Ode aan de passie.

Ik herinner me dat ik als kind reeds geboeid was door wat er zich allemaal afspeelt voorbij mijn eigen vertrouwde horizon. Ik kon bij mijn opa en oma thuis uren gefascineerd kijken naar prenten in boeken waarop ik bijvoorbeeld een zwarte panter uit een oerwoud zag komen of donkere mannen met wollig haar die gedecoreerd met kleurrijke vogelveren rond een kampvuur aan het dansen waren. Hoe abstract een wereldkaart er ook uitziet ik kon er van kleins af aan reeds zeer lang naar staren, me afvragend: 'Hoe zou het er daar uitzien? En hou zouden de mensen daar leven?'
Toen wist ik uiteraard nog niet dat ik in mijn volwassen leven met zoveel overgave en toewijding de wereld ging verkennen of zelfs ging trouwen met een fantastische exotische vrouw. Maar nu ik terugblik, denk ik dat ik de fundamenten van mijn huidig leven reeds lang geleden heb gelegd. Het is de kroniek van mijn aangekondigd bestaan als reiziger.

Ik heb reeds altijd gedacht dat Sulawesi, het vierde grootste eiland van Indonesië en zich situerend tussen Borneo en de Molukken, er raar uitzag op een kaart. De vorm doet me denken aan een vierarmig zeemonster en nu ik het de voorbije week in het echt heb gezien is mijn gevoel dat het om een speciale, bizarre plaats gaat nog gegroeid. Dit is grotendeels toe te schrijven aan de vreemd ogende dieren die er wonen, zowel boven als onder water.

Na een vliegtuigvlucht, autorit en boottocht ben ik van Borneo op één dag geraakt tot op het eilandje Pulau Bunaken dat zich zo'n zeven kilometer voor de kust van Noord-Sulawesi bevindt. Deze plaats beschikt over alle elementen van romantische beelden die een aards paradijs in de Stille Zuidzee bij ons oproept: baaien met stranden zo licht als poedersneeuw, kristalhelder water in alle tinten blauw en groen en kokospalmen die hun schaduw op het zand werpen. De eilandbewoners leiden er een zeer eenvoudig bestaan, hebben een ongelooflijk warme glimlach en veel geld verdienen behoort niet tot hun streefdoelen. Voor zo'n twaalf euro per dag kreeg ik een vrij comfortabele strandhut ter beschikking en bereidden ze me drie maaltijden. De hele dag door wordt er gezongen en 's avonds spelen ze muziek op zelfgemaakte instrumenten. Ik was er hun venster op de wereld en had elke dag zeer lange gesprekken. Met plezier antwoordde ik hun vragen, zoals: 'Hoe is New York? Hoe is het om in een woestijn te stappen? Hoe is het om koud te hebben?' Wat een enthousiasme!

Naast alle schoonheid op land heeft de onderwaterwereld er op zijn zachtst gezegd even veel te bieden. Pulau Bunaken en de omringende eilandjes worden tot de top tien beschouwd van de beste duik- en snorkelgebieden ter wereld. Met enkele honderden soorten koraal en vissen is dit één van de meest soortenrijkste zeeën op de planeet. Uiterst fascinerend zijn de imposante 'drop-offs', breukkanten van de riffen waar de zeebodem niet ver van de eilandjes plotseling honderden meters steil afdaalt.
Gezien mijn oren te gevoelig zijn voor druk heb ik nooit een duikcursus gevolgd in mijn leven, maar met een zicht van meer dan dertig meter onder water en koraalriffen die soms tot vlak onder het oppervlak groeien kan je dit amper een gemis noemen.
Ik ben er op vier verschillende plaatsen gaan snorkelen en heb twee keer het geluk gehad om een zeeschildpad te kunnen nemen als 'gids'. Ik had snel door dat wanneer ik met mijn armen op mijn rug snorkelde en mijn zwemvliezen slechts lichtjes bewoog ik de schildpadden niet afschrikte en hen kon volgen. Het gevoel om met deze dieren - die misschien wel twee keer zo oud zijn als mij - elegant over het magnifieke koraallandschap te glijden is onbeschrijflijk.

De paradijselijke sfeer die heel het eiland Pulau Bunaken uitademde , nodigde me uit om er langer te blijven. Toch is dit iets wat ik eerder zal doen wanneer ik met pensioen ben. Mijn hele actieve beroepsloopbaan zal ik wellicht doorbrengen in een westers land gezien je er kan rekenen op een degelijk loon. Niet dat ik een grote focus heb op geld an sich, maar om mijn verdere reisplannen (als het enigszins kan: alle landen ter wereld!) te financieren moet er gewoon wat in het laatje komen. Eens je met pensioen bent echter kan je veel gemakkelijker sparen wanneer je vertoeft in een goedkoop land. je kan er de relatieve waarde van uw uitkering gemakkelijk verviervoudigen en het zal ook reizen op latere leeftijd voor mij mogelijk maken. Ik heb het geluk dat Yayoi diezelfde mening is toegedaan en er zijn van die plaatsen die we tegenkomen waar we wel een deeltje van ons pensioen willen 'slijten'. Pulau Bunaken is zeker een kanshebber.

Nu weergalmde de lokgroep van het verkennen te luid in mijn hoofd om langer op het eiland te blijven en na een halve dag reizen bereikte ik een stuk jungle in Noord-Sulawesi dat ik zeker niet wou missen. Het is een prachtig stuk regenwoud die wordt gedomineerd door drie grote tropische begroeide vulkanen en het ligt pal aan een mooi stukje kust.
Het herbergt een grote verscheidenheid aan dieren zoals dwergbuffels , spookdiertjes, slangen, koeskoezen en neushoornvogels. Maar de reden waarom ik absoluut naar hier wou komen waren toch de uiterst grappige kuifmakaken. Deze zwarte apen met hun karakteristieke hanenkam worden tot 70cm groot en komen enkel op Sulawesi voor. Wat ik zo tof vind aan makaken is dat het sociale dieren zijn en je er gemakkelijk contact mee kunt leggen. Vorig jaar is het in Thailand me zelfs gelukt om er enkele op mij te laten kruipen.
Ik hou ervan om de psychologie van een dier te 'lezen' en weet meestal hoe ik me niet bedreigend moet opstellen. Eens ik hier bij een groep was (ongeveer honderd exemplaren), legde ik mijn rugzak neer en zette me twee meter verder op de grond. Hoewel makaken langs geen kanten over dezelfde intellectuele capaciteiten beschikken als de mens hebben ze toch ook een verkennende geest. Ik wist dat ze van nature uit mijn rugzak gingen willen onderzoeken en op kousenvoeten kwamen ze naar me toe en onze communicatie verliep zeer subtiel. Vele uren passeerden vooraleer ik uiteindelijk de groep verliet en mijn pad verderzette.

Eén van de moeilijkste aspecten van een rondreis door Indonesië is om te kiezen wat je wel of niet wilt doen. Met een visum van slechts één maand die ik na een bezoek aan het landje Oost-Timor nog eens met een maand zal verlengen dien je moeilijke keuzes te maken. Toch zitten de grote krijtlijnen van mijn verdere trip door het land nu vrij helder in mijn hoofd en het belooft fantastisch te worden! Maar het zal wel soms aan een grote snelheid moeten gebeuren.
Gedurende de voorbije vijf maanden heb ik meermaals gedacht dat de vermoeidheid misschien wel eens ging toeslaan. Dit is hetgeen je logischerwijs verwacht van het steeds in contact komen met een andere cultuur en natuur en met verschillende klimaatgordels en tijdzones. Maar ik verorber het allemaal als zoete koek en het smaakt overheerlijk. Ongeacht hoeveel energie ik erin steek ik krijg er nog veel meer energie van terug.
De enigste mogelijke verklaring die ik hiervoor vind, is 'passie'. Ik weet natuurlijk reeds langer dat ik een reiziger in hart en nieren ben, maar ik besef nu ten volle dat mijn hele lijf en brein 'reizen' ademt. Het is heerlijk om u zo bewust te zijn van uw identiteit en u er zo gemakkelijk mee te kunnen vereenzelvigen. Passie brengt een grote levensvreugde met zich mee en hoewel ik nu reeds zoveel plaatsen heb gezien in mijn leven en zoveel fantastische momenten heb beleefd, denk ik nog steeds dat het beste nog moet komen. Zelfs tijdens deze reis denk ik vaak aan het moment in de toekomst waarbij ik bijvoorbeeld oog in oog ga staan met een grizzlybeer in Alaska, ik de Kaieteurwatervallen naar beneden zal zien donderen in Guyana, ik Kaapstad zal aanschouwen vanop de Tafelberg en ijsbergen zal zien voorbij drijven aan de Groenlandse kust. Alle grote beslissingen in mijn leven zullen steeds in het teken van reizen staan en wellicht zal het tot op mijn oude dag voor een joie de vivre zorgen.
Ik kan het iedereen aanraden om een passie te zoeken waarvan je hart sneller gaat kloppen en je zin krijgt in de toekomst. Dit kan voor de één koken zijn, maar voor de ander misschien wel muziek, tuinieren, een eigen zaak runnen of één of andere sport beoefenen.
Het leven is te kort om alles als een plicht te aanzien en helaas leiden ondanks alle mogelijkheden veel mensen een te weinig kleurrijk bestaan omdat ze niet buiten hun vertrouwde zone durven te bewegen. Het leven is een te mooi geschenk om het in de verpakking te laten zitten. Passie doet leven. Ga ernaar op zoek. De beste manier om uw dromen waar te maken is immers: wakker worden!

Geschreven door KevinYayoiTravel