Op de 24e oktober vertrokken we van l’Hippocampe lodge weer naar terug naar de ‘beschaafde’ wereld. In eerste instantie naar Maroantsetra en van Maroantsetra met het vliegtuig weer terug naar Antananarivo. En daar hadden we geen spijt van. In het oerwoud hadden we ons uitstekend vermaakt. Fotograferen bleek uiterst uitdagend, maar we hadden het gevoel alles er uit gehaald te hebben. Met snorkelen, het beleven van het oerwoud en zeker ook met het fotograferen. Met de macrofotografieset verliep het fotograferen overdag en in het donker inmiddels uitstekend. Met de telelens fotograferen was moeilijk door de grote afstand en de grote contrasten.

Op de 25e vertrokken we in de morgen al vroeg van Antananarivo naar het Palmarium hotel. Later bleek dit niet het Palmarium hotel, maar het Palmarium beach te zijn. Maakte ons niets uit. Maar onze reisleider Frank was uiterst verwonderd daarover.
De totale afstand was ongeveer 275 km over de grote weg naar het noord oosten. En de deadline die we hadden was dat we om 16.00 uur bij de boot moesten zijn. Daar kwam bij dat de kwaliteit van de weg zeer slecht was. En dat zouden we meemaken! Het grootste deel van de weg was asfaltweg. Tenminste er had ooit asfalt gelegen. Enorme aantallen grote trucks reden met grote containers dwars door alle gaten. Ons busje kon niet anders dan slalommen om de gaten te ontwijken. Achter in de bus werd je voortdurend van links naar rechts gegooid. Kortom, de weg was verschrikkelijk slecht.

Toen van een weg geen enkele sprake meer was stonden er drie haveloze 4x4 busjes op ons te wachten. De motoren ervan werkten nog steeds als een trein en er zaten grote banden op. Sluitingen van de deuren werkten niet meer, de wielkasten hingen van de roest aan elkaar en vanzelfsprekend waren er ook een paar gaten gevallen in de wielkasten. De chauffeurs leken overigens apetrots op hun vehikels.

Te laat en bekaf kwamen we aan op een strandje waar we gelijk de boot in konden stappen. De schipper probeerde ons droog door de golven heen te manoeuvreren, maar dat viel niet mee. Terwijl ieder zijn camera uitrusting droog probeerde te houden sloegen golven zo af en toe naar binnen. Na een uur varen op het Canal de Pangalanes kwamen we aan bij de aanlegsteiger van onze lodge. En dat werd een mooie verrassing! Een enorm bed in een lemen gebouw met een dak van palmbladeren. En een grote douche met achter het hutje de verwarming van het douchewater middels een ketel met daaronder een vuurtje gestookt. Even slaap inhalen en dan weer klaar voor de volgende wandeling. Ik had eigenlijk geen idee wat ik ervan moest verwachten.

Geschreven door Peters.blog