Het ontbijt was simpel, maar goed zat. Eigenlijk net zoals het hotel zelf.

Voor het hotel stonden drie enorme (en enorm oude) 4x4’s al voor ons gereed.Er zouden er vier komen, maar dat was niet gelukt. Er stonden wel 4 chauffeurs gereed. Dus moesten we met onze groep van 12 maar een beetje inschikken zodat we met extra chauffeur in de drie auto’s pasten. De koffers werden zo inefficiënt mogelijk achterin de auto’s gegooid, waardoor er eigenlijk geen plaats meer was voor de 11 grote fotorugzakken. Maar in Afrika past altijd alles net zoals ook alles altijd blijft rijden. We waren blij uit een hele hectische stad te vertrekken richting natuur.

We aten gewaarschuwd dat de toestand van de weg niet zo heel goed zou zijn, en dat we het laatste stuk ook zelf zouden moeten lopen omdat er geen weg meer was, maar de weg begon niet eens zo slecht. Tussen wat gaten door zag je af en toe zelfs nog stukken asfalt. Maar, dat was pas het begin. Tussen rijstvelden en door dorpjes reden we heel langzaam met onze groep in konvooi richting Anjozorobe. Onderweg werden de rijstvelden geploegd en geëgd met zeboe ossen. Kinderen sjouwden met brandhout, stookten het hout voor de houtskool of werkten hard rond het bakken van de stenen. En er werd gevist in de ondergelopen rijstvelden. Alle dorpen waren stoffig, smerig en een grote chaos en iedereen leek ergens mee te slepen of ergens in te handelen. Mensen waren vriendelijk en ondanks de omstandigheden Afrikaans enthousiast.

De snelheid bleef heel laag. Het slalommen tussen grote gaten was uiterst tijdrovend. De weg werd steeds slechter en de omgeving bergachtiger. In de auto was het een kwestie van stevig stof happen en proberen punten te vinden om je vast te grijpen. Toen we het laatste dorp passeerden was de afstand tot de lodge niet groot meer. De chauffeurs wisten het niet zeker, want de ene noemde een hele andere afstand dan de andere, Maar het ging goed komen. De lunch stond vast voor ons gereed. Haha. Het stuk weg dat daarna kwam had niets van een weg. De gaten waren groter en soms dieper dan de weg breed was. Klinkers slingerden bij de hele steile delen van de weg. Een tank was er absoluut niet doorheen gekomen. Ik kon me niet voorstellen dat er een lodge kon bestaan aan het eind van zo’n ‘weg’. Maar de 4x4’s bleken het aan te kunnen. En we kwamen na een uur of vijf aan bij een boerderijtje met rijstvelden in een smal dal omringd door kleine bergen.

Dragers voor de koffers stonden klaar. Het was niet verkeerd de rugzak weer op te pakken en langs de berghelling door de natuur naar de lodge te lopen. En dat bleek een hele mooie lodge (Akibia lodge) te zijn, tegen een helling gebouwd met nog veel belangrijker, zeer goed eten. Dus, na de lunch deden we een avondwandeling zoekend naar kameleons en struikelend over boomwortels met een veel te klein zaklampje. Gelukkig konden we na de wandeling gelijk aanschuiven voor het diner. En ook dat bleek al weer perfect!

Geschreven door Peters.blog