Het is uitgebreid in de media geweest: de van oorsprong Friese, later Britse schilder Lourens Alma Tadema, die zijn naam later veranderde in Lawrence Alma-Tadema, waarbij hij zijn tweede voornaam handig aan zijn achternaam plakte zodat zijn werk vooraan in de catalogi zou komen!

Maar daar had hij alle recht toe, want wat kon die man schilderen! Al als knaapje van 16 maakte hij een zelfportret dat er mocht zijn! Uiteindelijk zou hij gaan werken in een stijl die geïnspireerd was op de Britse prerafaëlieten, een stijl die in Nederland niet bepaald bekend is maar in de UK des te meer (en ik heb die al eerder leren kennen dankzij een Britse vriendin).

Heldere kleuren, prachtige lichtval, zo werd in de audiotour bijvoorbeeld gewezen op een prachtig geschilderde laag marmer waar het zonlicht enigszins doorheen scheen, en bij een ander schilderij zag je een vage groene gloed bij een muur: de zon scheen op het gras bij die muur! Echt waanzinnig knap en mooi!

Ook leek het er op dat hij soms een glitterachtige verf gebruikte om sommige details nóg meer te laten sprankelen.

Hij schilderde vooral veel oude Merovingische, Romeinse en Egyptische scenes. Al kort na zijn dood in 1912 verschenen er speelfilms over die tijd met scenes die zeer sterk deden denken aan zijn werk! In het museum waren die scenes massaal tegen de wanden geprojecteerd.

Een grote rol in zijn werk speelde ook zijn gezin. Hij had twee dochters, Laurence en Anna, en een jong overleden zoontje, Eugene, maar de moeder van die kinderen stierf al jong. Ook zijn eigen gezondheid kwakkelde en hem werd geadviseerd medisch advies in te winnen in Londen. Daar raakte hij verliefd op de 17-jarige Laura Epps. Deze liefde, het feit dat het artistieke klimaat in Londen hem veel gunstiger leek en de in 1870 uitgebroken Frans-Duitse oorlog deden hem definitief vertrekken naar Londen. Het bleek een gouden beslissing.

Alma-Tadema en Laura trouwden twee jaar later en het gezin (waar geen kinderen meer geboren zouden worden) werd het middelpunt van de Londense kunstscene. Laura (en haar zus) en dochter Anna waren ook zeer getalenteerd met schilderen en het gezin woonde in een kast van een villa in Londen, rijk ingericht (dit kwam regelmatig terug in hun werk).

Hoewel het razend druk was en je over de koppen kon lopen, heb ik toch enorm genoten van de expositie! Ik heb er met mijn neus bovenop gestaan om te zien welke kleuren hij gebruikte voor de lichteffecten maar het was zo knap en geraffineerd! Verder veel mooie mensen en vooral bloemen. Misschien wel heel erg zoet, maar boven alles razend knap en zeer kleur- en lichtrijk.

Ik heb me niet verveeld!

Daarna heb ik nog een deel van het museum doorgelopen. Daar was het muisstil. Het Verzetsmuseum ging over de oorlog in Friesland, met o.a. digitaal bladeren door een hele stapel dagboeken en een jurk die van parachute was gemaakt. Boeiend en indrukwekkend.

Het andere deel was een streekmuseum met een klein hoekje van Mata Hari (immers, geboren in Leeuwarden) met wat brieven en zo (waaronder een jammerbrief aan haar dochter met een aantekening van haar ex erop die niet zo vriendelijk was), een 19e eeuwse stijlkamer in Hindelooper stijl (inclusief volksschilderen!) die naar de Wereldtentoonstelling van Parijs was geweest en een interactief streekmuseum.

Bij het woord "streekmuseum" moest ik altijd denken aan een wat stoffige verzameling met wankele modepoppen in verschoten streekdracht en beschadigde maquettes. Dat idee ben ik nu kwijt. Wat een geweldige tentoonstelling! Inclusief het (enorme) zwaard van Grote Pier (15e eeuw) en veel klank en beeld (ook interactief). Hier kun je met gemak een dag doorbrengen! Ook zeer gevarieerd, met oude Friese reclames, streekdracht (en niets stoffigs!), kunst, oude plattegronden, archeologische vondsten van een terp (inclusief een sleutelbos uit 1980!)...

Ik was moe en nog onder de indruk van Alma-Tadema, maar deze vaste expositie is een terugkeer waard!

Helaas is fotograferen verboden, maar online is er ook e.e.a. te vinden ;)

Geschreven door Marijke.onderweg