Yayoi en ik staan op het punt Afrika te verlaten. Ons oorspronkelijk reisplan bevatte Noord-Somalië en Djibouti na onze tocht door Ethiopië, maar omwille van verschillende redenen brengen we toch een wijziging aan. Boven vernoemde twee landen zijn zeer hardcore om te bereizen en hoewel ik er ook tot aangetrokken word, heeft voornamelijk Yayoi wat nood aan een andere vibe. Weldra vliegen we naar Bangkok (Thailand) waar we hoofdzakelijk lekker gaan eten, onze kleren driemaal in een wasmachine gaan steken en onszelf vier keer na elkaar gaan douchen. Gezien we beiden Thailand al hebben gezien is het verder een louter administratieve stop om er ons visum te regelen voor Myanmar.
Dit land, het vroegere Birma, staat reeds lang op onze verlanglijst en hoewel we het recente democratiseringsproces toejuichen zal de moderniteit - nu de grenzen steeds opener worden - snel een groot deel van de authenticiteit van het land doen verdwijnen. Naar onze mening is het nu het beste moment om dit fantastische land te bezichtigen.

Tot slot toch nog even een nabeschouwing over Ethiopië. Hoewel het land ons schitterende ervaringen heeft geschonken die we ons hele verdere leven zullen meedragen kan ik niet ontkennen dat het onder zware druk staat. Zeer zware druk.
Vooreerst is er het probleem van de overbevolking. Ik weet dat wanneer ik hier oude mensen zie het land nog geen 15 miljoen inwoners telde toen zij jong waren. Bij jonge mensen is dit een ander verhaal: naar schatting zullen in Ethiopië er meer dan 275 miljoen (!) zielen rondlopen wanneer zij een respectabele leeftijd hebben bereikt. Eigenlijk kreunt zowat de hele aardbol onder de ware bevolkingsexplosie (en uiteraard ook de manier waarop we ze gebruiken\misbruiken), maar zelden staat dit op een politieke agenda. Alsof dit taboe is.
Je hoeft geen geleerde te zijn om te zien dat Ethiopië een tijdbom is. Overal hoorde ik ze tikken. Luid tikken. Ik weet niet hoe lang het zal duren vooraleer bijvoorbeeld water een catastrofaal probleem zal vormen. In dit bijna steeds dor land kom je met de regenval niet toe (we hebben mensen horen juichen alsof het Nieuwjaar was toen er 's nachts even wat regen viel!) en hoewel ze dit nu oplossen met grondwater aan te boren kan dit maar een tijdelijke oplossing zijn. De ondergrondse waterspiegel zakt drastisch en kan door het huidige waterverbruik nooit tijdig worden aangevuld. Zonder twijfel zal de klimaatopwarming hier ook genadeloos toeslaan en ik vrees dat de grote hongersnood en vluchtelingenstromen van de jaren '80 waar meer dan een miljoen mensen omkwamen van ontbering in de toekomst misschien een kanttekening in de geschiedenisboeken zullen worden. Ik ben verre van een pessimist (ik situeer me eerder tussen realisme en optimisme), maar ik hoor de tijdbom tikken. Luid tikken. Ze doet zelfs geen moeite zich te verbergen.
Hoe bestuur je zo'n land? Ik zou graag de president eens spreken over zijn visie. Het voelt voor mij aan als een overbeladen schip op woelig water vol kliffen en dit zonder een kapitein. Je moet over heel wat kwaliteiten beschikken om dit in juiste banen te kunnen leiden. Het feit dat je hier bovenop nog eens 83 verschillende etnische groepen moet verenigd houden en je onder andere Somalië, Eritrea en Zuid-Soedan als buren hebt maken de job zeker niet gemakkelijker.
Tenslotte nog even het pijnpunt van de gesteldheid van de natuur in Ethiopië. Als Oost-Afrikaans land dien je normaal miljoenen wilde dieren te bevatten, maar in de tijdspanne van 1 mensenleven is dit drastisch herleid tot een kleine fractie daarvan en veel soorten staan op het randje om volledig te verdwijnen. Landschappelijk zal Ethiopië wellicht voor altijd schitterend blijven, maar mijn god, wat is het leeg gestroopt en\of ingepalmd door de groeiende bevolking.
Zeer lang geleden leverde de mens - toen we er nog volledig deel van uitmaakten - strijd met de natuur ('survival of the fittest'), maar tijdens onze evolutie hebben we ze meer en meer naar onze hand gezet tot een niveau waarop we ze nu op industriële schaal ontginnen...of 'vernietigen', zoals je zelf wilt.
Ik ben niet tegen vooruitgang, dit zit immers in onze genen. Zelfs wanneer we het volledig naar onze zin hebben willen we toch nog weten wat er zich achter de horizon bevindt. Biologisch gezien is dit misschien zelfs 1 van de redenen waarom ik zo graag reis. Ik ben verliefd op het vernuft van het menselijk brein. Het is het meest complexe dat we kennen in het heelal (behalve het heelal zelf dan misschien). Vooruitgang tegenhouden is absurd, maar ze in een juiste richting sturen niet.
Cultuur hoeft overigens niet in conflict te zijn met natuur of andersom. Co-existentie lijkt me mogelijk. Het vergt gewoon een ander denkpatroon. Waar zijn trouwens de Grote Denkers? Waarom moeten we teruggaan tot het oude Griekenland om filosofen te zien die totaal onafhankelijk nog wat invloed hadden op het maatschappijbeeld en als gevolg op de toekomst ervan? Kom verdomme eens uit uw kot! Hoewel ik de werkinzet van politici respecteer missen ze vaak het grote plaatje. Ze zijn teveel bezig met het winnen van de volgende verkiezingen en je kan dit hen overigens niet verwijten: dit is inherent aan ons politiek systeem. Democratie is verre van slecht, maar het heeft ook tere punten.
De mens is zonder twijfel superieur, geen enkel ander wezen komt ook maar in onze buurt, maar verdient de natuur niet dat elke planten- of dierensoort toch op zijn minst een eerlijke kans krijgt om een beetje haar eigen gang te gaan? Afrika zonder wilde dieren? Het continent zou haar identiteit verloren zijn. Zelfs haar ziel. Het is alsof Europa zich zou ontdoen van al haar historische gebouwen. Wie wilt er nu zoiets? We hebben nood aan schoonheid. Volgens mij is de mens ook een esthetisch wezen. Ik ben het alvast.
De ultieme vraag is: "Op wat voor een planeet willen we leven?" Deze vraag...en ook het antwoord erop...ligt bij de mens. Bij ons.
Nergens anders.

Geschreven door KevinYayoiTravel