Nog voor mijn wekker om 04:30 uur af gaat hoor ik geroezemoes van mensen die op weg gaan naar de beste plekken voor de zonsopkomst. Ik besluit dat het vandaag niet de moeite waard is. Ik heb sowieso geen statief en geen zin. Bovendien zijn er waarschijnlijk helemaal geen wolken en dan is een zonsopkomst doorgaans niet spectaculair. Wat ik wel heb is een hardnekkige verkoudheid. De wekker gaat uit en ik draai me nog een keer om. Buiten begint één of ander muziekinstrument een monotoon deuntje. Het klinkt alsof er een geheim ritueel aan de gang is en alle aanwezigen in trance gebracht moeten worden. Als om vijf uur de zon op komt hoor ik allerlei extatische kreten. Zou ik dan toch…. Nah.. gisterenavond tijdens de zonsondergang was het precies hetzelfde en toen was het, in mijn ogen, ook niets bijzonders.
Met al die vroege vogels is het tijdens het ontbijt om 06:30 natuurlijk ook al razend druk. Het zit bomvol en hoewel ik alleen aan een grote ronde tafel voor acht personen zit durft er niemand bij mij aan te schuiven.

Ik schat in dat ik zeker een uur nodig heb om onderaan de berg bij de bus naar Nanjing te komen en ik ga zeker niet te laat zijn. Uiterlijk elf uur ga ik naar beneden.
Volgens mijn kaartje moet ik een rondje kunnen maken vanaf het hotel naar de kabelbaan. Het ziet er redelijk vlak uit maar dat leek de weg naar het hotel gisteren ook en dat was het zeker niet.
Helaas krijg ik gelijk. Ik had het natuurlijk wel af kunnen leiden van de naam “The brightness top” waar het pad langs loopt.
De namen van de verschillende uitzicht punten zijn ook wel interessant. Waarschijnlijk zijn ze in het Chinees heel poëtisch maar de Engelse vertaling,.. not so much.
Zo zijn daar bijvoorbeeld “Flying Over Rock”, “Cloud Dispelling Pavilion”, “Starting To Believe”, “A Monkey Gaping At The Sea Of Clouds”, “The Eighteen Arhats Worshipping At South Sea” en “Cock Peak”.
Ze hebben allemaal één ding gemeen. Er zijn een heleboel traptreden nodig om er te komen.
Het is stralend weer, achter in de twintig graden en windstil. Perfect weer om heel veel trappen te beklimmen. Ik weet inmiddels ook zeker dat Chinezen niet zweten. Hoewel ik onderweg menig Chinees zie die met aanzienlijk meer moeite dan ik de trappen beklimt, zie ik er niet één die ook maar één druppel zweet produceert! Menigeen heeft zelfs een trui, jas of plastic poncho aan. Deze mensen zitten gewoon anders in elkaar.
Als ik al dacht dat ik het zwaar had dan wordt die gedachte meteen in de categorie aanstellerij geplaatst door de sjouwers die ik tegen kom. De enige manier om bij de hotels te komen vanaf het einde van de kabelbaan is via de trappen. Dus alle aan en afvoer van de hotels wordt gedaan door sjouwers. Deze mannen lopen met bamboe jukken met enorme vrachten over dezelfde paden als de klagende toeristen.
Ik heb enorm veel respect voor deze mensen die er stuk voor stuk als Bruce Lee uitzien, geen grammetje vet. Ik weet zeker dat ze me met één pink zo van de berg af kunnen schieten als ze dat zouden willen. Ik weet ook zeker dat ze niet oud zullen worden.

Ik ben ruim op tijd bij de kabelbaan maar besluit toch alvast maar naar beneden te gaan. Het uitzicht is nu geweldig, misschien wel het mooiste van het hele weekend.

Beneden aangekomen staat de zon inmiddels hoog aan de hemel. Het is bloedheet!
Als ik langs een restaurant loop vraagt de vrouw die voor de deur zit in het Engel of ik niet wil eten. Ik heb helemaal geen honger maar moet toch ergens de tijd volmaken en het liefst uit de zon. Bovendien kan ik haar dan straks om advies vragen. Ik moet namelijk bij de ingang van het Jihua hotel weer op de bus stappen maar natuurlijk staat de naam in Chinese karakters en heb ik geen idee waar het is.
Gelukkig blijkt het vrijwel tegenover het restaurant te zijn. Ik zit ruim op tijd voor het hotel in de zon en na een tijdje komen er nog meer mensen die mij waarschijnlijk herkennen en ook plaats nemen.
De bus moet om 13:30 komen en Caroline zou me na 13:00 uur het kenteken doorgeven. Het blijkt dezelfde bus te worden met dezelfde Chauffeur. Ook nu weer hetzelfde ritueel met het lijstje met nummers maar blijkbaar ben ik herkenbaar genoeg en mag ik zonder geldig nummer de bus in.
Om zes uur stap ik weer mijn hotelkamer binnen en ben ik best wel opgelucht dat mijn excursie relatief vlekkeloos is verlopen.

Geschreven door Lostintranslation