Vanuit Cuenca reden we eergisteren naar Las Cajas, een nationaal park dat vooral bekend is om vele hooggelegen bergmeren. We hebben er in de morgen gewandeld rondom een groot meer op zoek naar vogels. Echt druk was het er niet met de vogels, maar we hadden perfect weer dus het was ideaal om er mooi op ons gemak rond te scharrelen.

Tijdens een tweede busstop op bijna 4000 meter hebben we gezocht naar een kolibrie die alleen op deze hoogte voorkomt. En hij zat er. Was alleen door zijn grote snelheid en onze traagheid op deze hoogte heel moeilijk goed te zien. Bij een tweede wandeling, ook op deze hoogte vielen de planten op. Prachtig! Allemaal klein en anders bloeiend, maar prachtig om te zien. De wandeling was een taaie. Omlaag en weer omhoog en dat blijkt op deze hoogte een flinke opgave. Bij het uitblazen aan het eind viel net mooie landschap pas echt op.

Van Las Cajas reden we door naar Guayaguil, een grote stad in het zuidwesten van Ecuador waar we in de avond aankwamen. Ik had een beetje het gevoel dat de vakantie voorbij was toen we langs het vliegveld kwamen en daar het KLM vliegtuig al weer zagen staan. Maar dat bleek niet te kloppen. Het programma voor gisteren werd even enthousiast besproken voor het diner. En het schema bleef zoals elke dag. Opstaan om half zes en aan de slag. Haha, hoef ik niet wennen aan andere tijden zodra ik weer thuis ben. Het diner werd een nachtmerrie. De honger was zo ongeveer voorbij toen we te eten kregen in het testaurant naast het hotel. Maar, liep de voorbereiding van het eten zelf al niet zo soepel, het afrekenen was een nog veel groter probleem. Aparte rekeningen per persoon of stel maken was blijkbaar voor het personeel een grote uitdaging. We voorzagen dit probleem en liepen aan het eind ban het eten naar de kassa, met de gehele groep. En iedereen pakte een menukaart en wilde zo afrekenen. Maar daar was net personeel niet van gediend. Er werd alleen afgerekend met een bonnetje. En dat moesten ze eerst maken. Op gegeven moment lag de gehele toonbank naast de kassa vol bonnetjes. Maar toen was niet duidelijk bij welke persoon welk bonnetje hoorde. Of we maar even weer naar onze tafle terug wilden keren? Dat deden we, maar het hielp nauwelijks. Correcte bonnetjes koppelen aan personen lukte maar ten dele en natuurlijk waren er dan anog de niet correcte bonnetjes. Jean Paul liep terug naar de kassa en en stelde de eis dat iedereen binnen 10 minuten afgerekend moest hebben. En dus vlogen de drie gastheren weer door de bonnetjes. Ik had op een gegeven moment twee bonnetjes te pakken waarvan ik dacht dat ze goed bij ons eten pasten. We hadden het bedrag in dollars bij elkaar gevist en het bij de kassa neergelegd met de opmerking dat ik er genoeg van had. En we liepen het restaurant ui. De rest nog in. Erwarring achter gelaten. Een dag later bleek dat een stel niet af had kunnen rekenen. De bediening had geen bonnetjes kunnen vinden en betaling zonder een bonnetje wilden ze ook niet accepteren. Ook de volgende dag wilden ze dit bedrag niet accepteren want, de boeken van de vorige dag waren immmers gesloten! Wat een klungels.

Gisteren nog een mooie dag gehad in de mangroven, op zo’n 3 uur rijden van Guayaguil. Vooral de roze lepelaars waren indrukwekkend. Eten op een cacao farm etc. Ook vanmorgen nog weer uitgebreid gewandeld in een drog tropisch bos. Zeker mooi. Maar het wordt tijd om te douchen, te pakken en naar het vliegveld te gaan. Lukt op dit moment alleen niet erg best. We zitten met onze bus vast in het razend drukke verkeer in Guayaguil. Blij dat we nog een paar dagen thuis kunnen zijn na onze reis. We gaan in ieder geval niet wandelen of naar vogels kojken. Dat staat vast.
Groeten van Lizethe en Peter

Geschreven door Peters.blog