Carlos zat om 08.00 uur al weer gereed met zijn kleine oncomfortabele busje voor de reis naar Hacienda Villa Amparo.
En dat leek me een prachtige bestemming. Een hacienda in de Andes, hoog gelegen en met een geweldig uitzicht. De foto’s in de reisbeschrijving waren veelbelovend.

Maar zover waren we nog niet. Eerst reden we naar El Tambor, een uitzichtpunt Bonheiden dorpje La Merced. En het uitzicht vanaf het plaatselijke voetbalveldje was ook fantastisch. De lunch aten we in een restaurantje naar het voetbalveldje. Vanuit dat restaurant was het geweldig de gieren te fotograferen die zeilend op de thermiek voorbij kwamen vliegen. En ook de Bandeja Paisa was voortreffelijk. Het is een stevig Colombiaanse schotel, bestaand uit worst, bonen, rijst, spek, banaan en iets ondefinieerbaar dat rook naar vis. Behalve dat laatste was de rest uitstekend maar zwaar.

Een plaatselijke gids kwam ons aan het einde van de lunch halen om naar de haciënda Villa Amparo te gaan wandelen. De wandeling was prachtig. Tussen de koffie en de bananen naar beneden. De lokale gids maakte reclame voor Coca en wij vroegen alles dat we niet wisten over de koffie teelt. De wandeling duurde veel langer, was zwaarder dan verwacht. En was inderdaad ook heel warm. Maar de wandeling bleef mooi.Net voor we bij de haciënda kwamen verzwikte Lizethe haar voet strompelend met een statiefpoot zwalkten we door naar de haciënda. Van een afstand zag de haciënda er prachtig uit. Groot, omringd door mooie velden en midden in de natuur, met een mooi uitzicht. Pas rond een uur of vijf kwamen we bij de haciënda aan.

Bij de haciënda werden we enthousiast ontvangen door de eigenaar en eensluidend of twaalf honden. De eerste indruk van de haciënda was dat het uitzicht en de omgeving onvoorstelbaar mooi waren. De ligging was heel bijzonder. Hoog in de bergen met uitzicht op de Cauca rivier. Daarna viel op dat de haciënda wel heel erg oud en vervallen was. Geen deur paste nog de muren zaten vol kieren en gaten. Plafonds leken naar beneden te vallen. Geen enkele stoel leek betrouwbaar genoeg om erop te gaan zitten. Daarna bleek dat de kamers er erg vreemd uit zagen. Donker, met een heel klein kort en smal bedje en zonder enig sanitair. De dekens zaten vol hondenhaar en alles bleek ongelooflijk smerig. De kasten zaten vol spullen van de eigenaar.

We maakten wat foto’s van de schitterende omgeving en waren het er snel over eens dat dit geen plaats was om te verblijven. Niet voor een nacht, en ook niet om te gaan eten. Felipe ging met de eigenaar in gesprek en moest hem uitleggen dat zijn gasten onmiddellijk weer wilden vertrekken. Felipe regelde hotelkamers in Rio Sucio waar we volledig bekaf later op de avond aankwamen. We aten nog een pizzaatje en vielen daarna om van vermoeidheid na een warme douche in een fris bed.

Geschreven door Peters.blog