De nacht was al weer snel voorbij en al voor het ontbijt stonden de koffers voor ons huisje in Antananarivo. We haddden geslapen in zo’n echt doorvoerhandel. Wat massaler en gericht op degene die door reizen. Wel in aparte kleine huisjes. Dat dan weer wel.
Na het ontbijt reden we door het altijd chaotische Tana naar het vliegveld voor de vlucht naar Maroantsetra. Met name de bagagetactiek was hier van het grootste belang. Uitgebreid was al gediscussieerd hoe we het maximale gewicht van 5 kg handbagage moesten omzeilen. Overvallen door als gehele groep ineens in te checken, met steun van een Malagassische gids leek de beste aanpak. Op het vliegveld zelf werd gekozen voor de balie met de minst chagrijnige en meest voortvarende afhandelaar. Eigenlijk werd er helemaal niet naar het gewicht gekeken. Als je maar deed of het niets woog en de tas niet op de weegschaal plaatste kreeg je het label zonder problemen.

Na een vlucht van een uurtje waren we in het noorden in Maroantsetra. Op het vliegveld zag je gelijk dat je verder van de bewoonde wereld kwam en in een meer tropische omgeving terecht was gekomen. Het vliegveldje was heel simpel. Een landingsbaantje met een gebouwtje dat al heel heel lang niet meer schoongemaakt of geschilderd was en waar een groot deel van de muren en het plafond op de vloer lag. In de aankomsthal was het een Afrikaans gezellige chaos. We stonden voor een lage stenen ‘balie’ van zo’n 70 cm hoog. Geen idee waar alle mensen vandaan kwamen, maar het gebouwtje stond tjokvol.
Omdat alles Afrikaans handwerk was duurde het natuurlijk even voor de koffers kwamen. Maar, dat was geen probleem. Er kwam een gammel vrachtwagentje aanrijden volgepakt met luid zingende mensen die uitbundig zwaaiden met crotontakjes. Het duurde even voor we in de gaten kregen dat ze er waren voor de minister van visserij die blijkbaar met ons mee gevlogen was. Het werd daardoor buiten wel heel gezellig.

Dan weer terug naar de aankomsthal. Daar stonden alle reizigers, inmiddels met familie etc. te wachten op de bagage. Die kwam ook wel op twee grote hele oude duwkarren, maar dat duurde natuurlijk wel even. 4 mannekes storten zich op de karren er begonnen in snel Malagassisch/Frans het nummer van het bagagelabel te roepen. Er was geen touw aan vast te knopen. Je koffer kreeg je alleen als je het juiste label op het strookje van de instapkoers kon tonen. Anders moest je eerst in discussie. En dat was een probleempje. Door inchecken als groep had iedereen wel een bagagelabel gekregen. Maar, vaak niet het juiste op eigen naam. De puinhoop was compleet. Haha. En de minister al lang vertrokken.

Zoals telkens op deze reis kwam uiteindelijk alles goed en met alle bagage vertrokken we in een piepklein busje naar ons hotel in Maroantsetra. Dat bleek een stad te zijn met 240.000 inwoners. Lang geleden geteld, dus het zullen er nu zeker veel meer zijn. Stad klinkt veelbelovend maar het had werkelijk helemaal niets van een stad. Het was een grote, smerige maar ook uiterst vrolijke bende. We kwamen in een hut een dj tegen die luidruchtig zijn nummers aankondigde en het stikte van de ‘winkeltjes’ waar op twee vierkante meter van alles werd verkocht. Overal lagen groente en fruit langs stalletjes tussen het stof en overal renden de kippen en eenden in het rond. Een waar paradijs voor de people photographer. Ben ik dus duidelijk niet echt. Ook had ik er niet het goede objectief voor meegenomen. Opnieuw spijt dat ik de 70-200 thuis had gelaten.

Ons hotel bleek het Manga Beach hotel te zijn. Was voor een dergelijke stad zeker niet verkeerd. Maar inchecken bleek zoals altijd een ware oefening in geduld te zijn. Maar aan alles komt een eind, dus ook aan het inchecken en voor we het wisten stonden we in onze nieuwe kamer, helder verlicht, evenals het restaurant trouwens maar dat mocht de pret niet drukken. We kregen een half uur tot we klaar moesten staan voor een wandeling naar de tomaatkikker. Het beestje kwam alleen hier voor in een piepklein reservaat volgens Frank en je kon er ideaal door de ‘stad’ naar toe lopen.

Dat klonk weer positief dus buiten wat banaantjes gekocht als ruil voor een paar mooie foto’s en wij gingen op weg naar de tomaatkikker. Snel de banaantjes naar binnen gewerkt en aan de slag met de camera. Mensen vonden het leuk gefotografeerd te worden! In alle richtingen werd gekletst en gefotografeerd. Een paar woordjes Frans deden wonderen. En we werden er werd gejoeld gejuicht en geroepen. Geen idee wat er allemaal werd gezegd, maar de sfeer bleef goed. Twee gidsen zorgen voor een hele goede begeleiding en er werden duizenden foto’s gemaakt.

Op een gegeven moment kwamen we bij een greppeltje, of eigenlijk meer een open riool. De gidsen doken het smerige sloootje in een graaiden met hun handen door het groen. We zaten gelijk midden in het reservaat. Haha, die had ik niet aan zien komen. Het was een veldje van 10 bij 4 meter en een smerig greppeltje. We konden onze ogen eigenlijk niet geloven. Maar goed, de gidsen kwamen aan met hele grote rode en oranje kikkers, die netjes voor ons neergelegd werden. Natuurlijk sprongen ze gelijk alle kanten op. En wij lagen languit in de rotzooi. De lokale bevolking vond het geweldig en kwam ook met kikkers aan lopen. Ze schaterden het uit over zulke gekken die er met hun camera’s voor in het stof gingen liggen. De tomaatkikker was heel groot, knalrood en kon zichzelf een keer zo groot maken als ie eigenlijk was. Toch wel een mooi beestje. Ik kan me niet voorstellen dat er over een jaar of tien nog tomaatkikkers zullen zijn, maar dat wachten we af. Uiteindelijk bleek het dus een succesvolle fototocht te zijn geworden.

Na nog eens duizenden foto’s van de bevolking kwamen we in de schemer terug in het hotel. Daar bleek dat we gingen dineren met de minister, een heel gewichtig man. Buiten stonden twee militairen met geweer op wacht en hij werd gevolgd door een hele rij hulpjes. Het leek net een sprookjesboek. Hij zat wel aan een andere tafel in het met sfeervol tl verlichte restaurant. Het eten was bijzonder goed. Aan de minister hebben we ons niet gestoord en al vroeg waren we weer op onze kamer om de camera’s in orde te maken voor een bezoek van Nosy Mangabe.

Geschreven door Peters.blog