Het eind der Samos-tijden komt nu echt dichtbij... Maar er zijn nog twee dagen om volop te genieten van wat Kokkari te bieden heeft!

Vanmorgen wilde ik uitslapen, maar ik was vroeg wakker (ja, dat zul je altijd zien...). Ik heb ontbeten en nam mijn laptopje mee (de wifi is in de ontbijtruimte en op het terrasje daar beter dan in de kamer) om de verslagen van donderdag en vrijdag te kunnen uitwerken. Dat was nog best een klus, foto's uitzoeken, verhaal tikken, al met al ben ik wel even bezig geweest, maar het was geen straf met een bak koffie naast de citrusboomgaard!

Daarna naar de souvenirwinkels gegaan om wat te kopen. Ik had al een heel leuk winkeltje op het oog, maar die was gesloten wegens overlijden in de familie... Ik ben toen naar het winkeltje er tegenover gegaan en ben daar ook heel aardig geslaagd.
De verkoper vertelde me dat ik de eerste klant was die ochtend (het was al tegen twaalven) en gisteren had hij een verkoop gehad van slechts 27 euro. Ik schrok ervan, dat zijn toch geen bedragen om de huur mee te kunnen betalen?
Maar de man lachte dat hij geen huur hoefde te betalen, de winkel was zijn bezit.
"Toch is het niet leuk," vond ik.
Hij haalde zijn schouders op en lachte (vrij vertaald): "Het is zoals het is." En nog een paar positieve opmerkingen waaruit bleek dat hij de moed niet liet zakken.
Ik zei dat ik zo'n houding heel bewonderenswaardig vond.
"Tja, je schiet niets op met negativiteit," zei de man, vrij vertaald. Hij lachte er zelfs bij!

Dat is me al vaker opgevallen bij de Grieken hier op Samos! Het seizoen moet nog op gang komen (al zijn er meer toeristen dan vorige week), het weer valt tegen (voor Griekse begrippen, ik vind het prima zo), maar het is zoals het is, je kunt er niks aan veranderen, het komt wel goed, het is nou eenmaal zo, en we blijven optimistisch!

Mooie mensen, de Grieken!

Ik liep daarna naar Filion, waar enkele heel vriendelijke dames werken. Ik heb er al eens gegeten, nu wilde ik er lunchen en hangen. Plekje direct aan de rand van de zee gevonden, omeletje als lunch besteld, puzzelboekje erbij...
En gezellig gebabbeld met de jongedame die in de bediening werkt. Eindelijk is het mooi weer, zei ze. Ze wilde zwemmen!
"Wanneer heb je je vrije dag?" wilde ik weten.
Nee, ze had geen vrije dag. Maar wel een vrij dagdeel. Vanmiddag was ze vrij en dan ging ze zwemmen, zei ze. Ja, er wordt echt keihard gewerkt!

Ik had mijn puzzelboekje mee, maar kwam er niet aan toe. Er waren geen bedelpoezen vandaag, wel bedeleenden. Naast me zat een Zeeuws echtpaar en we raakten uren aan de praat. Ze hadden al veel Griekse eilanden bezocht en vertelden hun ervaringen. Er kwamen ook nog enkele Duitse dames met wie ik afgelopen week ook al een keertje heb zitten kletsen. Ze wilden weten hoe ik het op Patmos had gehad.

Het was vijf uur voor ik het wist! Ik rekende af, nam afscheid en ging naar mijn kamer om even te rusten en me op te frissen. Want vanavond wilde ik in Meltemi eten, het bekendste restaurant van Kokkari, en als je niet vroeg kwam kon je wachten tot je aan de beurt was. Nou, dat moet wel iets héél bijzonders zijn!

Ik vond een plekje op het strand en bestelde dorade, een vissoort die erg smakelijk moet zijn. Ik kreeg de dorade met gebakken aardappelpartjes en wat sla met twee plakjes tomaat. Tikje schraal aangekleed, maar de vis was om je vingers bij op te eten! Het was verleidelijk de graten af te kluiven, maar ik heb me ingehouden :)
De prijs viel ook mee. Maar de bediening vond ik afstandelijk en op de automatische piloot, vergeleken met mijn ervaringen in de andere restaurants. Jammer, ook al was de vis absoluut de moeite waard, maar de hype om Meltemi begrijp ik niet helemaal.

Daarna nog even een frappé gehaald bij Poquito, waar ik liever ging natafelen dan bij Meltemi, en genoten van de ondergaande zon na een prachtige dag!

Ook liep ik nog even rond het haventje. De bewoners kwamen ook van de avond genieten. Er zat een man te vissen met een simpel draadje, er lag een kat tegen hem aan te slapen. Onder zo'n typische oude pick up truck lagen twee katten te slapen.

Nog even een afzakkertje (wit wijntje) halen bij Goal Bar, waar een voetbalwedstrijd (Leipzig-Bayern) bezig was, tot enthousiasme van de aanwezige Duitsers, maar mijn neus was naar de inmiddels donkere zee gericht.

Nog één dag... Samos, wat zal ik je gaan missen...

Geschreven door Marijke.onderweg