Het doel van deze dag is een bezoek aan een museum ter nagedachtenis aan de Slachting van Nanjing.
In 1937 is Nanjing door de Japanners bezet. Men vond het toen nodig om ongeveer 300.000 Chinezen, zowel ongewapende militairen als burgers af te slachten. Hoewel het bewijsmateriaal onomstotelijk is wordt tot op de dag van vandaag door verschillende Japanners, onder andere door de regering, nog steeds ontkend dat het überhaupt gebeurt is.
Het monument ligt op ongeveer 6 a 7km van mijn hotel dus ik ga weer lopen. Ondanks alle informatie die ik mee krijg over welke metrolijn te nemen en hoeveel een taxi zou kosten.
Gelukkig hebben ik wel van te voren met de locals op de Chinese versie van Maps gekeken waar het ongeveer was want ik kwam zelf via internet op een heel andere plaats uit. Er zijn waarschijnlijk meerdere plaatsen in Nanjing waar de gebeurtenis herdacht wordt.
Ik heb een app met een topografische kaart op mijn telefoon die het in China gewoon doet. Terwijl ik aan het netwerk van het hotel hang kan ik een gedetailleerde kaart downloaden van een bepaald gebied.
Dat is een lokale kaart want alles is in het Chinees maar alle straten staan er op en ik kan zien waar ik op de kaart ben. Zonder internet. Ik heb een waypoint voor het hotel en één voor het museum geplaatst dus wat kan er mis gaan?
Je kunt bijvoorbeeld niet vaak genoeg kijken waar je bent om dat je denkt wel te weten in welke richting het ongeveer is. Uiteraard ben ik zo iemand dus ik heb meer van Nanjing gezien dan strikt noodzakelijk was.
Zo zie je wel meer van de stad. Ik kwam bijvoorbeeld door een lange straat met prachtige oude bomen die ongetwijfeld lindelaan of zoiets heet maar dan de Chinese variant. Ook zie ik hier iets wat me onmiddellijk aan Nederland doet denken. Of beter gezegd, ruik ik iets. Hondenstront! En niet zo weinig ook. Bij vrijwel elke boom ligt het bewijs dat niet alle honden in China in de pan beland zijn.
De Chinezen hebben blijkbaar een bijzondere filosofie ten aanzien van bomen die mij wel aanspreekt.
Als een boom ergens besloten heeft te groeien wordt hij ook niet zomaar verwijderd. Het is me al eerder opgevallen dat je bomen soms op de meest ongelukkige plaatsen tegenkomt. Midden op een trap of stoep bij voorbeeld. In sommige gevallen bouwen ze er helemaal omheen. Er is duidelijk respect voor oude bomen, het recht van de eerste lijkt te gelden. Hoe anders is dat bij ons waar soms eeuwen oude bomen worden gekapt omdat de luizen een keer per jaar een plakkerige substantie op de auto’s achterlaten.
Onderweg kom ik ook langs een trouwerij. Iedereen is op zijn paas best gekleed en voor het vervoer zijn allemaal zwarte Mercedessen georganiseerd.
Uiteindelijk arriveer ik dan toch op de plaats van bestemming.
Het is een groot terrein omgeven door een indrukwekkende muur. De toegang is gratis maar je moet door een serie hekwerken om binnen te komen. Alle tassen gaan door een scanner en blijkbaar mogen er geen aanstekers mee naar binnen want onderweg kom ik bij de prullenbakken hele stapels tegen.
Op het terrein staan allerlei beeldhouwwerken die de ellende proberen weer te geven. 300.000 mensen in 1 stad in 6 weken tijd, probeer je dat eens voor te stellen. Dat is meer dan alle Nederlandse slachtoffers in de hele oorlog, 300 keer alle medewerkers van Movares of 7 keer alle deelnemers van een vierdaagse.
En het is in Nederland volgens mij nauwelijks bekend. Ik zelf heb denk ik een meer dan gemiddelde interesse voor de tweede wereld oorlog en ik had er alleen zijdelings wel eens van gehoord.
Voor de vrouwen van Nanjing was de reële kans vermoord te worden wellicht minder erg dan de garantie dat ze verkracht zouden worden als ze opgemerkt werden door de Japanners.
Volgens één van de exposities in het museum kon een doorsnee vrouw rekenen op 10 verkrachtingen per nacht ongeacht haar leeftijd maar voor de meer aantrekkelijke en jongere vrouwen was 40 keer normaal!
Er hangt ook een artikel uit een Japanse krant uit die tijd waarin een wedstrijd tussen twee Japanse officieren wordt bejubeld. De beide heren streden om de titel wie het eerst 100 Chinezen had onthoofd met de katana. De één had er 105 op zijn naam en de ander 106. Omdat het onduidelijk was wie het eerst de 100 was gepasseerd werd de nieuwe uitdaging op 150 gesteld. Beide heren hebben de oorlog overleefd om daarna alsnog de kogel te krijgen.
Een ander meer positief verhaal is dat van de internationale safety zone. Een aantal van de in Nanjing wonende westerlingen (Zaken lieden, doctoren en missionarissen) heeft getracht een veiligheids zone in te stellen. Dit werd min of meer gerespecteerd door de Japanners en heeft vele Chinese levens gered.
De leider van deze groep was de Duitse zakenman John Rabe, het hoofd van de Nazipartij in Nanjing nota bene.
Vele van deze westerlingen worden hier nog steeds als helden vereerd.
Al met al genoeg materiaal om even bij stil te staan.

Geschreven door Lostintranslation