Aankomst in Guangzhou. 28 graden en een blauwe lucht.
Eerste voet aan de grond in China.
Ik krijg een gele sticker opgeplakt om aan te geven dat ik over moet stappen op een binnenlandse vlucht. (Denk ik)
Door de douane (viel niet tegen) en naar de baggage claim.
Alle bagage voorbij zien gaan maar,... niet die van mij :-(
Het zal toch niet?
Misschien hebben ze het toch direct doorgeboekt naar Nanjing?
Maar even vragen aan een medewerkster.
Gelukkig praat ze engels en na een paar telefoontjes weet ze te melden dat mijn koffer zeker niet onderweg is naar Nanjing. Maar hier is hij ook niet.
Dan maar naar de lost and found desk van China Southern.
Ja natuurlijk is uw koffer doorgezet naar het volgende vliegtuig.

Op hoop van zegen dan maar!
Hoewel ik ruim 2 uur de tijd zou moeten hebben is de boarding al bijna afgerond als ik uiteindelijk als enige europeaan plaats neem in een aanzienlijk kleiner vliegtuig met een navenante hoeveelheid beenruimte.
Gelukkig slechts een kleine 2 uur vliegen.

Nanjing 17 graden en miezerig.
Niet geheel zonder opluchting zie ik mijn koffer als 1 van de eerste op de band verschijnen.
Maar goed ook want in de hectiek op Zhanghou ben ik mijn baggage reclaim tag kwijt geraakt.
Ook het kaartje van de douane voor de terugreis kan ik nergens meer vinden.
Dat gaat nog leuk worden....

Bij de uitgang wordt ik keurig volgens afspraak opgewacht door Caroline Shi, Business Manager, met chauffeur en DDST bordje.
Ze spreekt heel behoorlijk engels en heet me welkom in China.
Het vliegveld van Nanjing ligt ongeveer 50km buiten de stad en gedurende de rit naar het hotel heb ik niet kunnen ontdekken of ze nu links of rechts rijden in China.
Wel staat vast dat je naar elke andere weggebruiker dient te toeteren en met je lichten seinen.
Doorgetrokken lijnen, dubbel of niet, en zeebrapaden hebben hier geen betekenis.
Ik zal hier niet snel een auto huren, dat is zeker.

Het hotel ziet er keurig uit en wederom aan personeel geen gebrek.
Overal staat wel iemand om je te begroeten.
Caroline zorgt ervoor dat ik ingecheckt wordt en we spreken af dat de chauffeur mij later weer ophaald om me die middag bij DDTS op de stoep te zetten.
Ook op mijn kamer op de 38e verdieping van de 44 is niets aan te merken behalve dat 26 graden misschien iets aan de hoge kant is.
Na lekker gedoucht te hebben in de riante badkamer, waarbij ik bijna het kamermeisje dat een soort welkoms snacks komt brengen de schrik van haar leven geef, keer ik mijn koffer om boven de diverse kastjes en ga weer op weg naar de lobby.
Nu was ik niet van plan 38 verdiepingen met de trap af te dalen maar zelf 1 verdieping moet met de lift want een trap heb ik nog niet kunnen vinden.
De chauffeur brengt me naar het kantoor van DDTS wat ongeveer 1 kilometer verder vrijwel aan dezelfde weg ligt. Makkelijk genoeg te vinden lijkt mij.

DDTS is gevestigd op de 4e en 5e verdieping in een gebouw van de voormalige technische universiteit van Nanjing.
Het gebouw heeft betere tijden gekend en wat betreft onderhoud is er wel het nodige op aan te merken maar dat is heel erg vanuit een westers oogpunt gezien. Wij zijn gewoon erg verwend.
Hier valt het in ieder geval helemaal niet uit de toon. Sterker nog, ik denk dat het boven gemiddeld is.
Uiteraard zit ook hier zoals ik onderweg al bij elk gebouw van enige afmeting heb gezien een conciërge met een onduidelijke functie aan een bureautje bij de ingang. Als het regent en de wind staat verkeerd wordt hij volgens mij drijfnat.
Caroline gaat me voor in de lift naar de 4e (LMRA app heb ik maar even niet gebruikt) en geeft me een rondleiding langs alle kantoren.
Als eerste komen we Eric Sun tegen. Volgens zijn kaartje is hij de project manager wat volgens mij het meest lijkt op een projectleider bij ons. Hij blijkt uit Singapore te komen en is dus net als ik een alien volgens de douane. Hij is bijzonder aardig en klopt me zelfs een paar keer op mijn schouder.
Not done volgens Chinese etiquette had ik me laten vertellen.
Hierna gaan we naar de kamer waar een bord Project Movares op de deur prijkt.
Op de deur van de kamer ernaast prijkt een bord met de naam Project Arcadis maar het is er nog niet van gekomen om dat weg te halen wordt mij verteld.
Op de kamer wordt ik voorgesteld aan alle teamleden Vivien, Jessi, Cherry, Truman, Jerry en nog een paar waarvan ik de namen nog een keer zal moeten vragen. Allemaal prachtige engelse namen. Ik zal later wel eens vragen hoe dat nou zit.
Iedereen is erg aardig en een beetje verlegen. Aan de muren hangen diverse foto’s met bekende en minder bekende gezichten uit Amersfoort.
In een apart kamertje aan de zijkant staat een bureau met mijn naambordje erop. Boven de deur een bord manager Project 4. Dat zal ook nog wel een overblijfsel uit een andere tijd zijn.
Eric verteld dat ze me eigenlijk pas morgen op kantoor hadden verwacht en dan een presentatie van DDTS hadden willen geven. Maar als ik niet te moe ben, iedereen is daar erg bezorgd over, kan het vandaag ook.
Eric en Caroline vertrekken om dit voor te bereiden en ik kan dan kennis maken met het team.
Vivien Xia is volgens haar kaartje E&I Supervisor. Ik maak daar technisch/teamleider van naar onze begrippen.
We doen ons best om een zo normaal mogelijk gesprek te voeren en dat lukt aardig.
Direct komen de eerste suggesties voor mijn vrije tijd besteding al aan bod. Tot en met een bezoek aan de muur in Beijing toe. Slechts 4 uur met de HSL. Enkele reis wel te verstaan.

Even later komt Eric me ophalen voor de presentatie.
In de vergaderkamer weer een nieuw gezicht. Mr. Terrence Wu, Manager of Business Department.
Vermoedelijk de baas van Caroline.
Caroline steekt van wal en geeft met behulp van een beamer een uitgebreide presentatie van de wapenfeiten van DDTS. De railinfra is slechts een relatief klein deel van hun activiteiten.
Vooral de petrochemische industrie is een belangrijke bron van werk. Piping en BIM zijn daar kreten die iemand met verstand van zake direct een beeld geven van de werkzaamheden.
Ook hebben ze zelf, onder andere voor deze tak van sport, een programma ontwikkeld wat mij erg aan GIL deed denken.
Verder zijn ze ook een opleiding instituut waar studenten lezingen volgen van mensen uit de praktijk en professoren van de nabij gelegen universiteiten.
Ook zijn ze een erkend als opleiding instituut door enkele international bekende software programma’s (waar ik de naam van vergeten ben) welke in de petrochemie veel gebruikt worden.
Ze hebben zelfs toestemming van de Chinese regering, voor wat het waard is, om zelf diploma’s uit te geven.
Of ik nog vragen heb? Eh.. nee, op dit moment niet.
Het is mij in ieder geval duidelijk dat ze behoorlijk aan de weg timmeren.
Eric nodigt mij namens Philip Chan uit voor een welkoms dineer op dinsdag avond.
Ik krijg een eigen toegang pas met een DDTS koord en na nog even nagepraat te hebben bij het Movares team brengt de chauffeur mij weer naar het hotel.

Inmiddels heb ik mijn uitspraak van nĭ hăo aardig kunnen oefenen en heb ik een zak vol met visitekaartjes.
Het overhandigen van zo’n kaartje is vermoedelijk een belangrijke gebeurtenis. Het kaartje wordt aangekondigd en daarna met twee handen en een soort buiging aangereikt.
Ik hoop maar dat het geen belediging is om er niet direct één op dezelfde wijze terug te geven want daar had Movares niet in voorzien.

Morgen weer een dag.

Geschreven door Lostintranslation