Het laatste plekje waar ik mezelf tot voor kort op vakantie zag gaan, was aan een all-inclusive resort ergens aan de Middellandse Zee. Ik heb dat nooit begrepen: waarom zou je uren reizen om je op te sluiten in een resort, in een zwembad terwijl de zee naast de deur ligt, en hoogstens de tent verlaten om te gaan eten en drinken (alsof je ter plekke al niet genoeg krijgt...) en kopen in de nabijgelegen stad, waar gegarandeerd een sfeer heerst à la Valkenburg in het hoogseizoen? Waar je net zo makkelijk Bratwurst en frikadel speciaal kan scoren als borek?

Ik ging hier en daar eens rondvragen. Hoe zat dat met dronken Russen, opdringerige autochtonen, een overkill aan Hazes aan de Mediterranné, zo blauw, zo blauw... En wat ik te horen kreeg, beviel me wel. Ik vroeg en zocht verder en uiteindelijk kwam ik uit in Turkije, waar je redelijk goedkoop een all-inclusive aan zee kan boeken. Alanya, om precies te zijn. Ik hakte de knoop door en boekte een eenpersoonskamer, "Ultra All Inclusive". Tot voor kort was een all-inclusive resort een plek waar ik nog niet dood gevonden wilde worden, maar in de huidige omstandigheden zou het best wel eens goed voor me kunnen zijn. Gewoon alles over me heen laten komen, mijn actieradius beperken tot hotel, stad en strand, niks moet en alles mag, en pas op de dag van vertrek wordt het weer tijd om de klok in de gaten te houden.

Hoe langer ik er over nadenk, hoe blijer ik ben dat ik de knoop heb doorgehakt...!