We zijn er bijna allemaal wel eens geweest. Op schoolreisje, met het gezin. Het Openluchtmuseum in Arnhem.

Ik heb voor mijn verjaardag een Museumkaart gekregen en heb besloten die, net als in die ene mobiel-internet-reclame, "helemaal leeg te trekken, niet omdat het moet, maar omdat het kan". Dus besloot ik vandaag per fiets en trein naar het noorden van Arnhem te reizen. Geen onbekend terrein voor me, omdat ik daar als klein meisje heb gewoond en daar in me weer ben geweest!

Ik nam mijn goede camera mee en ging op pad. Het was warm en zonnig weer, aan het eind van de middag betrok het en toen ik weer op mijn fiets stapte, begon het te motregenen, maar verder was het een uitstekende dag!

De laatste keer dat ik er was moet zo'n 15 jaar geleden zijn geweest. Het is een echte plek voor gezelschappen, ik was volgens mij de enige zonder gezelschap, maar dan hoef ik tijdens het fotograferen met niemand rekening te houden.

Ik kon mijn fiets makkelijk kwijt, alle laders bleken defect maar dat was geen probleem, want hoewel ik 4 km stevig bergopwaarts heb moeten zwoegen, was de accu nog vol genoeg (eigenlijk apart dat dergelijke attracties niets vermelden over fietsruimte en laadmogelijkheden!).

Ik merkte direct dat een Opelclub uit Duitsland dit museum vandaag als ontmoetingsplek had uitgekozen! :)

Bij het "inchecken" kreeg ik een plattegrondje, de pandjes stonden er genummerd op. Echt een route op het terrein zelf was er niet, en ik merkte om me heen dat de mensen tegenwoordig niet meer kunnen kaartlezen ;-) maar ik kwam er zonder problemen wel uit.

Over het hele terrein staan oude panden uit heel Nederland. Nieuw voor mij was de Molukse barak en het Amsterdamse steegje met sloppen en postkantoor. Het drukste was het Zaanse deel. Maar echt superdruk was het gelukkig nergens.

Er liep ook een trammetje doorheen, de wachttijden waren slechts enkele minuten. Ik zat in een trammetje met een gids, maar het ding rammelde en piepte zo dat ik er geen snars van kon bestaan. Wel fijn voor een snel overzicht, en ook om de moeie voetjes te sparen ;)

Het viel me op dat de interieurs zo schaars verlicht waren, en ik had even problemen met mijn flits (bleek een instelfoutje van me te zijn), dus ik mopperde daar wel op, tot ik me realiseerde dat mensen vroeger zo moesten leven!

Indrukwekkend was de Molukse barak. Er werd duidelijk verteld wat de geschiedenis was en de verblijfruimte van de Molukkers zei eigenlijk genoeg. Een boel stapelbedden, alles bij elkaar, kinderkleertjes aan de waslijn, geen privacy.

De details in veel huizen waren geweldig! De oude interieurs zijn soms sober, maar zo was de werkelijkheid nou eenmaal, Er is tegenwoordig ook aandacht voor interieurs uit de 2e helft 20e eeuw. Een strak witte slaapkamer en met massief donker eikenhout omgeven open haard in een woonboerderij, zeer herkenbare jaren zestig en zeventig (inclusief distributieradio) in de Brabantse rijtjeshuizen, op verschillende plekken granieten aanrechten en tegeltjesgootstenen, geweldig! In deze huizen was Brabantia royaal aanwezig. Niet omdat het gesponsord werd door Brabantia, maar omdat iedereen het had. Overigens heb ik zeer recentelijk een advertentie gezien uit die tijd van de rekjes, bussen, vuilnisbakken en zo van Brabantia en ik moet zeggen: het was best duur spul! Maar wel legendarisch, zo blijkt nu.

Wat niet authentiek was, zoals bijvoorbeeld de halfvolle kopjes, glazen en asbak uit de Amsterdamse bruine kroeg, waren zeer perfect nagebootst! En zo sober als de oudere huizen waren, zo royaal ingericht waren de na-oorlogse arbeidershuisjes!

Snoezig was het winkeltje in de Zaanse hoek, al waren de prijzen erg 21e eeuws. Leuk ook, de Chinees van vroeger, inclusief sigarettenautomaat!

In de Amsterdamse sloppen en de Brabantse arbeidershuisjes was ook een trap omhoog, die heb ik helaas niet kunnen nemen. Maar het is wel hoe de mensen vroeger moesten leven, ook als je wat minder goed ter been bent.

Ik vond ook het leven in het Zuiden goed uit de verf komen. Hoorde flarden van de "blaosmuziek", er was een kruis en een kapelletje en bij de Kruisvereniging (do you remember?) die in het Zuidelijk deel was gevestigd stond dan ook een zuster met werktas en een Solex, klaar om op pad te gaan! Aan de wand hing Maria van Lourdes en op het kastje stond een heiligenbeeld.

De plaggenhut drukte me weer met mijn neus op de armoede. Een eeuw geleden werden deze hutten nog bewoond. Het lijkt knus, maar het is er aardedonker (alleen mijn flitser liet zien wat er stond: bitter weinig), het is muf, vochtig en benauwd en ik wil niet weten hoe het er moest zijn in de winter, als het koud en vochtig is. Mensen werden hier niet oud, vermoed ik zomaar...

Sluitstuk was het Amsterdamse postkantoor. Eenvoudig, enkele loketten, postzegelautomaat, openbare telefoon (ik miste de telefoonboeken), en bordjes met teksten die we allang niet meer hebben gezien: pensioenbetalingen, postwissels, quitantiën?

Er waren natuurlijk ook demonstraties van bijvoorbeeld ambachten zoals de smederij, ook kon je mee doen met "Overleef ik de 19e eeuw?" maar dat heb ik niet gedaan. De weverij was een dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking, ze leverden mooi kleurig werk. En er was een dame die een demonstratie Staphorster Stipwerk deed.

Verder waren er veel tuinen. Rond de boerderijen zelf, ook bij een Noordwijkse kwekerij. Ook boomgaarden met fruit.

Zoals elke keer heb ik weer krankzinnig veel foto's gemaakt, hier kan ik er maar 18 kwijt, maar alle foto's kun je zien op http://tinyurl.com/hqet3rn

Geschreven door Marijke.onderweg