Vanmorgen ging de wekker weer om 4.30 uur om om 6 uur bij Angel Paz te kunnen zijn. Vandaag slapen we dus niet uit. De bus in en op weg naar Angel Paz. Een ritje met onze grote bus over hele kleine onverharde landweggetjes door de bergen. We hebben dus een hele goede chauffeur. Niet te geloven hoe hij kan manouvreren.

Na een kwartier rijden zijn we er al. Angel met familie ontvangt ons enthousiast. Angel is een Ecuadoriaanse boer die inmiddels wereldwijd een naam heeft opgebouwd in de vogelcommunity. Dat doet hij dus uitzonderlijk goed. Naast de r vogels hoidt hij zich bezig met het kweken van een soort frambozen, die ze zelf blackberries noemen.

Naar dit bezoek hebben we al een hele tijd uitgekeken. We stappen uit de bus en lopen via een klein paadje bergaf naar een soort hide, paar oude planken met een dakje van golfplaten en palmblad midden op een bergkam. En daar duiken we dus met de hele groep die hier duidelijk veel te groot voor is in. Het ging hier om een lek van rotshanen, de cock of de rok die hier dagelijks hun dansen laten zien. Het is inmiddels 06.00 uur en nog steeds halfdonker. Ook de afstand tot de lek is groot, maar het aantal rotshanen, is al groot en het lawaai dat ze maken is enorm. Het zijn prachtige vogels. Ik heb mijn toestel met de lichtsterke 300 mm lens gemonteerd, maar het blijkt absoluut onmogelijk om effectief scherp te stellen. De oorzaak is me niet duidelijk. Te weinig licht? Te grote afstand? Onderwerp te klein? Te veel beweging? Te veel takken? Gek word je er van. Het maken van de foto's die ik wilde lijkt onmogelijk. Nou ja, achteraf maar eens kijken. Nu maar gewoon zo veel mogelijk afdrukken. Bij een eerste check lijkt er geen enkele goede foto tussen te zitten. En dat terwijl er door de groep zeker duizenden foto's gemaakt moeten zijn!
We klimmen weer omhoog naar de bus en rijden naar het volgende. (Eigenlijk hadden we ook geen idee wat het programma precies zou zijn.) Onderweg stoppen we nog bij een betonnen brug over een riviertje. Onder de brug zit een ritshaan te broeden. In de lek zitten alleen de mannelijke rotshanen. Schitterend van kleur de vrouwtjes zijn egaal bruin. Bij het fotogtaferen van het nest bleek het de kunst om de rotshaan met oog op de foto te krijgen. Met mijn kleine lens lukte dat waarschijnlij niet helemaal.

Het volgende onderdeel bleek het kijken naar de antpitta's. Met broer en zoon van Angel reden we naar een aantal aparte plaatsen in het bos. Op iedere plaats had hij antpitta's getraind om te komen zodra hij ze riep en beloonde met wormen. In totaal hebben we vijf soorten gezien, waaronder Maria, een giant antpitta en Shakira, de llaerkleinste antpitta die op een hele karakteristieke manier schudde met haar bovenlijfje. De ecuadorianen vielen bijna om van het lachen terwijl ze in het bos riepen om Shakira. Was geweldig. Ik twijfel of ze aan de antpitta dachten terwijl ze Shakira riepen.
Op zich magnifiek om zulke schuwe vogels te kunnen zien e fotograferen. Nu maar hopen dat er een aantal gelukt zijn.
Na de laatste antpitta liepen we langs de frambozen terug naar de finca van Angel voor de lunch die zij perfect voorbereid hadden. Een soort oliebollen van verschillende soorten bananen, keihard en lekker vet en mooie empanada's met kaas. De lunch zelf was eigenlijk niet een het belangrijkst. Tijdens deze lunch kwam er een enorm aantal vogels af op de voerplaats met de bananen. En dat was voor de fotografen onweerstaanbaar. Er werd dus weer stevig geklapt. De mooiste waren een groene toucanet en de toucan barbets.
Angel werd bedankt en we vertrokken weer met onze bus. Volgens reisleider Jean Paul werd Angel elk jaar professioneler.

Na de lunch bij Angel stopten we bij een lodge voor een echte lunch na een wandeling bergop, bergaf en weer bergop. Kortom lekker gewandeld en aan een stuk door gegeten vandaag.

Daarna 5 soorten antpitta's, met oa Maria en Shakira. En dolle pret voor de Ecuadorianen. Shakira schudt telkens met opgebouwd met zijn vogelbezigheden. Hij doet dat dus blijkbaar enorm goed. En dat doet hij naast het kweken van een soort frambozen die ze zelf blackberries noemen.

Daarna luchen bij Angel Paz op de finca. Empanada, plantain bollen
En, vooral hele mooie foto's bij de bananen, oa toucanet en toucan barbet

Daarna snel pakken voor vertrek, nog een lunch bij andere lodge

Toen vertrek naar de Bellavista Cloud lodge, daar met de bUs 12 km bergpad. Nog een lekkere wandeling gemaakt die werd beeindigd toen het begon te regenen.

Geschreven door Peters.blog