Deel 1: de tocht naar Oost-Timor

Anarchie. De luchthaven van Wamena is gewoonweg anarchie. Ik heb wel reeds een handje vol bizarre luchthavens gezien in mijn leven, maar deze hier in Papoea spant toch wel de kroon. Wanneer ik de regio wou verlaten geloofde ik mijn ogen niet. Heeft deze luchthaven eigenlijk wel een manager!? Zo ja: zoek ander werk!
Het begon reeds aan de check-in-balie, in realiteit een stukje oud bureel met een golfplaat erboven waarbij je zonder computer of degelijke weegschaal respectievelijk uw vliegticket krijgt of uw bagage moet inchecken. Uw bagage dien je dan zelf op een aftandse kar te leggen waar lokale kinderen mee aan het spelen zijn. In de wachtruimte waar enkel een paar plastic stoelen staan hangt geen informatiepaneel met de vluchten omhoog en het was er een drukte van jewelste van allemaal mensen die hier niet eens hoefden te zijn.
Om klokslag negen uur, tien minuten vooraleer mijn vlucht ging vertrekken, was er nog steeds geen beweging te bemerken en ik ging terug naar het oud bureeltje voor wat meer informatie. Daar kreeg ik te horen dat het vliegtuig hier eerst nog moest landen, maar dat ik wel een kijkje kon gaan nemen. Ik keek wat argwanend, maar zei dat ik hun advies ging opvolgen. Kort erna stapte ik door een wirwar van mensen naar de landingsbaan zonder enige veiligheidscontrole of het tonen van mijn paspoort. Is dit echt!? Deze luchthaven voldoet aan zowat geen enkele internationale standaard en gezien ze bijna in het midden van Wamena ligt steken veel mensen ze doodleuk al wandelend over omdat ze anders te ver moeten rondstappen om naar een ander stadsdeel te gaan. Nul security!
Opeens zag ik een vliegtuig van Wings Air landen en door mijn ticket wist ik dat dit het vliegtuig was dat ik moest hebben. Ik stapte er gewoon naartoe, liet eerst een paar mensen eruit en klom aan boord. Aan een hostess vroeg ik waar mijn plaats was (stond niet op het ticket) en ze antwoordde nonchalant dat ik mocht kiezen. Enkele momenten later stegen we gewoon op, zonder enige veiligheidsaudit.
Ik moest wel wat lachen met de chaotische charme van deze luchthaven, maar het is toch niet direct aan te raden voor mensen met vliegangst. Wat een zootje! En dit in een politiek zeer gevoelige regio. Ik zou hier zonder enige controle met tien kilo bommen gewoon een vliegtuig kunnen opstappen hebben. Het is kortom een recept voor een ramp.

Gezien mijn vlucht behoorlijk wat vertraging had, werd het zeer spannend om mijn volgende vlucht te halen in de stad Jayapura (eveneens Papoea). Daar aangekomen ben ik in een recordtijd van 22 minuten op mijn volgende vliegtuig geraakt, luttele minuten vooraleer het opsteeg. Zucht!
Omdat alles zo snel was gegaan vroeg ik aan de bemanning of dit wel degelijk de vlucht naar Surabaya (eiland Java) was waar ik later vandaag nog een andere vlucht had naar Kupang, op het eiland Timor. Na een bevestigende knik te hebben gekregen viel ik in slaap, want de zware trektocht van vijf dagen door stammengebied zat nog in mijn kleren.

Toen het vliegtuig landde, had ik een vijftal uren te doden vooraleer ik mijn volgende vlucht had en geen betere manier dan dit te doen via een lang Skype-gesprek met Yayoi. Anderhalf uur voor mijn vlucht zag ik echter nog niets verschijnen op het informatiepaneel en ging me opnieuw gaan informeren aan een balie. Daar zeiden ze me dat er geen vluchten zijn naar Timor vanuit Makassar. "Makassar? Ik ben toch in Surabaya!?" "Neen, je bent op het eiland Sulawesi en niet op Java, meneer. Je had nog een transfer" "Wat een onzin. Hiervan staat niets op mijn ticket, boekingsbewijs en zelfs de bemanning van mijn vorige vlucht had bevestigd dat we naar Surabaya vlogen." "Wellicht is het omgeroepen tijdens de vlucht, meneer." "In welke taal mag dit wel geweest zijn en sommige mensen slapen tijdens een vlucht, niet?" "Helaas, meneer."
Dit betekende dus dat ik mijn derde vlucht voor die dag ging missen naar Timor omdat ik op het verkeerde eiland zat! Daarenboven moest ik eigenlijk snel het land Oost-Timor binnen geraken, want mijn visum van Indonesië was zo goed als verlopen en aan de meeste grensposten van het land kunnen ze daar op zijn zachtst gezegd niet mee lachen!

Goed, in elke situatie - hoe mottig ze ook is - is er een beste manier van handelen. Het eerste was nieuwe vluchten boeken om zo snel mogelijk naar Kupang (Timor) te geraken; lukte pas over twee dagen! Daarna gebeld dat ze daar mijn bagage tot mijn nieuwe arriveerdatum apart moesten houden. Contact proberen opnemen met de ambassade en verschillende consulaten van Oost-Timor om te vragen of ze niet sneller een visum konden regelen voor mij dan de gebruikelijke drie dagen omdat ik anders problemen ging hebben met de Indonesische autoriteiten. Nooit werd de telefoon daar echter opgenomen en mails beantwoorden doen ze blijkbaar ook niet.
Er zat niets anders op dan face to face ervoor te gaan toen ik twee dagen later in Kupang arriveerde, in West-Timor. Ter info: het eiland Timor is verdeeld in een westelijk Indonesisch deel en het oostelijk deel is de onafhankelijke staat 'Oost-Timor'. Ik ging zo snel mogelijk naar het consulaat en kreeg geregeld dat ik de volgende dag reeds mijn applicatie voor een visum kon ophalen: meevaller één! Kort erna op een bus kunnen springen die me acht uren later aan de grens kon droppen: meevaller twee! Ik bereikte de grens met nog geen halve dag resterend op mijn Indonesisch visum en ik passeerde de immigratiedienst van het land zonder enig probleem. Ondanks het missen van mijn vliegtuig twee dagen geleden is alles nog op tijd geregeld geraakt. Oef! Ik weet dat het hier om een moeilijke grenspost gaat, maar nooit werd ik écht zenuwachtig. Als ik te laat zou zijn geweest kon ik wellicht via wat smeergeld me uit de narigheid krijgen, maar ik heb een zware hekel aan alle rotzooi die corruptie in Indonesië veroorzaakt en wil hier liever niets mee te maken hebben.

Na een brugje te zijn overgestapt , kwam ik aan de grenspost van Oost-Timor. De immigratiebeambte keek lang met gefronste wenkbrauwen naar mijn paspoort, vroeg of ik hier echt voor toerisme kwam (Oost-Timor is één van de minst toeristische landen ter wereld) en zei dat hij een telefoon moest doen. Ik overhandigde hem de goedkeuring van mijn visum die ik de dag ervoor had gekregen in het consulaat van Kupang en zei dat ik op de hoogte was dat ik dertig Amerikaanse dollars moest betalen.
Na tien minuten legde hij de telefoon neer en zei me dat ik geen visum nodig heb. Nu keek ik met gefronste wenkbrauwen en vroeg sinds wanneer dit zo was. "Sinds vandaag. Inwoners van de Europese Unie mogen sinds vandaag zonder visum ons land binnen." Toen ik hem een stempel zag zetten in mijn paspoort zei ik dat hij zijn overste mocht vertellen dat dit een goede beslissing is en er in de toekomst nu wel meer mensen naar hun land gingen komen. Als ze het veilig konden houden. Hij knikte vriendelijk, "Welkom in Oost-Timor!"

Geschreven door KevinYayoiTravel