Weken waren we of, meer nog ikzelf, al bezig met de bagage. Lizethe maakte zich duidelijk minder druk. En dan vooral met camera’s en objectieven. Wat moet er mee? Hoeveel kan er mee? Wat mag er mee? Handbagage op de vlucht naar Antananarivo mocht 12 kg wegen. Dat klinkt heel behoorlijk maar zorgde al voor een gezonde keuzestress bij het uitzoeken van de objectieven. Welke telelens was nu de beste voor deze reis? De 300 met converter? Maar die was heel zwaar. De 70-200? Wel heel lichtsterk, maar was de 200 mm wel voldoende voor die lemuren? Of de 200-500? Maar ja die was minder lichtsterk? Kiezen was zoals gebruikelijk niet makkelijk. En dan moesten er natuurlijk ook beide camera’s, de standaardlens, de macro lens mee en een flitser mee. Ook de kijker moest mee en een hele lijst kabels, stekkers, batterijen, fototassen (voor alle omstandigheden) en natuurlijk ook een statief. De gewone bagage kwam daar weer bij, maar die kon ook de gewone koffer in. Uiteindelijk kwam ik uit op een fotorugzak van 12 kg en de koffer voor het ruim van 19 kg.De bagage van Lizethe was nog weer een mooi stuk lichter.

Om 3 stapten we de auto in voor de vlucht naar Parijs die rond een uur of acht zou vertrekken. Als we tenminste op tijd door alle checks heen zouden komen. Op Schiphol viel uiteindelijk alles mee. Bagage inleveren ging vlot en ook de security check ging snel. We vertrokken met vertraging naar Parijs, maar dat kwam omdat een duwertje ontbrak en het vliegtuig niet uit zichzelf terug kon rijden. In Parijs CDG renden we op exact de juiste tijd naar de gate voor het vliegtuig naar Tana, maar daar stond een rij van een kilometer om te boarden waar we dus mooi bij aan konden sluiten.

De vlucht zelf was lang, maar goed vol te houden. Middels de AirTag was telkens te zien dat de bagage ons perfect volgde naar het gereed staande vliegtuig. Rond een uur of 11 in de avond kwamen we, met alle koffers van de gehele groep, aan in Antananarivo. De stoffige vuile stad, waar beslist nog nooit een planoloog naar had gekeken, was gelijk een belevenis. Even doorrijden naar het hotel was er niet bij. Wat een chaos! Rond half twee waren we op onze kamer. Bekaf, maar de reis was voorspoedig verlopen.

Geschreven door Peters.blog