewust mee. Hoestend en met een mooie koorts ging ik uiteindelijk ook voor de bijl. Had een van de reizigers meegebracht en uiteindelijk moest iedereen van de groep er aan geloven. Daarom de avondwandeling overgeslagen. Lizethe ging nog wel mee. Tijdens het diner die avond kwam niet meer dan de helft van de gasten aan tafel de rest lag ziek in bed, meeste met maag/darm problemen of met Amsterdamse griepklachten.

Het was een vreemd hotel waar we verbleven aan rand van het Andasibe Mantadia National Park. Er werd gezegd dat zelfs de beroemde David Attenborough en prins Philip er te gast waren geweest. Alles aan het hotel ademde vergane glorie. De huisjes waren piepklein. Net als het massief houten bed met matrasjes van een paar centimeter. Het stikte van de muggen en zoals in alle lodges tot nu toe was de privacy minimaal. Alle herrie uit de omgeving hoorde je alsof je buiten stond.

Met de bus reden we naar het startpunt van de eerste wandeling.
Daar werden we ontvangen door vrolijke gidsen die ons zouden begeleiden bij de ochtendwandeling. Het park Analamazoatra Mantadia had zelfs al een echte ontvangst- en educatieruimte. Nog heel erg eenvoudig ingericht maar het was er.
Belangrijkste doel van de ochtend was het vinden van de Indri. Zou volgens de gids niet heel moeilijk zijn, omdat ze leefden als familiegroepen in hun eigen territorium. Dat klonk al vast goed. Zou alleen weer een stevige wandeltocht gaan worden langs bergachtige tracks door het regenwoud.

De eerste lemuren die we vonden waren niet de Indri’s, maar bamboelemuren die vlak naast het pad zich tegoed deden aan de jonge scheuten van een bamboebosje. Bamboelemuren zijn klein en lijken op bruine wollige speelgoedberen. Ze leken zich door de groep fotografen niet op te laten jagen en kwamen heel dicht bij. Oftewel, ze waren prachtig te fotograferen. De lichtomstandigheden waren vroeg op de dag redelijk, en het was niet nodig om omhoog te fotograferen. Een kleine overbelichting was daarom meestal voldoende. Er werden door de groep geweldig mooie foto’s gemaakt.

Via hun mobieltje hielden de gidsen contact met elkaar. De vondst van de Indri’s werd ook gelijk gemeld. We zeiden de bamboelemuren gedag en wandelden in een stevig tempo door naar de plaats waar de Indri’s gezien waren. De gidsen hadden ze zo gevonden. En dwars door een stuk van het woud klauterden we naar de Indri’s toe. Zoals elke keer wanneer er iets bijzonders gezien werd begon daar gelijk het zoeken naar een goede fotografiepositie. Het leek net een spelletje. Een spelletje dat gelukkig niet alle fotografen even goed beheersten.
De dieren zelf waren met hun zwart witte pluizige vacht prachtig om te zien. Fotograferen bleek opnieuw moeilijk. Je moest bijna recht omhoog fotograferen en dan kreeg je te maken met een enorm groot contrast. Ook waren ze in de ochtend actief. Ze zaten niet lang op een positie. Uiteindelijk wel heel goede foto’s kunnen maken.
Hoogtepunt was het luisteren naar het gezang dat werd ingezet door een Indri een meter of 15 recht boven ons hoofd. Zoiets had ik nooit eerder gehoord. Het geluid was zo hard dat iedereen de neiging had de oren af te dekken. Geweldig! En op een bepaalde manier leek er ook nog een bepaalde melodie in te zitten. Er begon 1 Indri, waarna zijn of haar partner ook mee begon te zingen. Ook in onze lodge hoorden we van tijd tot tijd het gezang. Het gezang horen van een afstand van een meter of 15 was heel andere koek. Enorm, wat een volume! Tijdens het gezang lukte het helaas niet om de koppen van de Indri’s te fotograferen. Die waren niet goed zichtbaar. De rest van onze groep was druk doende met het maken van geluidsopnamen of video.

Op weg naar de uitgang werd nog een giraffe necked beetle gevonden. Bleek een vrouwtje te zijn. De vorm was bij het mannetje blijkbaar extremer dus daar zou in de middag naar gezocht worden.

Geschreven door Peters.blog