Yayoi en ik zijn nu een paar dagen in Myanmar.
Dit land, onder andere bekend vanwege haar internationale politieke icoon Aung San Suu Kyi, opent steeds meer haar grenzen. De vader van deze politica is de nationale held, gezien hij in de Tweede Wereldoorlog de Japanners hier heeft kunnen terugdrijven en de onafhankelijkheid heeft kunnen bekomen van de Britten. Wat een prestatie eigenlijk. Hij wordt terecht als held aanzien.
Helaas is hij enkele jaren erna brutaal vermoord en chaos verspreidde zich razendsnel over het land. Verschillende etnische groepen namen de wapens op tegen elkaar totdat de generaal van het leger de absolute macht naar zich toe trok en terug orde op zaken stelde.
Hoewel de generaal zijn intenties goed waren en de burgeroorlog vrij snel een halt werd toegeroepen was de militaire junta geboren. Zijn verschillende opvolgers voerden een echt schrikbewind en zowat alle vrijheden van de bevolking werden drastisch teruggeschroefd: vrije meningsuiting, persvrijheid, democratische verkiezingen, open grenzen,...noem maar op.
Hoewel Aung San Suu Kyi pas twee jaar oud was toen haar vader, de nationale held, werd vermoord, groeide ze ook uit tot een charismatische politica en dus te gevaarlijk voor de junta: ze sloten haar voor 15 jaar op. De internationale politiek reageerde opnieuw geschokt en al snel volgden nog meer economische sancties die ervoor zorgden dat het land in totaal toch bijna vijftig jaar in isolement heeft verkeerd. Onder andere haar talent, intellect en geduld heeft er toch nog voor gezorgd dat de militaire junta enkele jaren terug op een niet-geweldaddige manier van koers is veranderd. Oververdiend mocht ze de nobelprijs voor vrede in ontvangst nemen en je mag haar gerust in hetzelfde rijtje plaatsen als andere grootheden zoals Nelson Mandela en Mahatma Gandhi.
In een recordtempo opende Myanmar zich plots terug voor de wereld. Obama kwam naar de universiteit van Yangoon om er de studenten en bij uitbreiding de hele natie toe te spreken. Internationale bedrijven zagen plots een nieuwe afzetmarkt: tot voor kort kenden de mensen hier bijvoorbeeld geen Coca-Cola. Wetenschappers en biologen vlogen naar hier om te kijken wat hier allemaal te ontdekken viel en uiteraard zijn reizigers ook hongerig om het land te verkennen.
Ondanks deze positieve veranderingen heeft Myanmar nog een lange weg af te leggen. Het leger heeft nog steeds politieke macht en delen van het land zijn nog altijd verboden zone. Ook heerst hier en daar nog religieus geweld: fundamentalistische boeddhisten terroriseren hier in bepaalde streken moslims. Stel je voor! De actualiteit op zijn kop.
Myanmar is diepgelovig en er zijn in totaal meer dan 500.000 monniken. Maar laat je niet misleiden: het geweld komt van een zeer klein deel van de bevolking en de overgrote meerderheid is overvriendelijk zoals het echte boeddhisme voorschrijft (of elke andere religie).
Yayoi en ik zijn Myanmar binnengevlogen via de stad met de fantastische naam Mandalay en zullen eerst wat rondtrekken in het noorden om daarna zigzag naar het zuiden toe te reizen.

Geschreven door KevinYayoiTravel