Om 05.15 uur vanmorgen rinkelde vrolijk onze wekker weer. Gelijk de koffers naar buiten en een snelle kop koffie gedronken. Natuurlijk moesten ook de dank woordjes weer gedaan worden en de fooien moesten overhandigd worden, maar daar komen we steeds sneller met ons groepje uit. De hoogte van de fooien word praktisch bepaald. Geen van ons wil strooien met fooien. We vertrokken extra vroeg om op tijd bij Hacienda el Bosque te komen de plaats waar we weer op zoek zouden gaan naar bepaalde vogels en waar we ook ontbijt en lunch zouden hebben tijdens de transfer naar onze volgende lodge; Termales del Ruiz.

Onze gids van Tinamu met de naam Luz ging ook met ons mee naar de hacienda. De hacienda bleek een boerderij te zijn met ongeveer 1000 ha grond, waarvan de helft weiland voor veehouderij en de andere helft bos. In de veehouderij werden 45 koeien gemolken en het bos werd gebruikt om de toerisme tak verder te ontwikkelen. De hacienda bevond zich in de Andes, ze verhuurden kamers/huisjes, hadden een restaurant en een aantal plaatsen waar door een gids vogels werden gelokt.

Bij de hacienda werden we opgevangen door de eigenares en met een Daciaatje de bergen in gereden naar het restaurant. Na het ontbijt liepen we met de gids tussen de weilanden door naar beneden naar een plaats in de bosschage waar een aantal kussens links en rechts neer werden gelegd zodat we konden zitten. De gids strooide wat voer en begon gelijk vogels te roepen, elke vogel die hij riep had zijn eigen naam. Van de eerste vogels die verscheen, hij noemde die vogel Paulus weet ik nog steeds niet welk soort het is. De tweede vogels die hij riep was een antpitta. Een heel schuwe vogel die iedereen hoort maar niemand ziet ooit de vogel. Beide vogels waren uitstekende fotomodellen.

De tweede plek waar we naar toe liepen was een plek waar grote aantallen bruine kolibries vochten om het suikerwater uit de drinktorentjes. Om het voor de fotografen gemakkelijker te maken waren er op een meter of vier van de drinktorentjes tuinstoelen geplaatst. Koffie en thee waren beschikbaar en het fotograferen van de razendsnelle kolibries leek wel een sport. Het was de kunst de kolibrie in de lucht met grote snelheid te fotograferen terwijl hij zo ver mogelijk bij het lelijke drinktorentje vandaan, dan is dat er tenminste van af te knippen in de nabewerking. Klinkt gemakkelijk maar was verschrikkelijk moeilijk. Meestal was het te donker, soms te licht en de kolibries zelf waren niet voorspelbaar in hun bewegingen.
Naast de kolibrieplek was er nog een plek waar een andere antpittasoort en ook een fruiteater werden gelokt. En dat ging fantastisch. Heel specifiek riep de gids de namen van bepaalde vogels op. Van de antpitta en de groene fruiteater kon ik mooie foto’s maken.

Op de laaatste plaats werd voor de lunch de berg toekan gelokt. En dat is een hele mooie, maar we hebben hem niet gezien helaas. Volgens de gidsen was het te warm voor de bergtoekan. Kan gebeuren. Toch konden we weer genieten van een goede lunch. Na de lunch met bepakking (camera’s) terug gelopen naar de boerderij om in te stappen voor het laatste uur transfer naar de Termales del Ruiz bij het nationaal park Nevado del Ruiz. Daar checkten we in bij het hotel. Van onze gids was geen spoor te bekennen. Dus maar even in een van de warme zwavelwaterbaden gelegen voor het diner begon. Net voor het diner verscheen ineens onze gids met de plannen voor morgen. Het diner was perfect. Niet Colombiaans, wel perfect.

Geschreven door Peters.blog