Van Andasibe volgde er weer een ellendige busrit, opnieuw een uur of vijf hobbelen in de bus. We vertrokken in de morgen om in de loop van de middag in Tana aan te komen waar de vlucht naar Amsterdam in de nacht rond een uur of twee zou vertrekken.
Onderweg bezochten we nog een klein parkje met lemuren, oa de Cocquerel sifaka, kameleons en kikkers. Het leek opnieuw een dierentuinervaring maar het bleek een fotografische uitdaging te zijn. De sifaka’s sprongen van boom naar boom en de kameleons waren moeilijk te fotograferen door de contrastverschillen.

In Tana was er een dagkamer voor de gehele groep gereserveerd, om te rusten en te kunnen douchen voor het vertrek naar het vliegveld. Het afscheidsdiner was puur slecht. De groep was inmiddels uiterst vervelend/niet te verdragen geworden. Was trouwens beslist niet de gehele groep. Door het gedrag van twee personen, die elkaar in Masoala letterlijk in de haren waren gevlogen, was de sfeer in de groep voortdurend om te snijden. Dit hadden we in 30 jaar reizen nog nooit meegemaakt. Gelukkig waren er ook hele sympathieke reisgenoten in de groep waarmee we zeker in contact zullen blijven.

Het goed bijhouden van de blog bleek deze reis een te grote uitdaging. Internettoegang was er bijna nergens. (Er was vaak zelfs geen stroom.) Een zeer intensief reisprogramma bood nauwelijks ruimte om te gaan schrijven. In de busjes werd je zo heen en weer gegooid dat je niet eens kon denken aan schrijven of het pakken van je iPad. Tenslotte was ook de fotografie zeer uitdagend en lukte het niet om dagelijks foto’s te downloaden en te selecteren. De kwaliteit van de blog was dus uiterst matig. Sorry!

De terugvlucht verliep redelijk. Overstappen in Parijs was een nachtmerrie. Lange wachttijden. Volledig overspannen reacties bij personeel bij paspoortcontrole en security. Hier reageerden de passagiers dan natuurlijk ook stevig op.
Op 31 oktober aan het eind van de middag waren we weer thuis. Heerlijk! Tijd om bij te komen.

Geschreven door Peters.blog