Ik besluit het mijn eerste weekend in Nanjing rustig aan te doen.
Ik heb van Caroline eerder een aantal uitdraaien gehad van bezienswaardigheden in de stad.
Nu ben ik helemaal geen stadsmens, zet mij maar in een bos en ik vermaak me wel, maar ik ben altijd wel geïnteresseerd in geschiedenis en cultuur. De Zhanyuan Garden lijkt een combinatie van die dingen en dus wordt dat mijn bestemming voor de zaterdag. Op vrijdag heb ik aan Vivien gevraagd waar het ongeveer ligt.
Het blijkt op ongeveer 6 a 7 km van mijn hotel te zijn. Als ik zeg dat dat een mooie wandeling is zijn ze ervan overtuigd dat ik een grapje maak.
Wederom heerst er ook grote bezorgdheid dat ik zal verdwalen. Er wordt naarstig op internet gezocht naar een kaart in het Engels. Die wordt niet gevonden. Dan maar een afdruk van een Chinese variant op Google maps.
Als ik een taxi neem dan kan die niet helemaal tot aan de ingang komen omdat het laatste stuk is afgesloten voor auto’s. Met de afdruk van de kaart moet ik het dan kunnen vinden.
Maar ik ga lopen! Ze willen het maar niet geloven. Maar het is ver! Wel meer dan een uur lopen.
Vivien is niet gerust. Ze verontschuldigd zich dat ze dit weekend geen tijd heeft want anders was ze mee gegaan.
Ik red me wel, zeg ik maar daar wordt duidelijk aan getwijfeld. Na enig “overleg” wordt Jerry aangewezen als vrijwilliger om me te begeleiden. Hij wacht me om 10:00 uur op bij de ingang.

Ik stap om half negen de deur van het hotel uit. Het is dan al 25 graden en ik besef me dat het voor wandelen best warm is. Om kwart voor negen een sms van Jerry. Of ik al onderweg ben. Ik beantwoord met ja. O, dan ga ik nu ook weg. Hij woont er vlak bij dus ik vertel hem dat hij dan veel te vroeg zal zijn. Geen antwoord.
Precies om tien uur arriveer ik. Ik herken hem eerder dan hij mij. Wat wonderbaarlijk is aangezien ik vandaag nog geen andere Europeaan heb gezien.
Ik had al gemerkt dat zijn Engels niet best was maar nu begrijp ik werkelijk niets van wat hij zegt.
Hij heeft even tijd nodig om over te schakelen naar verstaanbaar Engels maar hij doet zijn best.
Ik wil toegangskaartjes kopen maar hij heeft geld mee gekregen van DDTS en zegt dat zowel de toegang als de lunch later door hem betaald gaan worden.
Samen met nog drie andere en een gids gaan we naar binnen. Jerry vraagt volgens mij of ze het ook in het Engels wil/kan doen maar helaas. De gids steekt van wal in een waterval van informatie (denk ik).
Jerry doet een poging maar loop direct vast en praat de helft van de tijd gewoon in het Chinees.
Gezien de liefde van de Chinezen voor felle kleuren en ornamenten verwachtte ik een tuin die een explosie van kleur zou zijn en die pijn aan je ogen zou doen. Niets daarvan. Het is misschien niet de goede tijd van het jaar maar er is in de hele tuin geen enkele bloem te vinden.
Het gaat voornamelijk om de gebouwen en hun inhoud. Eigenlijk meer een museum dus. Ook interessant maar niet wat ik verwacht had.
Er zijn diverse exposities die de band van Chinese prominenten uit een ver verleden met de tuin aantonen.
In één van de gebouwen is een expositie van houten meubels. In de verzameling is ook een set stoelen van meer dan 1250 jaar oud waar je gewoon in mag gaan zitten. En ander gebouw herbergt een verzameling Chinese luciferdoosjes!
Om ongeveer elf uur worden we gebeld door Vivien, of ik wel veilig aangekomen ben en alles naar wens is. Jazeker, maak je maar geen zorgen.
Voor één van de gebouwen kun je een foto laten maken en Jerry staat erop dat we samen op de foto gaan. Het is gratis! Jerry wil zelf ook een exemplaar maar daar moet hij voor betalen. Een kwartiertje later hebben we allebei een foto op A4 formaat en ook nog een sleutelhanger met een miniatuur versie.
Hierna zijn we van de gids verlost en kunnen we onze eigen gang gaan.
Op een gegeven moment komen we een fotograaf tegen die foto’s aan het maken is van een meisje dat gekleed is in traditionele Chinese klederdracht. Ze ziet er prachtig uit en met de telelens maak ik een paar snap shots.
Dit gaat natuurlijk niet ongemerkt aan Jerry voorbij en voor ik kan protesteren heeft hij geregeld dat ik me haar op de foto moet. Die foto gaat in ieder geval niet op pindat want ik voel me net een pedofiele sekstoerist op de Filippijnen.
Als we de tuin verlaten moet ik nog een keer op de foto voor de ingang en even verderop vind hij nog een paar keer een gelegenheid. Er zijn in het laatste half uur meer foto’s van mij gemaakt dan in de twee decennia daar voor.
Vlak bij de Zhanyuan tuin is de tempel van Confusius of waar deze ooit ongeveer heeft gestaan want één duidelijke plaats is er niet. Het hele gebied heet Confusius tempel. Als je googled op Conficious temple lijkt het wel of elke zichzelf respecterende stad er één heeft.
Confusius was een Chinese leraar, schrijver, politicus, filosoof. Die leefde rond 550 voor christus. En staat wereldwijd in hoog aanzien. Hij staat ook aan de basis van diverse bekende Chinese wijsheden.
Zoals:

Te weten wat men weet, en te weten wat men niet weet, dat is kennis.

Het is niet moeilijk het goede te herkennen, maar wel het in daden om te zetten..

Van nature zijn we broeders, door opvoeding worden we vreemden.

Mensen struikelen niet over bergen, alleen over molshopen.

Kies een baan waarvan je houdt en je zult nooit in je leven meer een dag hoeven werken.

De weg zelf is je bestemming.

En de bekendste:

Wat u voor uzelf niet wenst, wens dat een ander niet

Nadat de geestelijke mens bevredigd is wordt het tijd voor de meer aardse behoefte.
Eten!
Het authentieke Chinese restaurant waar Jerry me mee naar toe wil nemen blijkt een nu een museum te zijn geworden maar gelukkig hoef je in China nooit ver te lopen om te kunnen eten.
Binnen korte tijd zitten we aan een tafel met veel te veel eten en, voor de eerste keer, Chinees bier. En dat drinken
we uit een kommetje!

Na nog een ritje in een soort riksja en een bezoek aan een klein museum waar in de tijd van Confusius de staatsexamens werden afgenomen bedank ik Jerry voor zijn inspanningen en ga ik weer richting hotel. Ga je echt lopen? Ja echt waar.

Geschreven door Lostintranslation