Om half vier in de nacht ging de wekker weer in de Caiman Lodge voor vertrek om 4 uur in de morgen. En dit na een nacht vol oorverdovend gebrul van kikkers. Dit lawaai had ik niet eerder zo sterk gehoord. Eerst met al onze bepakking een paar uur in het donker op de boot. Er kwam geen eind aan het aantal rivierbochten. In de bewoonde wereld werden we opgevangen met een paar busjes. In het kleinste bleken toch nog 7 personen te passen. Zou in Nederland nooit lukken. Maar ja, als ieder een deel van zijn bagange gewoon op schoot moet houden past er echt veel in een klein busje. Tijdens een paar uur hobbelen daarin werd er nog weer een paar keer uitgebreid gevogeld. Was een hele uitdaging om tot het eind mee te blijven doen. Niet te geloven zoveel soorten als ze hier hebben. Maar ook daar kwam weer een eind aan en toen zaten we op het vliegveld van Lago Agrio. Een klein vliegveldje. De vertraging van een uur loste het vliegveld wel netjes op met chips, koekjes en pakjes drinken. Heb ik op Schiphol nog nooit gezien. De vlucht duurde uiteindelijk een klein uur en bij aankomst te Quito konden we gelijk instappen in onze oude goede bus. En daarna ging het weer van bocht naar bocht. Tot nu toe hebben we in Ecuador nog geen enkele rechte weg gezien, misschien dat ze de wegen hebben afgekeken van de rivieren in de Amazone, daar zat ook geen enkel recht stuk in.Rond een uur of 5 in de middag kwamen we aan bij onze tussenstop voor een snack. En bij die lodge leken ze echt goed te kunnen koken. En de honger was bij iedereen groot na het boterhammetje van bijna 13 uur geleden. Om een uur of 6 kwamen we aan bij Septimo Paraiso waar we drie nachten zouden verblijven. Iedereen bekaf en nog steeds hongerig.

We zijn nu in Mindo, een streek op een hoogte van zo'n 2000 meter ten westen van Quito. Door de Andes komen hier weer hele andere vogelsoorten voor dan aan de oostzijde.

Vanmorgen vertrokken we om 6.30 uur naar een klein park in Mindo. En daar beleven we hangen tot 15.00 uur. Veel tanagers en kolibries. Het best te zien waar een banaan was opgeprikt op een tak en wat suikerwater beschikbaar was voor de koibries. Hier druk bezig geweest met fotograferen. Kolibries blijven een mooie uitdaging. Extreem snel en vaak op donkere plaatsen. Veel vogelnamen blijven overdag niet hangen, maar vanavond om 18.45 zitten we weer in het 'klasje'. Alle vogels worden genoemd. Ik onthoud de mooiste en de echte vogelaars houden de lijsten en de totaalstand exact bij. Na de lijst is er een 'verhaaltje voor het slapen gaan' door gids Jean Paul. Hij doet dit op een fantastische manier. Tot nu toe zijn al de gieren, hoatzins, tucans de revue gepasseerd. Morgen nog een hele dag hier in Mindo.

Geschreven door Peters.blog