Van Medellin reisden we via Bogota door naar Minca. Daar hadden we het wat minder naar onze zin. De lodge was matig, dicht op de weg, onze kamer matig, een berg herrie van verkeer en ‘discotheek’, etc. De echte natuurbeleving was ver te zoeken. Ook het dorp zelf beviel niet echt goed. Het was een soort hippiedorp gericht op backpackers. Het bestond vnl uit restaurantjes en souvenirwinkeltjes. Brommertjes en motoren raasden de hele dag over die ene weg van Santa Marta naar Minca. Nee, Minca was het niet helemaal.

Na Minca kwam er nog een echte birding bestemming; ElDorado, een stuk verder de Siera Nevada de Santa Marta in. Dus, we hoopten dat dit de iDeal plaats zou zijn. Gistermiddag kwamen we na een stevige reisdag in 2 4x4’s aan in Eldorado, op grotere hoogte in de Siera Nevada.Het grootste deel van de weg bestond uit een redelijke betonbaan de bergen in. En, die was niet slecht. Vijf kilometer voor ElDorado veranderde dit. Het werd een weg bestaand uit modder, rotsen en gravel. En toen bleek dat we de 4x4’s echt nodig hadden. De weg werd onvoorstelbaar slecht. Na een stevige lunch met linzensoep hadden we nog drie kilometer met de auto voor de boeg. Nooit gedacht dat drie kilometer zo lang konden duren. Bij ElDorado konden we mobiel inchecken. De kamers lagen op de berg midden in het regenwoud en in het ElDorado Nature reserve. De kamers lagen ruim een kwartier bergop lopen van het restaurant. En dat was een flinke uitdaging in het donker. Maar terugdenkend aan de Kinabalu toch maar even geprobeerd de berg op te rennen en zigzaggend weer af te rennen. En dat ging nog ook al begon er van alles te piepen en te kraken. Na het diner in de avond gingen we met een gemotoriseerd karretje in de stromende regen de berg af. Halverwege waren we volledig doorweekt en verder lopen over de bergpaden zonder licht bleek niet eenvoudig. Gebrek aan voorbereiding!

Vanmorgen ging de wekker om 3.30 uur. Wat vroeg om te gaan birden, maar dat was nodig omdat we om 06.00 uur te San Lorenzo hoger op de berg wilden zijn. We hadden 2 uur nodig om met 4x4’s de verschrikkelijk beroerde weg over een smalle bergkam naar San Lorenzo af te leggen. Onderweg in het donker nog geprobeerd de Santa Marta Screech Owl te lokken, maar dit lukte helaas niet.
Wat later werd het beter en we zagen papegaaien, endemische parkieten, de quetzal, een emerald toucanet etc. Op decterugweg ook nog een antpitta gezien die gelokt werd door een parkwachter die het beestje daarvoor al een jaar trainde. Rond een uur of negen, na het ontbijt had de groep eigenlijk genoeg van het birden, en begonnen we aan de lange weg terug. In het licht was tenminste te zien hoe spectaculair de weg was en de 4x4’s daar reden.

Na de lunch leek onze hele groep ineens verdwenen. De gids vroeg zich af waar iedereen was, maar ieder lag te slapen. Alsof het vakantie was! Dus om 15.30 uur nog maar een trailtje gedaan, 800 meter. Het lijkt niets, maar bleek meer dan genoeg. Beroep en bergaf, door modder en over miniriviertjes en gladde stenen. Nog wel een quetzal zelf gevonden en daar waren we blij mee.

Na het goede diner nog gezocht naar uilen. We hoorden ze vlakbij, maar konden ze met de zaklampen niet vinden. Ook de boomkikkers waren niet te vinden. Morgen nieuwe kansen.

Geschreven door Peters.blog