Gisteravond bij Appolon gevulde pijlinktvis gegeten, met vulling van tomaat, paprika en verkruimelde feta.

Vandaag had ik een busexcursie op de planning staan. Van tevoren wist ik dat dat vaak ook "verkoopdemonstraties" bevat van de lokale nijverheid, maar dat vind ik geen probleem.
Om 8 uur precies werd ik opgehaald bij de kerk van Kokkari door een oude bus. Er zaten al wat mensen in (vooral Duitsers en een enkele Nederlander), we zouden later in Glicoriza en Ireon ook nog mensen ophalen. Het weer begon helaas niet best, er vielen buien die soms best stevig waren en het zicht was slecht.

Rond Pythagorion vielen de restanten van de antieke oudheid weer op. Her en der lagen pilaarresten en zo.

Eerste stop was de Tunnel van Eupalinos. Deze tunnel werd in de 6e eeuw voor Christus aangelegd voor de watervoorziening en is 1036 meter lang. Over de duur van de werkzaamheden is men niet zeker, het zal rond de 8 jaar zijn geweest. Men begon aan beide zijden van de berk te werken en om gelijk bij elkaar uit te komen gebruikte men een soort waterpas. Duizenden slaven werkten er aan, slechts honderden overleefden het. Als beloning kregen zij de vrijheid.
De tunnel is nu deels toegankelijk. Wie dat wilde (en durfde), kreeg een helm op en ging met de gids naar binnen. De ingang was van buiten af zichtbaar: er kon net een mens door. Ik bedankte vriendelijk maar beslist. Achteraf verstandig, want je kon er niet rechtop staan en vooral het eerste stuk was erg klein, maar de waaghalzen die er wel in zijn geweest vonden het een interessante ervaring!

De achterblijvers genoten tussen de druppels door van het uitzicht en het vliegveld. Er kwam net een vliegtuig aan en nu konden we de spektakulaire landing, die we zelf al hadden meegemaakt, ook eens van de andere kant bekijken. Het vliegtuig moest na een scherpe bocht direct na de landing volop in de remmen omdat de landingsbaan zo kort is en dat ging met enorm veel lawaai gepaard. Het zien is net zo spektakulair als het zelf meemaken!

Daarna reden we naar het klooster van Timiou Stavrou. De buitenkant was aardig, al was het minder fleurig dan de kloosters die ik maandag al had bezocht. Het klooster werd in 1592 gesticht en het gebouw nadien nog enkele malen uitgebreid.
Helaas mag men ook hier niet fotograferen in de kerk. Echt heel jammer, want het houtsnijwerk is ongelooflijk mooi en gedetailleerd! Het komt uit de 19e eeuw en men is er jaren aan bezig geweest. Het voorkomen van stofnesten lijkt me wel een issue, maar men doet zichtbaar zijn best om het stofvrij te houden. Met recht, en letterlijk, een monnikenwerk...
Ook hier allerlei ikonen met en zonder zilver.

Hierna was Koumaradei aan de beurt, het dorpje dat bekend staat om de kruiden, de honing en het aardewerk. We bezochten het bedrijf van de familie Kliromodos, dat ook in het (helaas niet meer te krjgen) boekje van reisboekenschrijver Klaus Bötig wordt vermeld. Vooral etherische olie is hun specialiteit. Voor sommige soorten heb je echt kilo's plant nodig om een beetje olie te kunnen krijgen. De rondleiding was kort en niet heel interessant, de uitzichten waren dat wel (ondanks het matige weer). Er stonden veel plantenbakken (ook van lege blikken van feta en olie) en in een grote plantenbak lag een puppy te slapen...
Het winkeltje had zeep, olijfolie, wijn, etherische olie en honing en er was een proeverij van brood met honing en souma, de zelfgestookte zéér sterke drank van Samos.

Een minuutje wandelen verderop was de pottenbakker Ydria, waar men o.a. raku technieken toepast (glazuren op een speciale manier). We zagen de ovens en werk dat bijna klaar was, maar het meest interessant was de draaischijf die werd gedemonstreerd. In geen tijd produceerde de pottenbakker twee mooie schaaltjes! Ook werd de Beker van Pythagoras getoond, en een dwarsdoorsnede waarvan. Deze beker kun je maar tot een bepaalde hoogte vullen, ga je er overheen, dan loopt hij onherroepelijk leeg. De uitvinding was van Pythagoras, die niet zo blij was met de gulzigheid van zijn leerlingen. Vanzelfsprekend werd deze beker hier verkocht, maar ook ander aardewerk, die vaak heel mooi beschilderd was. Volgende keer ga ik hier met een vrachtautootje heen...! :)

En verder reden we, door die prachtige bermbegroeide bergen met de intensieve zoete geur! Inmiddels was er een wonder geschied, de buien waren weg, de lucht brak open en al snel was het zonnig en warm! Halverwege was het nog even spannend toen we op wegwerkzaamheden stuitten, die aan de bergkant van de weg plaats vonden. We moesten met de bus over de linkerweg, pal naast een afgrond. In de bus waren geen gordels en dit is het enige moment geweest dat ik het echt even heel benauwd had. Maar de chauffeur heeft zijn werk prima gedaan!

We gingen lunchen in Karlovasi. De menukaart zag er prima uit, maar het waren geen lunchgerechten... Ik heb samen met een reisgenoot een voorgerecht (!) gedeeld en we hadden nog over. Maar het was erg lekker (kip in Samoswijn). De katten zijn hier wel een stuk brutaler, sommige mensen moesten ze echt van tafel meppen. Ze hebben ook nog "hele" oortjes, wat betekent dat ze niet gecastreerd/gesteriliseerd zijn.

In Karlovasi zie je heel veel leegstaande gebouwen, dat zijn oude leerfabrieken. Maar ook relatief nieuwe appartementcomplexjes met dichtgetimmerde ramen en deuren. Op Samos worden geen gebouwen gesloopt, maar aan de natuur overgelaten. Hier was dat heel duidelijk zichtbaar.

Na het eten vertrokken we weer de bergen in, richting Megali Lakka, waar de wijnproducent Vakakis staat. In de voormalige woning was nu een winkel en een proeverij. Ooit sliep hier een groot gezin; in dezelfde ruimte was ook ooit een plek waar de druiven werden uitgeperst, het sap verdween door speciale hootjes in de ondergelegen kelder. Ja, dat uitpersen gebeurde toen met de voeten!
De proeverij was erg interessant. De wijnen, die namen hadden die te maken hadden met Pythagoras, werden geserveerd van droog naar zoet. De droge vond ik het lekkerst, de zoete witte was net likeur en ik hou daar niet zo van. De laatste wijn was ook een zoete, maar wel een heel speciale. Het was zoete rode. Van gedroogde druiven, jarenlang gerijpt op eiken vaten uit Frankrijk en met een heel interessante nasmaak (al heet dat anders in wijntermen). Nooit geweten dat zoete wijn zo lekker kan zijn!
Bij de wijn kregen we spiezen met brood, komkommer, tomaat en olijf.

Vervolgens reden we naar Potami Beach, ook wel bekend als "het hartenstrand" omdat de zee daar met wat fantasie de vorm van een hart heeft. Er staat een moderne kapel, van waar je een geweldig uitzicht hebt over het strand, dat waarschijnlijk één van de meest gefotografeerde stranden van Griekenland is. Hier nam Yasmine ook foto's van ons allemaal, wat met veel gelach samen ging.

Maar de dag was nog niet voorbij...! Langs de zeeweg reden we naar het Dal van de Nachtegalen, richting Manolates. Ik was daar al geweest maar het is geen straf daar nog eens heen te gaan :) We hebben halverwege wat gedronken en genoten van de koelte van het bos, de vogelzang en het geluid van de beekjes. Wat een paradijsje is het daar toch! We zijn niet naar Manolates zelf gegaan (lijkt me ook niet haalbaar voor een bus), maar dit was ook erg prettig.

Daarna namen we nog de afslag bij Agio Konstantinos, een dorpje dat in opkomst is als toeristisch plaatsje, al is het strand niet echt heel bijzonder, maar het ziet er verder gezellig uit.

Toen we even later Kokkari in reden, was het alweer rond zeven uur. We zijn bijna 11 uur onderweg geweest! Ik werd weer keurig bij de kerk afgeleverd en kon terug kijken op een vermoeiende, maar wel heel geslaagde dag, die veel leuker was geworden dan ik vermoedde, mede dankzij de erg enthousiaste gids Yasmine!

Geschreven door Marijke.onderweg