Zuidelijk. Nog nooit in mijn leven ben ik zo zuidelijk geweest. Christophe overigens ook niet. Op zich is dit niet zo te verwonderen, want Ushuaia is het zuidelijkste stadje ter wereld. Het ligt zelfs niet meer op het vasteland van Zuid-Amerika, maar eronder, op het eiland Vuurland. Zo'n veertien jaar geleden heeft een reis door het continent Yayoi en mezelf wel al eens gebracht tot in Punta Arenas (Chili), hier niet zo gek ver vandaan, maar toch... Ushuaia is echt wel gelegen aan 'fin del mundo' zoals de inwoners de streek hier zelf noemen. Het kleine stadje is aan het groeien, maar nog steeds hangt er een pioniersgeest en het werkt als een magneet op avonturiers die de woeste wildernis van Vuurland met al zijn ijzige bergen, gletsjers, meren, rivieren en bossen willen verkennen.

Het eiland Vuurland, dat het zuidelijkste punt van Patagonia vormt en zo'n anderhalve keer de oppervlakte van België heeft, is aan zijn naam gekomen door de grote kampvuren die de Yaghanindianen maakten om zich te verwarmen. Toen de eerste Europeanen de vuren op de oevers zagen toen ze met hun boten hier voorbij voeren kreeg het eiland al snel de naam Tierra Del Fuego en tot op vandaag is dit nog steeds zo.
De Yaghan zijn ongeveer zesduizend jaar geleden hier neergestreken en het is één van de laatste regio's in de wereld die door de mens bevolkt is geraakt. Ongelooflijk dat dit inheemse volk hier duizenden jaren kon overleven en met zo'n minimale middelen een dergelijke kou kon trotseren (zelfs in de zomer komen hier nog fikse sneeuwbuien voor zoals Christophe en ik zelf hebben ervaren). De komst van Europese kolonisten was er voor de Yaghan echter te veel aan: er werd immers niet enkel op hen gejaagd (!), maar ook de vreemde ziektes deden hen de das om. Geen enkele van de inboorlingen heeft het overleefd.
Hun cultuur leeft nu enkel nog voort in woorden zoals 'Ushuaia' (wat een fantastische naam, toch?), maar ook 'mamihlapimatapai'. Dit laatste woord is in het Guinness Book of Records opgenomen als moeilijkste te vertalen woord en geen enkele andere taal ter wereld heeft een woord met dezelfde betekenis. Toch is het niet zo moeilijk, het wilt eigenlijk zoveel zeggen als 'de blik die wordt uitgewisseld door twee mensen die geen initiatief willen of durven nemen om iets aan te bieden, maar wel hopen dat de andere dat doet'.

Morgen gaan Christophe en ik nog zuidelijker. Morgen stappen we op de Ortelius, een voormalige boot van de Russische Academie der Wetenschappen, die ons zal brengen naar Antarctica! Het is wel nog zo'n twee dagen varen vooraleer we het Zevende Continent (ook voor mezelf) zullen bereiken. We dienen immers eerst de beruchte Drake Passage over te steken, een ruwe zeestraat waar het bijzonder vaak stormt en de breedten die we dienen te passeren zijn in de scheepvaart gekend als de onheilspellende 'roaring forties', de 'furious fifties' en de 'screaming sixties'. Hopelijk valt het wat mee, maar ik heb mijn pillen tegen zeeziekte alvast in mijn broekzak zitten.
Gelukkig is de Ortelius wel een deftig expeditieschip met de hoogste ijsklasse en daardoor zeer geschikt om door pakijs te varen. Het schip is eigenlijk niet zo groot, maar daardoor wel ideaal om tussen eilanden en ijsbergen door te navigeren. Er is plaats voor een honderdtal passagiers en hoewel we elkaar niet kennen en veel verschillende nationaliteiten zullen hebben weet ik dat er zeker één ding is dat ons bindt, namelijk de ontembare passie voor ongerepte wildernis en afgelegen gebieden. The call of the wild.
Morgen gaan we naar Antarctica! Naar de laatste plek op Aarde!

Geschreven door KevinYayoiTravel