Door de jetlag is er van een goede nachtrust geen sprake en als er rond middernacht een attente vriend belt kan ik daar dan ook niet wakker van liggen want daarvoor moet je immers slapen.

De volgende ochtend wordt ik bij de ontbijtzaal opgevangen door één van de dames uit het kleine leger aan bediening. Ze vraagt of ik haar wil volgen. We lopen langs diverse lege tafeltjes en als we de hele zaal gehad hebben en aan een tweede ronde beginnen besef ik me dat ik er waarschijnlijk één uit had moeten kiezen.
Het is een lopend buffet wat , zonder te overdrijven, zeker veertig meter lang is.
De keuze is enorm. Diverse soorten noedelsoep, rijst, aardappel, diverse soorten vlees, vis, eieren en groenten, allerlei Chinese hapjes, een kompleet Engels ontbijt, brood, broodjes, toast, croissants, cake, koekjes, fruit, sap, cereals enz.
Het ontbijt is in ieder geval niet karig te noemen!
Alles wordt ter plaatse klaargemaakt achter de toonbanken door nog een leger kokken en kokkinnen.
Hier geen kleine luikjes die direct weer gesloten worden als de bestelling erdoor geschoven is.
Ik schaam me een beetje als ik aan mijn broodje met kaas begin. Eigenlijk is het een belediging richting de keuken.

Bij DDTS worden geen flexibele werktijden toegepast. Er wordt gewerkt van 08:30 tot 18:30 waarbij een uur middagpauze inbegrepen is. De medewerkers checken in en uit door middel van een vingerafdruk.
Eric vertelde me dat zijn vorige werkgever op tijd beginnen erg strikt nam. Te laat beginnen, al was het maar 1 seconde, betekende dat je die dag maar voor de helft betaald kreeg. Volledig geautomatiseerd.
Hij vertelt er niet bij hoe coulant men bij DDTS is maar ik heb het gevoel dat het in ieder geval strikter is dan bij ons.
Hoewel ik heb aangegeven heb dezelfde tijden aan te willen houden als de rest van het team, is afgesproken dat de chauffeur mij na 08:30 op komt halen. Waarschijnlijk omdat hij dus ook om 08:30 begint.
Als ik na negen uur binnen kom is iedereen dan ook al lang aan het werk.
Het groene licht om te mogen starten met ZwolleSpoort fase II is nog niet gegeven dus men is nu alleen nog bezig met het afronden van werkzaamheden voor Ermelo en Gouda.
Met Vivien praat ik over hun ervaringen met voorgaande projecten en de taakverdeling binnen het team.
Er zijn vijf teamleden, waarvan zij er zelf één is, die toegestaan wordt zelfstandig ontwerpwerk te doen.
Deze hebben daarvoor minimaal 3 jaar ervaring opgedaan. De overige leden zijn in verschillende stadia van opleiding om hetzelfde te bereiken.
Eén van de mensen is in ieder geval ook software ontwikkelaar.
Hoever ontwerpwerk exact gaat is me nog niet duidelijk maar het omvat in ieder geval monteren, vertekenen en het maken van werk tekeningen.
Vivien bepaald d.m.v. examens en proefopdrachten wanneer wie voldoende ervaring heeft opgedaan en is dus eigenlijk de 1 persoon KKT commissie van DDTS.
De mensen in opleiding zijn momenteel het project SAAL opnieuw aan het doen als training.

Ondertussen komt Caroline langs om te vragen of er nog iets is dat ik nodig heb.
Heb ik al eten voor tussen de middag? Nee ik heb in het hotel niet naar een lunchpakketje durven vragen.
Noedels, rijst, vlees, vis wat heb ik het liefste? Zij zorgt voor eten en ik mag niets betalen, het is haar een eer om dit aan te mogen bieden.
Ik kan natuurlijk niet afslaan.

Rond twaalf uur wordt mijn eten afgeleverd. Er is een aparte ruimte waar ongeveer 20 mensen tegelijker tijd zouden kunnen eten. Er zitten twee mensen van het team en nog enkele van andere afdelingen.
Ik wordt door de twee uitgenodigd om bij hun aan tafel te komen zitten.
Het eten bestaat uit een flinke bak rijst en twee bakjes met groente en vlees.
Ik heb mij voorgenomen om in deze 6 weken in ieder geval met chopsticks te leren eten. Niet dat ik veel keuze heb want dat is ook precies wat er aan bestek bijgeleverd is. Vivien komt later nog een porseleinen lepel brengen maar die heb ik natuurlijk niet gebruikt.
Ik heb helemaal geen honger maar het smaakt uitstekend. Na 5 minuten zijn de andere al klaar en gaan van tafel.
Het blijkt dat ik aan de late kant ben met eten en dat eigenlijk de enige die hier eten mensen zijn die eten van huis mee hebben genomen wat ze hier dan op kunnen warmen. De rest eet buiten de deur.
Ik heb aanzienlijk langer nodig maar krijg uiteindelijk ook genoeg binnen.

Na het eten kan ik zelfs een eerste vraag over werktekeningen beantwoorden.
Eindelijk iets tastbaar nuttig gedaan!

In de middag is er ook het eerste contact met Movares via Skype.
De verbinding is zo gelegd alleen besluiten we al snel het beeld uit te zetten omdat dit wel heel vertragend werkt.
Ook hierna laat het nog wel te wensen over en nadat de verbinding een paar keer verbroken wordt besluiten we de telefoon maar te gebruiken. Dit werkt zonder verdere problemen.

Om half zes worden Vivien en ik opgehaald door Eric en Su Huang de secretaresse van Jack Feng.
Blijkbaar ga ik niet met Philip Chan, de CEO, maar met Jack Feng, de Chairmen & General manager, dineren.
Zouden ze nu al door hebben dat ik niet zo belangrijk ben of is de uitnodiging wel van Philip maar is hij er zelf niet bij?
Ik schat Su niet ouder dan 16/17 jaar oud maar zit er waarschijnlijk behoorlijk naast aangezien later blijkt dat ze hiervoor al zeven jaar in Zuid-Afrika heeft gewerkt. Ze praat goed en erg veel Engels en heeft natuurlijk ook een kaartje.
Vivien, Su en ik worden door de chauffeur naar een traditioneel Chinees restaurant gebracht dat is gevestigd in een hypermoderne Chinese shopping mall.
Het restaurant is in een klassieke stijl gebouwd maar er is niets oud aan.
De drempel van de ingang wordt gevormd door een balk van zeker 30 x 30cm zodat je een flinke stap moet maken om binnen te komen. Dit houdt volgens oud gebruik niet alleen het water buiten maar ook boze geesten.
Deze kunnen namelijk niet springen of ergens overheen stappen.
Het zit er afgeladen vol maar wij worden naar een apart vertrekje gebracht waar een ronde tafel staat die gedekt is voor zes personen.
Inmiddels arriveren ook Eric en Caroline. Alleen Jack ontbreekt nog. Ik krijg de menukaart aangereikt om alvast een keuze te kunnen maken. Er staan overal foto’s bij en het ziet er allemaal lekker en niet al te bizar uit. Behalve dan misschien die eend en die vis met alles erop en eraan.
Eric probeert mij plagerig ervan te overtuigen dat ik één van de lokale specialiteiten moet proberen. Een half uitgebroed ei. Het is nog zo jong dat je er niets van merkt behalve dat het al duidelijk herkenbaar is als kuiken. Heel bijzonder. Eh.. Nee dank je wel, misschien een andere keer.
Ik laat de keuze over aan Caroline die ook een vies gezicht trok bij het voorstel van Eric.
Als Jack arriveert wordt er een fles wijn opengetrokken en wordt ik officieel welkom geheten bij DDTS.
Nice to meet you! (Weer een kaartje)
Mijn bezorgdheid dat Jack weleens de samenwerkings mogelijkheden tussen DDTS en Movares met mij wilde bespreken wordt direct ontkracht als blijkt dat Su vrijwel alles wat Jack verteld moet vertalen.
Al snel staat het draaiplateau op de tafel vol met allerlei lekkernijen en moet ik alles proberen en beoordelen.
Ik neem af en toe een slok wijn maar merk dat mijn tafelgenoten dit niet doen zonder eerst een toast te brengen aan Jack. Dit doe je door je glas met twee handen vast te houden en in ieder geval lager dan dat van hem.
Dit toont respect. Om beurten wordt er zo geproost. Later wordt er ook tussen de andere op eenzelfde manier geproost. Deze toast boodschappen worden overigens niet vertaald. Zo wordt iedereen volgens mij op zijn plaats gezet.
Ik verontschuldig mij voor mijn onwetendheid op dit gebied maar dat is volgens de andere niet nodig.
Het gesprek gaat verder voornamelijk over het opvoeden van kinderen. Jack en Eric hebben beide tieners, Vivien heeft een zoontje van 22 maanden en Caroline heeft heel recent een kindje gekregen.
Ook op dit gebied ben ik onwetend.
Jack geeft enkele gedegen vaderlijke adviezen die door de rest dankbaar worden ontvangen. Su benadrukt richting mij nog even wat een goede vader Jack wel niet is.
Ik krijg ook wel de indruk dat het voor de andere toch wel verstandig is dat er gelachen wordt als Jack een grapje maakt.
Binnen korte tijd kan ik niet meer en gooi de handdoek in de ring. Alles heeft uitstekend gesmaakt maar genoeg is genoeg. Gelukkig geldt dit ook voor mijn tafelgenoten en wordt de zitting opgeheven.
Nadat ik Jack bedankt heb voor het diner en zijn tweede Engelse zin van de avond, See you tomorrow, nemen we afscheid en wordt ik door de chauffeur bij mijn hotel afgeleverd.

Geschreven door Lostintranslation